21 สิงหาคม 2548 11:26 น.
ลอยไปในสายลม
วันนี้ ฉันมาอยู่ที่ชมรมของฉัน
มันเป็นชมรมเกี่ยวหนังสือ
ฉันมันเป็นพวกบ้าหนังสือ ชอบอ่าน ชอบเขียนไปเรื่อยๆ
แต่นั่นแหล่ะ แค่เครื่องแก้เหงาเท่านั้น
ฉันไม่ค่อยจริงจังกับมันสักเท่าไหร่
อาจจะผิดนะ แต่ถ้าเวลาไหนที่ฉันไม่เหงา ฉันก็ไม่เคยสนใจมันเลยล่ะ
"นา"
"อ้าว พี่ศร มาทำไรอ่ะ"
"มาชมรม แล้วเราล่ะ"
"มาหาหนังสืออ่านน่ะ"
"เหรอ วันนี้ว่างป่ะ"
"มีอะไรเหรอ"
"จะพาไปเที่ยว"
"จริงอ่ะ"
"อืม ไปไหม"
"ไปซิ เรื่องอะไรจะไม่ไป"
นี่แหล่ะฉันล่ะ ชอบเที่ยวเป้นที่หนึ่ง ใครชวนฉันไปเที่ยว ฉันก็จะไป
พี่ศรน่ะเหรอ ก็เป็นพี่ชมรมฉันนี่แหล่ะ
แต่คนละชมรมกับที่ฉันนั่งอยู่นะ
เขาเป็นพี่ชมรมมุสลิม อืม ฉันนับถืออิสลามไง
ก็เลยไปเป้นน้องชมรมพี่ศร
พี่สร ก็ดีนะ ชอบเอาอะไรมาให้ฉันกิน
พาไปเที่ยวสถานที่ต่างๆ
เฮ้อ บางครั้งฉันก็คิดว่า ทำไมรักษ์ไม่พาฉันไปเที่ยวแบบนี้มั่งนะ
ฉันก็รู้ว่ามันไม่ควร แต่ฉันคิดไปแล้วนี่
จะว่าไป ฉันก็คิดมากไปเองคนเดียวแหล่ะนะ
"ไปไหนมาอ่ะ"
"ไปเที่ยวกะพี่ศรมาน่ะ"
"ไปไม่ชวนเพื่อนนะนา"
"ก็เห็นปูกับป่าน ไม่ว่างนี่"
"เอ พี่ศรนี่ยังไง ยังไงอยู่นะ ว่าไหมปู"
"นั่นน่ะซิ เขาชอบแกหรือเปล่า"
"หึ ไม่มีทาง"
"จริงอ่ะ"
"คิดมากไปได้ ไม่มีทางหรอกพี่เขาจะมาชอบฉันทำไม"
"อืม แล้วแกล่ะ ชอบป่ะ"
"บ้า ใครจะไปชอบพี่เขาล่ะ"
"นั่นแน่ แล้วแกชอบใครอยู่อ่ะ"
"ไม่มีซธหน่อย"
"แน่ใจนะ ฉันว่า แกกับรักษ์ แปลกๆอยู่นา"
"เฮ้ย เกี่ยวไรกัน"
"อ้าว แกไม่ได้ชอบรักษ์เหรอ"
"ฉัน..."
"เฮ้ย เพื่อนกัน บอกมาตรงๆก็ได้"
"ไม่รู้เหมือนกัน ชอบมั๊ง"
"ชอบก็บอกเขาไปซิ"
"บ้าเหรอ ก็เพื่อนกัน จะบอกยังไงล่ะ"
"อ้าว ก็บอกว่าชอบไง"
"ไม่ล่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า"
"อ้าวไปซะแล้ว นะ ยังไงเราก็หนีตัวเองไม่พ้นหรอกนะ"
นั่นน่ะซิ ฉันจะหนีตัวเองพ้นได้อย่างไร
นี่ขนาดเพื่อนสนิทฉันยังเลย แล้วเขาจะรู้ไหมเนี่ย
ฉันควรจะบอกเขาดีไหมนะ
เฮ้อ ทำยังไงดี แต่ก็นะ
แล้วเรื่องพี่ศรล่ะ เขาชอบฉันจริงหรือ
ไม่หรอกมั๊ง เขาจะมาชอบอะไรฉันล่ะ
ว่าไหม....
16 สิงหาคม 2548 12:28 น.
ลอยไปในสายลม
ในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
ที่ฉันเลือก และตั้งใจที่จะมาเรียนที่นี่
บางครั้ง ฉันคิดว่า เพราะฉันต้องการอยู่ห่างจากบ้าน
จะได้ไม่ต้องสนใจใคร
ไม่แคร์ใคร
ก็ฉันเก่งนี่คะ ฉันไม่ต้องพึ่งคนอื่น
และฉันก็คิดว่า คงไม่มีใครใส่ใจฉันด้วย
แต่แล้ว พอฉันมาถึง
ฉันเพิ่งรู้สึกเหงา ค่ะ เหงาเหลือเกิน
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะเกิดกับคนอย่างฉันสักเท่าไหร่
แต่นี่นแหล่ะค่ะ มันเกิดแล้ว และก็ไม่รู้ว่ามันจะหายไปหรือไม่
"นา"
"อืม อะไรหรือ"
"วันนี้ ไปเรียนไหม"
"ไปซิ แล้วปูล่ะ"
"เอ่อ วันนี้ ฉันขอตัวละกันนะ"
"อ้าว ซะงั้นอ่ะ ไม่ไปด้วยกันเหรอ"
"หึ ไม่เอาอ่ะ ไปเถอะ ไปเถอะ เดี๋ยวป่านจะรอนะ"
"ก็ได้ แต่คราวหน้า ยอ่าเบี้ยวอีกล่ะ"
"จ้า"
ชีวิตฉันก็งี้แหล่ะ ไม่มีจุดหมาย เขาให้เรียน ก็เรียนไป
โดดบ้าง เรียนบ้างสนุกไปวันๆ
เพื่อนสนิทฉันก็มีแค่นี้แหล่ะ ปูกับป่าน
สองคนนี้มาจากคนละที่
แต่พวกเราสามคนก็อยู่ด้วยกันได้
"เฮ้ นา"
"อ้าว รักษ์ ไง มาเรียนด้วยเหรอ"
"อ้าว ไหงพูดอย่างนี้ล่ะ เราเด็กดี"
"อ๋อ เหรอ"
"พูดงี้ ไม่เชื่อล่ะซิ"
"เชื่อ ซิ"
"แต่ว่า นะ อืม ช่างมันเถอะ"
"ไม มีไร"
"เปล๊า ไม่มีอะไร ไปเรียนดีกว่า"
"โห พูดงี้ไม่เคลียร์นะ"
"ไป ไป ไปเรียนเถอะน่า ไม่มีไรหรอก"
"อืมนะ ไปเรียนก็ได้"
นี่ก็นะ เพื่อนสนิท ที่ฉันคิดว่าจะสนิทกับเขาที่สุด
แต่สุดท้าย ฉันดันแอบไปหลงรักเขา รักซะเต็มหัวใจเลยล่ะ
ทำไงได้
ถึงเขาจะไม่หล่อ ไม่เก่ง ไม่มาดแมน
แต่ฉันก็รักเขานี่
ฉัน เฮ้อ ฉันไม่กล้าบอกเขาหรอก มันน่าอายจะตายไป ว่าไหม
เหมืนอจะสุข แต่ก็ไม่สุข ทุกข์ซะมากกว่า
ปัญหามันเกิดขึ้นเยอะจัง
จนฉันไม่อยากจะพูดถึงมันแล้ว
"เฮ้ย อะไรเนี่ย"
"มีไรเหรอ"
"เนี่ย งานหายอีกล่ะ เบื่อจริงๆเลยอ่ะ โหย อะไรเนี่ย"
"ใจเย็นน่า นา อย่าคิดมาก หายก็หาใหม่"
"นี่มัน หลายรอบแล้วนะ"
"ใจเย็นดิ ใจเย็นไม่เป็นหรือไง"
"เฮ้ย คุยกันดีดีก็ได้น่า ป่านก็ อย่าไปว่านาดิ"
"ไม่ได้ว่า แค่บอกว่า ให้ไปหาใหม่ก็เท่านั้น"
"เออ รู้แล้ว งั้นเดี๋ยวมาแล้วกัน ไม่ต้องรอกินข้าวนะ"
ฉันก็รู้ตัวนะว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ร้อน
แต่ว่านะ ฉันก็พยายามคุมตัวเองอยู่
แต่ก็อย่างว่า ฉันคนมั่นใจในตัวเอง
ไม่มีทางรับผิดหรอก
คุณว่าไหมล่ะ
ก็มันจริงนี่ ฉันไม่ผิดนี่
เฮ้อ นี่ฉันจะต้องเจอกับปัญหาอะไรมากมายล่ะเนี่ย
เบื่อเหลือเกินนะเนี่ย
เรื่องานก็ไม่ได้เรื่อง
ความรักก็ยิ่งแย่
ครอบครัวก็ไม่อยากจะพึ่ง
มีใครเจออย่างฉัน บ้างไหมเนี่ย????
..............................................
8 สิงหาคม 2548 12:09 น.
ลอยไปในสายลม
ฉันชื่อ นา ค่ะ
เป็นผู้หญิงคนนึง ที่ไม่มีอะไรพิเศษไปกว่าคนอื่น
ฉัน ก็คือ ฉันในวันนี้
ฉันผู้มั่นใจในตัวเองตลอดมา
ฉันไม่สนใจใครมาเป็นเวลานาน
ครอบครัวฉัน มันแตกสลายไปนานแล้ว
พ่อไม่สนใจฉัน ฉันคิดว่าอย่างนั้น
แม่ จากฉันไปตั้งแต่ฉันยังไม่ค่อยรู้ความ
ฉันต้องอยู่ กับน้องชาย และน้าของฉัน
ดีอย่างที่พวกเขา รักฉันมาก
ฉันก็เลยไม่เคยรูสึกว่าฉันขาดอะไรสักอย่าง
แต่มาวันนี้ ฉันได้เจอกับเขา รักษ์
ผู้ชายที่ฉันเคยคิดว่า เราเป็นเพื่อนกัน
เราสนิทกันมาก
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับที่ฉันต้องมารู้ว่า
ฉันคิดกับเขาเกินเพื่อน
ผู้ชายอีกคน ที่ฉันก็คิดว่า เขาคือ พี่ชายของฉัน
ศร พี่ชายที่ฉันเคารพ
แต่แล้วฉันกลับพบว่า
เขาไม่ได้คิดกับฉัน แค่พี่ชายน้องสาวเท่านั้น
ชีวิตของฉันมันเริ่มวุ่นวายสับสนมากขึ้น
ฉันสับสนกบัตัวเองเหลือเกิน
ฉันไม่รู้ว่า ฉันจะต้องทำอย่างไร
ฉันไม่รู้จริง ๆ
.......................................................
ความรักมีหลายรูปแบบ ขึ้นอยู่กับจิตใจของคนว่าเป็นอย่างไร
แต่ใครกันล่ะที่จะได้ครอบครองในสิ่งที่ตนเองหวังไว้
ยากนัก ที่ทุกสิ่งจะเป็นดังหวัง
ยากนัก
20 กรกฎาคม 2548 17:39 น.
ลอยไปในสายลม
"โจ คือ มนมีอะไรจะบอก"
"อะไรเหรอ"
"คือว่า .... เอ่อ ... "
"ไม่บอกเราจะพักผ่อนแล้วนะ"
"คือ ว่า อ๊ะ บอกก็บอก"
"...."
"เราสัญญากับตัวเองไว้ว่า หากเธอฟื้น เรามีอะไรจะบอกเธอ"
"...."
"ฉัน ................... ฉัน รัก เธอ"
"....."
........................................................
เธอทำผมตะลึงมาก
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เธอจะรักผม
ทั้ง ๆ ที่ผม ไม่เคยแม้แต่เหลียวมองเธอเลย
แต่ไม่รู้ซิ ตอนที่ผมได้ยิน
ผมรู้สึกดีใจมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
เหมือนเธอจะปล่อยให้ผมคิด
เพราะพอเธอบอกผม เธอก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบ
หากเป็นก่อนที่ผมจะฟื้น และได้คุยกับฝนแล้วล่ะก็
ผมก็จะสามารถตอบได้ทันทีว่า ผมขอโทษ
ผมไม่สามารถรักคุณได้
แต่เวลานี้
หลังจากที่ผม กับฝน ได้คุยกันเข้าใจแล้ว
แล้วเราก้ตกลงเป็นเพื่อนกัน
ผมกับฝน ก็กอดกันเพื่อมิตรภาพ
แต่นั่น ก็ทำให้แฟนฝนเขาเข้าใจผิด
ผมก็หวังว่า เขาคงเข้าใจกันแล้ว
นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าทั้งคู่จะคุยกันเรียบร้อยหรือไม่
ส่วนผม
ผมควรทำอย่างไรดีครับ
มน เขาก็เป็นคนน่ารักนะ
แต่ผมกลัวว่าจะทำให้เธอผิดหวัง
ผมไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเลย
ไม่เข้าใจจริง ๆ
....................................
เฮ้อ สุดท้าย ฉันก็พูดไปแล้ว
ก็สบายใจนะ แต่ว่าฉันไม่กล้าที่จะเข้าไปหาโจเลยล่ะ
กลัวเหลือเกิน
กลัวว่าเขาจะไม่เหมือนเดิม
เพราะรับในสิ่งที่ฉันพูดไม่ได้
แต่ฉันต้องเข้าไปซิ
ใครใครก็ฝากเขาไว้ให้ฉันดูแล
ถ้าฉันไม่เข้าไป ใครจะดูแลเขาล่ะ
โอ๊ย เอายังไงดีนะ
เอ้า เป็นไงก็เป็นกัน ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่
.......................................
"มน"
"หืมมม อะไรเหรอ"
"เธอ รัก ฉัน จริงอ่ะ"
"อ้าว ถามอยู่ได้ ก็จริงอ่ะดิ นี่
เดี๋ยว เธอก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ
ดีใจไหม"
"ไม่อ่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ ต้องดีใจซิ"
"ก็ถ้าออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ไม่มีใครดูแลซิ"
"ไม่เกี่ยวซะหน่อยอ่ะ"
"เธอจะตามไปดูแลฉันที่บ้านเหรอไ
"เรื่องอะไรฉันต้องไปล่ะ"
"อ้าว ไหนว่ารักฉันไง"
"ไม่เกี่ยวเลยนะ ฉันก็ต้องไปทำงานของฉันนะ"
"เวลาเลิกงานก็ได้"
"นี่ โจ เธออย่ามาพูดให้ฉันดีใจเล่นเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ เธอออกจากโรงพยาบาล
ก็คงมีสาวมารอเธอมากมายแล้ว"
"หึงเหรอ"
"ฉันไม่มีสิทธิ์นี่ ช่างมันเถอะ กินข้าวดีกว่า"
"มน หันมามองฉันพูดนะ"
"เธอก็ปล่อยมือฉันก่อนซิ จับอยู่ได้อ่ะ"
"ฟังฉันก่อน เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะ"
"........."
"ฉัน คงยังบอกเธอไม่ได้ ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับเธอ
แต่ตอนนี้ ฉันขอให้เราลองมาคบกันดีไหม
หากเธอเบื่อฉัน ฉันยินดีจะจบ"
"เธออย่ามาพูดเล่นเลย คนที่จะเบื่อ คือเธอมากกว่า"
"แสดงว่า เธอ ยอมคบกับฉันใช่ไหม"
"ขี้ตู่อ่ะ"
"งั้นก็ไม่ปล่อยมือ"
"เฮ้ย ไม่ได้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"อ้าว เขินเป็นด้วย นะ เพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย"
"บ้าเหรอ คนนะ ทำไมจะเขินไม่เป็นล่ะ"
"ตกลงก่อนซิ"
"อืม..........."
"ขอบคุณครับ...."
......................................................
"อ้าว เสร็จยัง โจ เตรียมกลับได้แล้ว"
"เสร็จแล้วคร้าบบ"
"งั้นกลับเถอะ"
"เดี๋ยวซิจ๊ะ จะรีบกลับไปไหน"
"ฝน "
"จ้า แหม ออกจากโรงพยาบาลทั้งทีไม่บอกกล่าวเพื่อนฝูงเลยนะ"
"ขอโทษ ฉันนึกว่าเธอยุ่งน่ะ"
"แล้วมาคนเดียวเหรอครับ"
"เอ่อ ... ค่ะ"
"ยังไม่ได้คุยกันอีกเหรอ"
"เขา... เขาไหนไม่รู้ ฉันหาเขาไม่เจอ"
"โธ่ อย่าเพิ่งกังวลใจไปเลยนะ เดี๋ยวเขาก็กลับมา"
"ฉันกลัวว่า เขา จะไปไม่กลับมา"
"แต่เขาสัญญากับเธอไว้แล้วนี่ ว่าจะรอเธอตลอดไป"
"ก็ใช่ แต่ว่า ฉันกลัว"
"เธอต้องเชื่อใจเขาซิ ถ้าคนเรารักกันก็ต้องเชื่อใจเขา"
"จ้ะ ฉันก็จะรักษาสัญญา จะรอเขาตลอดไป"
"ไปกันดีกว่าครับ สาวสาว คุยอะไรกันไม่สนุกเลย เนอะ ผมอยากกลับบ้านแล้ว"
"ได้เลย ไปเถอะฝน วันนี้ ฉันจะทำ......................... "
.............................................
นี่มันก็เกือบเดือนแล้วนะ
เขาไปไหนกัน เขาจะจำได้ไหม
วันนี้ เป็นวันเกิดฉัน
มีแต่คนมาอวยพรมากมาย
ทั้งพ่อ แม่ พี่น้อง เพื่อน
แต่ฉันยังรอเขาอยู่
ตอนนี้ ฉันอยู่ที่ริมทะเล
เสียงคลื่นมันทำให้ฉันรู้สึกวังเวง
ใกล้จเที่ยงคืนแล้ว ใกล้จะหมดเวลาแล้ว
เขาจะไม่มาอวยพรให้ฉันเชียวหรือ
เขาโกรธอะไรฉันมากมายนักหนา
ฉันเสียใจ ฉันขอโทษ
.............................
"ภู คุณกับมาหาฉันได้ไหม ฉันอยากเจอคุณ
ฉันอยากให้คุณเป็นคนสุดท้ายที่อวยพรให้ฉัน
ฉันขอโทษ ที่ฉันไม่ได้อธิบายให้คุณฟัง
ฉันเสียใจ ที่ไม่ได้บอกคุณว่า ฉันรอคุณเสมอ
ภูขา เมื่อไหร่คุณจะกลับมาคะ ฮือ ฮือ ภู"
..
....
......
.........
"อยู่ไกลเพียงไหน ก็อยู่ใต้ฟ้า ยังเห็นดารา บนฟ้าดวงเดียวกัน
ลมอาจเปลี่ยนแปร เมฆอาจเปลี่ยนผัน ความรักเรายังมั่นคงไม่เปลี่ยนไป
ตัวอยู่ห่างไกล ใจอยู่ตรงนี้ ร้อยล้านนาทีไม่มีวันห่างหาย
อดใจรอฉัน อีกหน่อยได้ไหม รอรับคนไกล คืนอ้อมใจของเธอเหมือนเคย
สัญญาจะกลับมาหาเธอคนดี คิดถึงทุกที เมื่อยามที่ลมรำเพย
รอยตักเคยหนุน ยังอุ่นอยู่ไหมทรามเชย
วันรักเราลงเอยจะขอชิดเชย ให้อุ่นหัวใจ
อยู่ไกลเพียงไหน ก็อยู่ใต้ฟ้า ยังเห็นดวงตา ส่องมาข้ามขอบฟ้าไกล
บอกว่าฝันหา บอกว่าห่วงใย รอรักคืนใจ คนอยู่ไกลหัวใจคงเดิม"
"....."
"ฟ้า"
"ภู"
......
"โอ๋ ๆ อย่าร้องไห้นะ คนดี ผมขอโทษ"
"คุณไปไหนมาคะ ภู ฉันขอโทษ ที่ไม่ได้บอกคุณเรื่องโจ ฉันคิดว่า..."
"ไม่ต้องพูด แล้ว ผมเข้าใจคุณหมดแล้ว คุณอย่าร้องไห้นะ"
"แล้วทำไม คุณไม่มาหาฉันล่ะคะ"
"พอดี เกิดเรื่องที่บริษัท นิดหน่อยน่ะครับ ผมเลยไม่มีเวลามาพบคุณ"
"แล้วคุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่นี่"
"ผมมีคนบอกอยู่ครับ"
"ใครคะ???"
"ก็มน ไง"
"มน????"
"อ้าว ก็มนเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับหวานน่ะครับ"
"อ๋อ"
"ผม คิดถึงคุณมากเลยนะ"
"นี่ขนาดคิดถึงมากนะคะ"
"ก็ผมไม่ว่าง จริง ๆ นี่คะ"
"คนใจร้าย ปล่อยให้เสียใจตั้งนาน จะโทรมาบอกสักคำก็ไม่มี"
"อยากให้คุณเซอร์ไพรซ์ไง"
"ค่ะ อ้อ แล้ววันนั้นที่คุณเห็น..."
"ผมรูแล้วโจบอกผมเอง"
"อ้าว แล้วทำไมพวกคุณ ไม่บอกฉันล่ะ"
"งั้นผมจะรู้เหรอ ว่าคุณรักผมแค่ไหน"
"รู้หรือยังล่ะคะ"
"โธ่ รู้แล้วครับ สัญญานะครับว่าต่อไป จะไม่ทำแบบนี้อีก"
"อ้อ ตะกี๊ คุณร้องเพลงอะไรให้ฉันฟังล่ะคะ"
"อ้าว คุณนี่ขึ้ลมจริง ๆ นะครับ อย่างนี้ต้องทำโทษก่อน"
"บ้า!!!! ทำอะไรแบบนี้คะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงเราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว"
"แล้วเพลงนั้น"
"ก็เพลงที่คุณให้ผมฟัง ก่อนที่เราจะจากกันไงครับ"
"คุณยังจำได้"
"ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะ ผมฝึกร้องเพื่อคุณโดยเฉพาะนี่คะ"
"ภูคะ ขอบคุณค่ะ"
"ผมรักคุณ นะครับ ผมขอทวงสัญญาอีกรอบ
แต่งงานกับผมนะครับ"
"ค่ะ ฝนจะแต่งงานกับคุณ ขอบคุณค่ะ"
............................................
สุดท้าย รักของฉันกับภู ก็ลงเอยด้วยดี
ฉันดีใจจัง ที่เรารักษาสัญญาที่ให้ไว้ต่อกัน
ส่วน มนกับโจ ฉันก็ยังเห็นว่า เขาทั้งสองรักกันดี
เผลอ ๆ อาจมีข่าวดีในไม่ช้า
อีกไม่กี่วันแล้วซินะที่ฉันกับภู จะได้แต่งงานกัน
สัญญา ... จากคนไกล ซึ่งฉันเคยคิดว่ามันคงไม่มีจริง
บัดนี้ มันทำให้ฉันรู้ว่า คำสัญญานั้นมีค่ากว่าที่ฉันคิด
ฉันรักคุณค่ะภู
...................................................
สัญญาที่เราเคยให้ไว้ ผมไม่มีวันลืม
และจากนี้ต่อไป
ผมจะไม่ปล่อยให้คนสำคัญของผม
ไกลจากผมไปอีก
ผมไม่อยากให้มี สัญญา .. จากคนไกลอีก
เพราะผมไม่อยากห่างจากเธอ
ผมรักคุณ ครับ ฝน
.............................
สัญญา จากคนไกล
แม้ยามใด ไม่หวาดหวั่น
สัญญา มีให้กัน
แม้นานวัน ไม่มีลืม
20 กรกฎาคม 2548 14:41 น.
ลอยไปในสายลม
"เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน
หัวใจฉันพูดกับเธอ ทุกทีที่พบ...ที่ได้เจอ
ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยจะสัมผัสถึง...ในใจฉัน
มันเปลี่ยนไปแล้วคำว่าเพื่อน"
.................................
ใครกันช่างสรรหาเพลง
เฮ้อ เมื่อไหร่ ฝนจะมานะ
โอ๊ย เมื่อไหร่เธอจะฟื้นล่ะ โจ
ฉันอยากคุยกับเธอนะ ไม่ใช่นั่งมองเธออย่างนี้
ฉันยังจำได้ ที่สัญญากับตัวเองไว้
หากเธอฟื้น ฉันจะบอกเธอว่ารักเธอ
ขอร้องล่ะ ฟื้นขึ้นมาเถอะ นะ
....................................................
"ขอโทษนะ ที่ทำให้ต้องเสียเวลางาน"
"ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาเลยฝน แต่ว่า คุณจะไม่บอกผมหน่อยหรือว่าเกิดอะไรขึ้น"
"คือว่า เพื่อนฝน น่ะ เขาเป็นเนื้องอกในสมอง เขาผ่าตัดไปเมื่อวาน
ตอนนี้ ยังไม่ฟื้นเลย ฝนก็เลย..."
"ไปเป็นกำลังใจให้ ว่างั้น ใช่ไหม"
"อืม..."
"ดีจัง มีเพื่อนอย่างฝนเนี่ย อย่างนี้ ผมรักตายเลย"
"บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้"
"ยิ่งตอนฝนเขิน ยิ่งน่ารักนะ"
"...."
...............................................................
"มน โจ เป็นไงบ้าง"
"โจ เขา ฮือ เขายังไม่ฟื้นเลยอ่ะ"
"ทำใจดี ๆ ไว้ นะ งั้น ฉันเข้าไปเยี่ยมเขานะ"
"อืม.. แต่.."
"อ๋อ นี่ ภูจ้า"
"หวัดดีค่ะ"
"ครับ.."
"เข้าไปด้วยกันก็ได้นะคะ"
"ครับ"
"ภูขา ภู มาทำอะไรที่นี่คะ หวานคิดถึงคุณแทบแย่"
"คุณหวาน"
"แหม จะมาหาหวานเหรอคะ รู้ได้ไงว่าหวานอยู่ที่นี่"
"................."
"อ๋อ นี่แฟนคุณที่ไปหาคุณวันนั้นนี่คะ สวยดีนะ ยิ่งมาเห็นใกล้ ๆ แล้ว"
"อย่ามายุ่งกับฝนนะ..."
"....."
"ฝน ครับ เดี๋ยวคุณเข้าไปก่อน เดี๋ยวผมขอจัดการอะไรให้เด็ดขาด"
"ระวังนะคะ เขาเป็น..."
"ไม่เป็นไรหรอกครับ งานผมหาใหม่ได้ แต่คุณ ผมหาใครมาแทนไม่ได้"
"ขอบคุณค่ะ"
"คุณหวานครับ เราคงต้องคุยกันให้รู้เรื่องแล้วล่ะ"
"ก็ได้ค่ะ"
................................................
"นี่ ฝน คนนั้นใครน่ะ"
"อ๋อ เพื่อนร่วมงาน ภูน่ะ"
"หน้าคุ้น ๆ นะ"
"ทำไมเธอรู้จักเขาเหรอ"
"อืม คุ้น ๆ น่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า"
"ไม่รู้ซิ"
"ฉันว่า ฉันพอรู้ งั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้
เดี๋ยวเธอ เข้าไปหาโจก่อนแล้วกันนะ"
"อืม... อย่าทำอะไรรุนแรงนะ"
"จ้า"
...........................................
เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นไหม
หวังว่า มน คงไม่ทำอะไรรุนแรงนะ
ขอให้ภูตกลงกับคุณหวานอะไรนั่นให้ได้ก่อนแล้วกัน
จะได้ไม่มีปัญหา
โจ คุณจะฟื้นขึ้นมาไหม???
.......................................
"คุณหวาน ผมขอบอกคุณอีกครั้งนะครับ ว่า ผมมีคนรักแล้ว แล้วก็กำลังจะแต่งงานกันด้วย"
"แต่ตอนนี้ก็ยังนี่คะ หวานรักคุณนะ"
"แต่ผมไม่ได้รักคุณ"
"งั้น ฉันจะ"
"คุณจะทำอะไรก็เชิญ บอกพ่อคุณให้ไล่ผมออกก็ได้นะ ผมยินดี"
"คุณ...."
"ขอบคุณนะครับ สำหรับความรู้สึกดีดี ที่คุณให้ผม แต่ผมคงรับมันไว้ไม่ได้"
"ไม่ นะ หวานรักคุณ นะคะ"
"หวาน!!!!!!"
"พี่มน"
"อ้อ หวานนี่เอง พี่ก็นึกว่าใคร แล้วมาทำอะไรแถวนี้"
"ก็คุณลุงให้มาตามพี่มนนั่นแหล่ะ"
"แล้วที่เธอยืนตรงนี้ ทำอะไรน่ะ"
"เอ่อ คือ..."
"หวานเป็นน้องคุณเหรอครับ"
"ไม่ใช่ค่ะ ลูกพี่ลูกน้องน่ะค่ะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ"
"อ๋อ เราเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"แน่ใจนะ ยัยหวาน"
"แน่ใจค่ะ"
"ดีแล้ว ไม่งั้น พี่จะไปฟ้องคุณอา"
"โธ่ พี่มน อย่านะคะ พี่ก็รู้น่ะ ว่าพ่อหวานเป็นยังไง"
"งั้นก็ดีแล้ว กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ตามมา"
"แต่ว่า..."
"ไหนว่าเคลียร์กันแล้วไง"
"ก็ได้ค่ะ เชอะ ไม่สนก็ได้"
"ขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ ที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น"
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเราไปเยี่ยมโจกันดีกว่านะคะ
ไม่รู้ว่า โจจะฟื้นขึ้นมาไหม"
"ทำไมต้องเป็นฝน ล่ะครับ"
"เอ่อ คือว่า คือ เขาสนิทกันมากน่ะค่ะ"
"แค่นั้นเหรอครับ"
"ค่ะ คุณคิดอะไรคะ"
"อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
......................................
ทำไมผมต้องรู้สึกแปลก ๆ ด้วยนะ
ทำไม ฝนไม่บอกผมเลยสักคำ ว่ามีเพื่อนสนิทตั้งแต่แรก
แต่ผมจะพยายามไม่คิดมาก
มันคงไม่มีอะไรจริง ๆ
ผมคงคิดไปเอง
..................................
แต่ว่า....
"ฝน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"โจ!!!!"
"คุณภูคะ คือ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมคงเข้าใจถูกแล้ว ขอบคุณนะครับ
ฝากลา ฝนด้วยนะ"
"คุณภู คะ อาจจ..............."
.....................................
ทำไม ผมจะต้องไปเห็นภาพแบบนั้นด้วยนะ
ไหน คุณบอกว่า เขายังม่ฟื้น
แต่ทำไม ผมถึงเห็น เขากับคุณ กอดกัน
ทำไมคุณไม่บอกผม ทำไม
ผมมันไม่ดีตรงไหน
ก็ได้ หากมันเป็นความสุขของคุณ ผมยินดี
ผมยินดี.....
...................................................
เออ.. ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันเป็นอะไร
เขาเรียกว่าหึงหรือเปล่านะ
แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ นี่ เขาจะกอดกลับใครก็เรื่องของเขา
แต่ฉันว่าคนที่เจ็บกว่าฉัน
คงเป็นคุณภูแหล่ะ
อืม คงต้องรีบไปบอก ฝน
.......................................................
"ฝน โจ"
"มน ฉันฟื้นแล้ว ไม่ดีใจเหรอ"
"ดีใจซิ แต่ว่า ฝน เมื่อกี๊ ภู.... เขา.... เอ่อ"
"เขาไปไหนล่ะ"
"เขาไปแล้ว ฝากลาเธอด้วย"
"เกิดอะไรขึ้น"
"เขานึกว่าเธอ เอ่อ กับโจ"
"ภู....................."
"ตามเขาไปซิฝน"
"แล้วโจไหวแน่นะ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวมนก็ดูแลเราเองแหล่ะ"
"แหม ใช้เลยนะ"
"ไม่ได้เหรอ"
"อืม เดี๋ยวเรา ดูแลโจเอง"
"ขอบใจนะ งั้นเราไปก่อนนะ บายจ้า"
"บาย"
.....................................................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
809
