16 กุมภาพันธ์ 2548 12:17 น.
ลอยไปในสายลม
ถึง เธอคนนั้น
หวัดดีนะ เธอ ฉันดีใจนะ ที่ได้เขียนมันในวันนี้
ฉันอยากให้เธอรับรู้ไว้นะว่า
ไม่ว่าเธอ จะรักใคร จะอยู่กับใคร ที่ไหน เวลาไหน
แต่ฉันแค่อยากบอกเธอ ว่า ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ
ไม่ว่าเธอ จะเป็นอย่างไร ไม่ว่าเธอ จะเจ็บมาแค่ไหน
เธอมองมาข้างกายเธอ เธอจะเห็นฉันคนนี้อยู่ข้าง ๆ เสมอ
แม้เธอจะไม่เคยสนใจ จะไม่เคยเหลียวแลฉันก็ตามที
แต่ถึงอย่างไร เธอ ก็ คือสุดที่รักของฉัน
ฉัน........... ฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดไป
ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม
ขอให้เธอโชคดีนะ
แม้วันนี้ฉันจะอยู่ไกลจากเธอ
แต่เมื่อใดที่เธอเศร้า
ฉันจะมาอยู่ข้างเธอเสมอ
รักนะ
เธอคนนั้นของฉัน
.....................................................................................
3 กุมภาพันธ์ 2548 17:41 น.
ลอยไปในสายลม
....................................................
ผมแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่เคยรู้จักว่ารักเป็นอย่างไร จนกระทั่ง วันหนึ่ง
ผมเจอเธอ........ เธอ......... ผู้หญิงที่ใคร ๆ อาจคิดว่าไม่สวย
แต่เธอน่ารักสำหรับผมเสมอ..
จนผมคิดว่า ผมรักเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ในวันนั้น เมื่อ 5 ปีก่อน เรารักกันมาก แต่ว่า...
ณ เวลานี้ เธอ.... ช่างอยู่ไกลจากผม...เหลือเกิน
...............................................
ฉันยืนอยู่ ใต้ท้องฟ้ากว้างใหญ่
ท่ามกลางคนมากมาย.. ที่รีบเร่ง
รวมทั้งตัวฉัน ด้วย ฉันต้องดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอดไปวัน ๆ
เพราะฉันไม่ได้มีอะไรโดดเด่น พอที่จะช่วยฉุดชึวิตฉันให้สบายขึ้นมา
เพราะฉะนั้นในทุกวัน ความคิดฉัน จึงมีแต่เรื่องงาน ...และ งาน
ทั้งๆที่วุ่นวาย แต่ทำไมนะ....ลึก ๆ ในใจ เหมือนมีอะไรติดค้างอยู่
คืออะไรกันนะ.................
................................
วันนี้เป็นอีกวัน ในขณะที่ผมทำงาน ภาพของเธอ ............
กลับมาวนเวียนอยู่ในใจผม ตรงหน้าผม นี่
จนผมต้องเหม่อมองออกไปนอกห้องบ่อย
มันเต็มไปด้วยธรรมชาติ ที่โอบล้อมอยู่
แต่เป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบ....
งานของผม และ เธอ มันเข้ากันไม่ได้
ด้วยเหตุนี้เอง เธอถึงเดินจากผมไป
ไกลแสนไกล........... ไกล................. ออกไป
.................................
แก่ก แก่ก แก่ก ....... เสียงรัวแป้นคอมพิวเตอร์
กองเอกสารวางท่วมโต๊ะ กลิ่นกาแฟ เสียงคนเดินไปมา
เสียงตะโกนผ่านข้ามห้อง ทวงต้นฉบับข่าว.........
นี่ คือ ชีวิตประจำวันของฉัน ไม่มีวันหยุดนิ่ง
เพราะข่าวสารเกิดขึ้นใหม่เสมอ ........
ฉัน จึงอยู่นิ่งไม่ได้ อย่างที่บอก ...
ชีวิตฉันมันวุ่นวาย ....เคยมีใครคนหนึ่ง
บอกกับฉันว่า ..ฉันทำให้ชีวิต ฉันวุ่นวายเอง
ทำให้ไม่รู้จักความรัก แม้แต่รักตัวเอง....
ทำไมนะ ทำไมฉันต้องรู้สึก โหวงเหวงในใจด้วยนะ...
ทั้งที่ฉันไม่คิดจะใส่ใจมันอยู่แล้ว
..........................................
เธอจะคิดถึงผมบ้างไหมนะ
เธอเจะยังรักผู้ชายคนนี้บ้างไหมนะ
ผมอยากบอกให้เธอรู้ว่า....
เธอจะยังอยู่ในใจผมเสมอ .....
และผมยังหวังว่า เธอจะยอมกลับมาหาผม
ผมจะรออยู่ที่นี่ ........
จะรอเธอ....รอเธอ....
รอ...... ตลอดไป..............
...................................
ในช่วงเวลาหนึ่ง....
เพียงเสี้ยวนาทีของวันที่เร่งรีบ
เป็นเวลาที่ฉันเงยหน้ามองฟ้า
ก้อนเมฆ แสงอาทิตย์ ลมพัดผ่านบางเบา แทบไม่รู้สึก
..ในช่วงเวลายนั้น ใบหน้าของเขา ....
รอยยิ้มของเขา .... ปรากฎบนก้อนเมฆ
ทั้งที่จากกันไปนานแล้ว
..และทั้งหมด.. ก็เกิดจากตัวฉันเอง
.....เป็นฉันที่ปฏิเสธเขา.............
เป้นฉันที่เบื่อในสิ่งที่เขาเป็น..........
แต่ทำไมนะ ตอนนี้กลับนึกถึง คำพูดที่เขาพูดเสมอ..
'..ผมไม่ขอให้คุณรักผม แต่ผมจะขอให้คุณรักตัวเองบ้าง
และที่สำคัญ ขอให้คุณจำไว้ว่า..........
รักของผมที่ผมให้คุณ..
ผมไม่ขอคืน...............................................'
ฉันอาจรัก หรือไม่รักเขา ณ ตอนนี้ ฉันไม่รู้
แต่ส่วนหนึ่งของฟ้านี้
เขาคงยืนมองเหมือนกัน...
ขอให้เขาโชคดี.......................................
..............................................
บางครั้ง............
ความสุข
ไม่จำเป็นต้องเกิดจาก
คนรักกันอยู่ด้วย
สุข เพราะใจสุข
ก็เพียงพอแล้ว...................
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
1007
