24 พฤศจิกายน 2547 16:56 น.
ลอยไปในสายลม
วันนี้
ดูมัน...ช่างยากเย็นเสียยิ่งนัก
เจ็บเหลือเกิน....
เหงาเหลือเกิน
....ทำไมมันวังเวงหัวใจยิ่งนัก
...เธอเป็นใครหรือ
...ฉันจึงต้องเจ็บเช่นนี้
...เพราะใครล่ะ ...ใครกัน
..ทำไม...ทำไมฉันต้องเศร้า
...ใครกัน...ใครกันจะตอบฉันได้
ฉันเป็นอะไร....อะไรเหรอ...ที่ฉันเป็น
...ฉัน...เหงา...เหลือ...เกิน....
เหงาจับใจ......
ไม่เคยเหงาเท่านี้มาก่อน.....
ทำไม....ทำไม....ทำไม....
24 ตุลาคม 2547 14:12 น.
ลอยไปในสายลม
"พัทไม่ต้องพูดหรอก ส้ม....ส้มเข้าใจแล้วล่ะ ..........."
"..................................."
"พัทไปหาคนที่พัทรักเถอะ................. ................................"
"เดี๋ยว ส้ม เดี๋ยว.....อย่าเพิ่งไป ..............ส้ม........................."
แต่ส้ม ไม่แม้แต่จะหันมามอง เธอไปแล้ว ไปแล้ว .........
'ทำไมนะ ทำไมไม่พูด ...................ทำไม'
"โธ่เอ๊ย!"
......................................
ณ หลุมฝังศพ ของแก้ว
"แก้ว...... ส้มขอโทษนะ ที่.....ส้ม.....ส้มเห็นแก่ตัว..... ถ้าวันนั้น....วันนั้น ส้มปฏิเสธแก้ว แก้วก็คง............ ส้มขอโทษ ส้มผิดเอง .... ส้มเสียใจ...... ส้มน่าจะรู้ว่าถึงอย่างไร ....พัทก็คงไม่รักส้มหรอก........ แก้วเธอโชคดีมากนะ ว่าเพราะถึงแก้วจะไม่อยู่ แต่ว่าแก้วก็ยังมีคนที่รักแก้ว......ห่วงใยแก้ว ไม่เปลี่ยนแปลง.....แต่ส้ม.............. ส้มลาก่อนนะแก้ว ................ ไว้ส้มกลับมา ส้ม.....จะมาเยี่ยมนะ .............................แก้ว......ส้มฝากลาพัทด้วยนะ ส้มคงไม่มีหน้าไปลาเขา......ส้มคง................."
"ทำไมล่ะส้ม จะกล่าวลาผมมันยากนักเหรอ ถึงต้องฝากคนอื่นบอก"
" พัท......." ส้มรีบเช็ดน้ำตา
"ทำไมส้มไม่บอกผมเอง"
"ก็ได้ ........ พัท ........ส้ม.......ลา......ก่อน"
แล้วส้มก็เดินผ่านพัทไป แต่พัทกลับดึงส้มเข้ามากอด
"แล้วส้มไม่ถามพัท บ้างเหรอ ว่าพัทจะยอมให้ส้มลาจากพัทไหม.........."
"พัท ........................." ส้มตกใจมองหน้าพัท แต่เมื่อเห็นสายตาวิงวอนจากพัท ส้มก็ต้องหลบตาทันที ไม่กล้าสบตาอีก
"ส้ม...... มองหน้าผมนะ.................... เมื่อก่อน ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน พัทรักแก้ว ........ใช่....รัก..... แต่เมื่อ แก้วเดินไปจาก ชีวิต พัทแล้ว.......... พัทเพิ่งรู้เหมือนกันว่า สำหรับแก้วมันเป็นความผูกพัน อย่าง.............. เพื่อน ........เพื่อนหวังดีต่อเพื่อน...... แต่กับส้ม แล้ว........... ผม..รัก..ส้ม รักไม่เคยเปลี่ยน รักมานาน รักหมดใจ............ และก็....ไม่อยากสูญเสียส้มไป"
"แล้วทำไมตอนนั้น คุณถึงไม่บอกส้ม"
"ก็ตอนนั้นพัทตกใจมาก ....คิดไม่ถึงจริง ๆ...... ก็เสียใจนะ ที่แก้วจากไปโดยที่พัทไม่ได้บอกลา...... แต่ว่า....เมื่อเทียบกับที่ได้ยินส้มบอกลาแล้ว พัทเจ็บยิ่งกว่า......."
"..............ส้มขอโทษ.......ขอโทษ ที่ทำให้พัทเจ็บ"
"ไม่.....ส้ม ผมต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ ที่ทำให้คุณเข้าใจผิด จนคิดจะหนีผมไป....................... ส้มจ๋า อย่าหนีผมไปไหนนะ อย่าจากผมไปไหน ผมคงทนไม่ได้ที่คุณไปจากผม"
"พัท....................... ส้มดีใจ ดีใจที่พัทไม่โกรธส้ม ดีใจที่พัทรักส้ม .......................... ค่ะส้มจะไม่ไปไหน จนกว่า..............."
"จนกว่าอะไรจ๊ะ"
"จนกว่า.................. ส้ม จะตายจากคุณไปค่ะ พัท...... ... ส้ม รักคุณค่ะ พัท.. รักมาก ...........พัทต้องสัญญานะคะ ว่าจะไม่ทิ้งส้มไปเหมือนกัน"
"ได้จ้ะ พัทสัญญา........"
แล้วทั้งสอง ก็ยืนกอดกัน ท่ามกลาง สายลมที่พัดผ่านทั้งคู่ เหมือนกับจะย้ำว่า...แก้ว....ยินดีกับคนทั้งสองนิรันดร..............
7 ตุลาคม 2547 19:59 น.
ลอยไปในสายลม
"ส้ม คุณมีอะไร ปิดบังผมหรือเปล่า"
" คือ ส้ม คือ......"
"ส้ม บอกผมเถอะ แก้วบอกให้ถามส้ม"
" แก้วเหรอ ......... ก็ได้"
..................................... ส้มนิ่ง .............................
"รีบ ๆ บอกมาซิ"
"ก็ได้ค่ะ แต่ก่อนอื่น ส้มขอถามพัทสักคำ พัทเคยรักส้มบ้างไหม"
"......."
"ส้มเข้าใจแล้วค่ะ ส้มเข้าใจ........."
"มันไม่เกี่ยวกับเรื่องแก้วนะ บอกมาดีกว่าส้ม"
...........ส้มจึงตัดสินใจเล่า......เหตุการณ์วันนั้น...........
" แก้ว ทำไมเธอทำแบบนี้"
" ฉันก็เสียใจ แต่....แต่ ฉันไม่อยากเห็นเขาเสียน้ำตาเพราะฉันอีก"
"แต่ที่เธอทำมันมากไปไหม ฉันว่านะ เธอบอกความจริงเขาไปเถอะ เขาต้องรับได้"
"ไม่ ฉันไม่....ไม่อยาก.....ไม่อยากให้เขารู้ว่าฉัน....ฉัน"
"เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังจะตายเหรอ เธอบ้าหรือเปล่า"
"ฉันไม่อยากให้เขาเสียใจ โรคที่ฉันเป็นอยู่มัน...ฮือ"
"เฮ้ย ขอโทษ ๆๆๆ อย่าร้องนะ บางทีโรคมะเร็งอาจรักษาหายก็ได้นะ เธอไปรักษาเมืองนอกไหม ส่วนเรื่องพัท เดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่นะนะ"
"ไม่ส้ม แก้วบอกเลิกพัทไปแล้ว ไม่มีทางเปลี่ยนใจหรอก......"
"ทำไมล่ะ เดี๋ยวฉันไปบอกเขาให้ก็ได้นะ ฉันเชื่อว่าเขาต้องรับฟัง และดูแลเธออย่างดี"
"ไม่ส้ม ขอร้องล่ะ ฉัน...ไม่อยากให้เขา ต้องมาลำบากเพราะฉันอีก เธออย่าบอกเขานะ ส้มนะ ขอร้อง "
" แก้ว................ ฉันรู้นะว่าเธอยัง .............รักเขาอยู่"
"......ก็ใช่.....แต่ ...... เธอ....เธอ....... ก็รักเขาไม่ใช่เหรอ"
".............ฉัน..................................."
"ฉันไม่โกรธเธอหรอกส้ม ฉันดูสายตาที่เธอมองเขาฉันก็รู้ และฉันก็ดีใจนะถ้าพัท เขารักเธอ"
"เธอจะบ้าไปแล้วเหรอ รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา"
"รู้สิ ฉันรู้ .............. เธอต้องรับปากกับฉันนะ ว่าจะดูแลเขาอย่างดี"
"ฉัน..............."
"รับปากซิ ส้ม ได้ไหม เพื่อ......ฉัน........"
"ไม่ เธอต้องไม่เป็นอะไรแก้ว ......พรุ่งนี้ผ่าตัดแล้ว เธอต้องหายนะ"
"มันไม่มีทางหรอก ฮือ.................. มันไม่หาย ฉันต้องตาย................"
"โธ่............แก้ว........เข้มแข็งนะ"
"เธอยังไม่รับปากฉันเลย............... อย่าบอกเขา .........และ ............รักเขาให้มาก.....มากเท่าที่ฉันรัก..............."
"...........................ได้ เพื่อเธอ..........................."
...................................................
"ส้ม เธอโกหกฉันใช่ไหม .... มันไม่จริงใช่ไหม"
"มันจริงทุกอย่างพัท.............."
ไม่มีใครพูด ความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณบ้าน
'แล้วทำไม ทำไม แก้ว.............. แก้วไม่บอกเรา...............'พัทคิด
"ตกลงตอนนี้ แก้วอยู่ไหน บอกมา...บอกมาเดี๋ยวนี้"พัทจับตัวส้มเขย่า
"พัท ส้มเจ็บนะ.."
"ขอโทษ ........................ "
"แก้ว.............แก้ว เขา....ตายแล้วเมื่อปีก่อน.....ฮือ.......ก่อนตาย แก้วย้ำว่าไม่ให้บอกพัท................ส้มเลย....ส้มเลยไม่บอกพัท......................."
"โธ่ แก้ว พัทขอโทษ พัท....พัทมันไม่ดีเอง ...... ทำไมพัทไม่รั้งแก้วไว้ ถ้าวันนั้น....พัทรั้งแก้วไว้....แล้วถามออกไป .....แก้วคงไม่..................."
"อย่าโทษตัวเองเลยพัท แก้วเขาไปสบายแล้ว อย่างน้อย ๆ เขาก็ยิ้มก่อนตายนะ พัท"ส้มพยายามปลอบพัท........
"พัทจะไปหาแก้ว ....................."
"พัท ..................พัทยังรักแก้วอยู่ใช่ไหม"
" คือ พัท........................"
5 ตุลาคม 2547 22:20 น.
ลอยไปในสายลม
" เอ๊ะ จดหมายใครเนี่ย คุณพัทคะ จดหมายคุณค่ะ "
"ขอบใจจ้ะ ส้ม" พัทรับจดหมายมา 'ไม่มีชื่อคนส่ง ดูเหมือนว่า จดหมายจะเขียนไว้นานแล้วนะ อืม แปลกจัง' พัทคิดในใจ
สวัสดี พัท
เมื่อเธอได้รับจดหมายฉบับนี้แล้ว แก้วคง..ไม่ได้เจอพัทอีก
หวังว่าพัทคงยังจำแก้วได้นะ แต่พัทคงไม่อยากจำคนที่บอกเลิกตัวเองหรอกใช่ไหม
ไม่เป็นไร แก้วแค่อยากบอกว่า ถึงแม้ว่าแก้วจะบอกเลิกพัทจากปาก
แต่......หัวใจแก้วยังคง...อยู่ที่พัทเสมอนะ
พัทรู้ไหม....ว่า....แก้วเจ็บแค่ไหนที่ต้องพูดมันออกมา
พัทอาจจะไม่เชื่อ....ไม่เป็นไรหรอก แก้วไม่ว่า....
แก้ว...ยังรักพัทเสมอนะ....
แก้วขอโทษ....พัทเป็นคนดี....พัทมีค่ากับแก้วมาก.....
แต่...แก้วไม่อาจเห็นแก่ตัวรั้งพัทไว้ได้.....
ไม่มีทาง....แก้วไม่อยาก...ไม่อยากให้พัทต้องมาทุกข์เพราะ
........แก้ว.......
ไม่อยากให้พัทต้องเสียใจ....เพราะ...แก้ว.....
แก้วยอม...ให้พัทโกรธ ให้พัทเสียใจ......ตอนนี้เสียดีกว่า
ดีกว่าที่...เมื่อเราแต่งงานกัน แล้ว....แล้ว พัทจะต้องอยู่คนเดียว
แก้วไม่อยากทิ้งพัทไป.....แต่............
แก้วเพียงอยากบอกว่า.....แก้ว..ยัง..รักพัท....เหมือนเดิมนะ
และจะรักตลอดไป......
ถ้าพัทอยากรู้อะไร ถามส้มเขานะ......
พัทดูแลส้มให้ดีนะ
ส้มเป็นเพื่อนรักของแก้ว......
อย่าทำให้ส้มเสียใจนะ
แก้ว....จะอยู่ในใจของพัทเสมอไป
ตราบชั่วชีวิต...........
ลาก่อน.........
รักพัทนะ
แก้ว....
'นี่มันอะไรกัน ทำไม....ทำไม 5ปีแล้วซิ ที่ไม่ได้เห็นสิ่งใดเกี่ยวกับ...แก้ว ...แล้วนี่มันอะไร .........'พัทตกใจ!!!!!
"ส้ม แก้วเขาไปไหน"
"พัท !!!!! เธอรู้แล้วหรือ"
..........................................
14 กันยายน 2547 13:49 น.
ลอยไปในสายลม
..................................................................
" เราเลิกกันเถอะนะ พัท...."
แล้วเธอก็เดินจากผมไป
ผมยังไม่ทันตอบ อะไรไป.....
ผมงงมาก เพราะอะไรเธอจึงทำแบบนี้....เหตุผลล่ะ ...... เธอไม่มีเหตุผลที่จะบอกผมเหรอ เพราะอะไร...........
มันผ่านมาแล้ว 5 ปี แต่มันยังคงติดค้างอยู่ในหัวใจผม....
ผมรู้ว่าตอนนี้ ผมไม่ได้รักเธอแล้ว แต่ที่มันค้างคาใจ คือ ผม....ไปทำความผิดอะไรมาเหรอเธอถึงบอกเลิกกับผมแบบนี้....
ผมมันไม่ดีตรงไหน....
ผมมันเลวนักเหรอ
เธอถึงทำอย่างนี้
มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนี้
ผมก็เจ็บเป็นนะ...
ผมคงเป็นคนไร้ค่าของเธอ
...รัก..ของผม ...มันคงไม่มีความหมายกับเธอ
สิ่งที่ผมทำ...เธอคงไม่รับรู้.....
หรือว่าเธอไม่เคยรู้.....
แม้เธอจะแต่งงานแล้ว
หรือแม้ผมจะแต่งงานแล้ว
แต่...สิ่งที่เธอทำไว้ มันยังคงติดค้างอยู่ในใจผมเสมอ
สักวัน...ผมจะเดินเข้าไปหาเธอ
แล้วถามเธอว่า....
"ผมมันไร้ค่ามากนักเหรอ คุณถึงบอกเลิกกับผมโดยไม่บอกเหตุผลอะไรผมแม้แต่ประโยคเดียว"
สักวัน...ผมจะถามเธอให้ได้.....สักวัน................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
924
