29 มกราคม 2549 21:10 น.
ลมรำเพย
ตะวันผันเหินสู่เวหากว้าง
ทอกระจ่างร้างจิตกระไรหนอ
วันเวลาเคลื่อนผ่านมิอาจรอ
ยังวอนขอรักกลับมาทักทายใจ
การรอคอยเนิ่นนานมิอาจเว้น
ลมพัดเย็นลู่ลอยอย่างอ่อนไหว
การเดินทางที่เดียวดายมิคลายไป
มีสิ่งใดซ่อนอยู่ในการรอคอย
ยังค้นหาคำตอบที่เพียรถาม
เดินไปตามทางที่ฝันมิได้ถอย
เพียงแต่ทางที่ดูเหมือนไร้ร่องรอย
ทำใจพลอยเหนื่อยหน่ายพ่ายแพ้พลัน
หากจะมีหนึ่งคนคอยเดินเคียง
มิหลีกเลี่ยงเบี่ยงจากพรากแปรผัน
มิเคยลืมห่วงหาคิดถึงกัน
คงวันนั้นคำเฉลยเผยในทรวง
24 มกราคม 2549 13:16 น.
ลมรำเพย
พ่อหลวงของปวงไทย
ดุจดวงใจไทยทั้งชาติ
บำบัดทุกข์ปวงราษฎร์
มิได้ขาดพระเมตตา
ทรงเปี่ยมล้น ด้วยพระ ปรีชาญาณ
ให้ทวยราษฎร์ ผ่านทุกข์ โดยถ้วนหน้า
มิได้ทรง เหน็ดเหนื่อย พระกายา
ไทยใต้ฟ้า เป็นสุขด้วย พระบารมี
วันนี้ลูก ขอเดิน ตามรอยพ่อ
และสานต่อ ความดี เป็นวิถี
ด้วยหัวใจ คนไทย ที่ภักดี
สังคมนี้ มีสุขได้ ด้วยปวงไทย
**ขอจงทรงพระเจริญ**
22 มกราคม 2549 21:48 น.
ลมรำเพย
ดาวดวงน้อยล่องลอยอยู่บนฟ้า
มีจันทราเคียงข้างร่วมพร่างฉาย
แม้ดารามีจันทราเคียงข้างกาย
ทำไมฉันต้องเดียวดายภายใต้ดาว
เหงาจนเกินสรรหาคำใดมาเล่า
อยู่กับเงาใต้ผ้าห่มยังเหน็บหนาว
เหลือเพียงจันทร์เจ้าดาราที่พร่างพราว
และน้ำตาที่วับวาวเคียงข้างกาย
นานเท่าใดที่ลำพังใต้ฟ้ากว้าง
ยังเคว้งคว้างล่องลอยไร้จุดหมาย
ดั่งสายลมที่พัดไปมิเว้นวาย
สุดทางปลายอยู่ที่ใดเฝ้ารำพัน
อยากเป็นลมที่หยุดพัดล่องลอย
ไม่ต้องคล้อยเรื่อยไปไร้ความฝัน
อยากมีใครที่อยู่เคียงข้างกัน
ด้วยผูกพันสันนิวาสให้พบเจอ
ยังคงรออยู่ที่หนึ่งในโลกนี้
หวังเพียงมีใครที่รออยู่เสมอ
หนึ่งคนนั้นที่ยังคอยร่ำละเมอ
ได้พบเธอสักวันใต้ดวงดาว
19 มกราคม 2549 11:54 น.
ลมรำเพย
ค่ำคืนที่ เงียบงัน จันทร์สีหม่น
ไม่มีคน เคียงข้าง อย่างที่หมาย
ลมที่เคย พัดแผ่ว แว่วมลาย
ดูคล้ายคล้าย คนดี ที่ห่างไป
ก่อนคืนนี้ เคยมี เธอเคียงข้าง
ถึงเหงาบ้าง ก็มีเธอ ไม่หวั่นไหว
แต่วันนี้ ไม่มีเธอ เคียงข้างใจ
ช่างเหงาใน คืนคว้าง ว่างเดียวดาย
ก่อนนี้ฉัน ไม่เคย จะเข้าใจ
ว่าความรัก เป็นอย่างไร รู้ก็สาย
อยากจะเรียก วอนคืนมา ก็เปล่าดาย
เธอได้หาย ลับไป ใจระทม
อยากมีเธอ ไว้เรียก ว่าที่รัก
อยากมีเธอ ไว้พัก ใจขื่นขม
อยากมีเธอ ไว้เคียง ข้างดั่งสายลม
อยากมีเธอ ไว้ห่ม ยามหนาวใจ
16 มกราคม 2549 13:57 น.
ลมรำเพย
เมื่อยังเยาว์ ยังเขลา ยังรู้น้อย
ใจยังด้อย ยังมิเพียร เรียนศึกษา
มีหนึ่งคน ยังคอย ประคองพา
สั่งสอนว่า ให้รู้เรียน หมั่นเพียรไป
จนเติบใหญ่ ได้ดี มีความรู้
เพราะมีครู เพียรคอย สอนสั่งให้
ตั้งแต่เล็ก จนเติบโต คอยป้องภัย
ด้วยหัวใจ ของครู มิรู้คลาย
สอนความรู้ มากมาย หลายหลายสิ่ง
และมิทิ้ง ความดี ที่ใจหมาย
สอนให้รู้ ชั่วดี จนตัวตาย
อย่ามลาย ละทิ้ง ซึ่งความดี
ให้รักชาติ ศาสน์กษัตริย์ แผ่นดินเกิด
จงเพียรเทิด ทูนไว้ เป็นศักดิ์ศรี
วันนี้ศิษย์ ขอพึ่ง พระบารมี
ให้ครูนี้ มีสุข พ้นทุกข์ภัย
หน้าส่วนตัว
904
