8 กันยายน 2546 10:18 น.
ละอองน้ำ
สัญญา..
หมอกจาง
อาจจะมีวันรักบาง
สายลมพัดแผ่วจางลงไปบ้าง
อาจมีวันที่เราสองคน สับสนในหนทาง
ในยามที่เหินห่าง เกิดช่องให้ใครแทรกตรงกลางระหว่างใจ
เธอไม่ผิด
หากจะหยุดทบทวนแล้วคิดเพื่อเลือกใหม่
ไม่ผิดที่เธอ จะพลั้งเผลอไปรักใคร
ฉันเองเข้าใจ เพราะฉันก็เคยเป็น
ดอกรักที่ตรงหน้า..
ง่าย ที่จะเอื้อมคว้าเพราะตาเห็น
อย่ารักษาสัญญา เพียงเพราะเธอเห็นว่ามันคือสิ่งที่ควรเป็น
อย่างำรักซ่อนเร้น เพียงให้เห็นว่าเธอรักษาสัญญา
ค่ำคืนที่เงียบงัน
ค่ำคืนที่แม้ในความฝันก็ยังเหว่ว้า
ค่ำคืนที่มือฉันอยู่ไกล เกินกว่าจะเอื้อมไปซับน้ำตา
กับอีกมือที่อยู่ตรงหน้า..
มันคงถึงเวลา ที่เธอต้องตัดสินใจ
สารภาพ
ละอองน้ำ
ในเมื่อ...เธอเป็นคนที่ฉันรอ
ทุกถ้อยคำที่ตัดพ้อ...ฉันเองก็เสียใจ..รู้ไหม...
แม้เธอจะเป็นกลาง และพูดทุกอย่าง..อย่าง..เข้าใจ
ฉันรู้ดีกว่าใคร ว่าที่มันเป็นไป...ไม่ควรเลย
เพราะไม่คิดจะเผลอใจ
แต่ความชิดใกล้...ผลักดันให้...ไม่อาจเฉย
แม้ว่าจะใกล้ชิด...เป็นคนสนิท...และคุ้นเคย
แต่เราทั้งคู่กลับไม่เอ่ย เพราะไม่เคยคิดเลย ว่าจะรักกัน
เมื่อฉันผิดต่อคำ...สัญญา
ไม่ขอแก้ตัวเพราะรู้ว่า...ผิดเองที่ฉัน
ที่ปล่อยความว้าเหว่...ทำให้ใจไขว้เขว...เมื่อเราห่างกัน
คนที่ทำผิดขนาดนั้น...ไม่กล้าขอให้เธอบอกกัน...ว่าให้อภัย
ไม่แน่ใจจริงจริง...ว่ายังมีสิทธิ์หรือเปล่า
ที่ยังยืนยันเลือกคนปวดร้าว...ที่เขาอุตส่าห์...ยอมให้
เพราะสิ่งที่เธอมี ส่วนเขาไม่มี ก็คือ...หัวใจ
กุญแจดอกเดียวที่ฉันไม่รับคืนไว้...เพราะมันไม่เป็นของใคร
...นอกจากของเธอ...
บทเรียนที่ผ่านพ้นมา
ฉันต้องจ่ายด้วยน้ำตา...เป็นราคา ของความพลั้งเผลอ
มันทำให้รู้แล้วว่า...ไม่มีมือใดอ่อนโยน..และอบอุ่นกว่า...มือเธอ
แม้ท้ายที่สุด...ฉันเองจะต้องรอเก้อ...คนคนนั้นจะยังคงเป็นเธอ
...ที่ฉันรอ...
6 กันยายน 2546 19:46 น.
ละอองน้ำ
หายไปไหนนาน
มีอาการครุ่นคิดถึง
คนเคยเจอเคยคำนึง
ยังติดตรึงในอุรา
หายไปเป็นเดือน
เหมือนจะรู้ว่า
หลบหนีใครมา
หายหน้าหายตัว
อย่าหลบเลยน่า
ใช่จามายั่ว
โอ๋โอ๋...ไม่ต้องกลัว
ฉันไม่ชั่วขนาดฆ่าใคร
ออกมาหน่อยน่า
จาหลบไปไหน
เจอนิดเป็นไร
พาพวกมาเหมือนเดิมก็ได้
...ไม่ว่ากัน...(อยู่แล้ว)
4 กันยายน 2546 17:04 น.
ละอองน้ำ
สายน้ำพัดไหล
ระรอกริ้วพริ้วไหวกับหมอกจางจาง
พื้นน้ำใสกระจ่าง
เล่นกับหมอกบางบางที่ล่องลอย
ห่างเหมือนใกล้
แม้น้ำไม่อาจเอื้อมขึ้นไปแม้สักน้อย
แต่ไอหมอกยังคงลอย
สัมผัสกันค่อยค่อยอย่างบางเบา
สายน้ำ-สายหมอกจาง
เราไม่ได้พบกันในวันว่างของความเหงา
ความเหมือน-ความต่าง
เราพบกันตรงกลางในทางของเรา
ความคุ้นเคยที่นับเข้า...ยังคงมีให้เราเช่นกัน
ท้องฟ้ากว้างไกล
ยินเธอกระซิบว่าหวั่นไหวและเหงา...อย่างนั้น
สายน้ำก็เช่นกัน
มีเรื่องราวปะปนอยู่ในนั้น...ตั้งมากมาย
บางทีเธอเหน็บหนาว
ฉันอยู่ห่าง...แต่มองเรื่องราว...รู้สึกได้
บางทีฉันเก็บเกี่ยวเรื่องราว...อย่างเปล่าดาย
ไอเย็นเธอกลับทำให้ฉันคลาย...ทุกข์ใจ
ห่างห่าง...แต่ทว่าผูกพัน
ไม่เคยนับคืนวัน...ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนกัน...อีกนานไหม
รู้แต่ว่า เราต่างไม่มีเงื่อนไขของเวลา...หรือว่าสิ่งใด
ไม่มีเส้นกั้น ไม่ขอสิ่งไหน...ยกเว้นเรื่องหัวใจ
...อันนี้ขออภัย...ขอตัว...
3 กันยายน 2546 15:38 น.
ละอองน้ำ
เพราะรัก..
หมอกจาง
เธออาจคิดว่าไม่ยาก
และเธอก็คงสงสัย
อาจคิดว่าแท้จริงฉันคงไม่มีใจ
อาจคิดไปต่างๆนาๆ
หนึ่งคำ
ฉันรู้ว่ามันสำคัญกับเธอหนักหนา
และฉันทำได้เพียงแค่ยื้อ ซื้อเวลา
ปล่อยหัวใจให้ด้านชา ปล่อยให้เธอไม่เข้าใจ
ว่าอะไรที่ทำให้แตกต่าง
สับสนว่าหนทางจะทอดลงที่ตรงไหน
เพียงสักคำที่ทำให้เธอรู้สึกมั่นคง
เพียงสักสิ่งที่พอให้รู้สึกมั่นใจ
แต่ฉันก็ไม่อาจให้ในสิ่งที่ฉันไม่มี
เหน็บหนาว
แต่คงดีกว่าปล่อยวันข้างหน้าให้ปวดร้าวกว่าวันนี้
เธอไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ฉันเข้าใจดี
และฉัน..ไม่อาจบอกเธอได้ว่าที่ทำอย่างนี้ เพราะรักเธอ..
เพราะรอ..
ละอองน้ำ
ฉันรู้ดีว่ามันยาก
และเธอต่างหากที่ทำให้สงสัย
ที่ทำเหมือนปิดบังบางอย่างในใจ
จนฉันเองก็คิดไป มากมาย
หนึ่งคำ ฉันรู้ว่ามันมีค่า
กว่าเธอจะเอ่ยออกมา คงไม่ง่าย
จึงปิดปากเฉย ไม่เอ่ยถาม ให้เธอผ่อนคลาย
แม้เวลาล่วงเลยมากมาย...ก็ยังเข้าใจ
ความแตกต่างในความรู้สึก
รู้ดีว่ามันล้ำลึก จนเธอเองหวั่นไหว
เมื่อเธอยังไม่มั่นคง อย่าพะวง จนกว่าจะมั่นใจ
ฉันไม่อยากได้สิ่งที่เธอไม่พร้อมจะให้...ไม่อยากฝืนใคร
...ให้มารักกัน...
รู้ดีว่าเธอปวดร้าว
แต่ขอแค่สักคราว...ยามเธอมองตาฉัน
เห็นความเชื่อมั่นข้างใน...แม้ไม่รู้จุดหมายของคืนวัน
และสิ่งที่อยู่ในนั้น...ไม่มีอะไรมากกว่าคำมั่น
...ว่าฉันจะรอ...
3 กันยายน 2546 15:31 น.
ละอองน้ำ
เรือกระดาษ
เรือขาวสะอาด...หนึ่งลำ
ส่งเรือลง...ลอยน้ำ
พัดตามเกลียวคลื่น...ออกไป
ไปเถิด...เรือกระดาษ
ฉันไม่อาจ...เก็บเธอไว้
คำมั่น คำพูด...หรือใดใด
ส่งกลับคืนไป...ไม่เกี่ยวพัน
ฉันปล่อยเรือกระดาษ
ให้เหลือใจสะอาดๆ...ให้ฉัน
อะไรร้ายร้าย...เธอทำต่อกัน
มีเพียงคำสั้นสั้น...ให้อภัย
ฉันส่งอยู่ตรงฝั่ง
ไม่พะวังว่าเรือจะไปไหน
และคำขอเดียวที่ฉันตั้งใจ
เพียงจบ-จาก...จะไปขึ้นฝั่งที่ใด
...ก็เรื่องของเธอ...
หน้าส่วนตัว
631
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
