19 มกราคม 2549 11:54 น.
ลมรำเพย
ค่ำคืนที่ เงียบงัน จันทร์สีหม่น
ไม่มีคน เคียงข้าง อย่างที่หมาย
ลมที่เคย พัดแผ่ว แว่วมลาย
ดูคล้ายคล้าย คนดี ที่ห่างไป
ก่อนคืนนี้ เคยมี เธอเคียงข้าง
ถึงเหงาบ้าง ก็มีเธอ ไม่หวั่นไหว
แต่วันนี้ ไม่มีเธอ เคียงข้างใจ
ช่างเหงาใน คืนคว้าง ว่างเดียวดาย
ก่อนนี้ฉัน ไม่เคย จะเข้าใจ
ว่าความรัก เป็นอย่างไร รู้ก็สาย
อยากจะเรียก วอนคืนมา ก็เปล่าดาย
เธอได้หาย ลับไป ใจระทม
อยากมีเธอ ไว้เรียก ว่าที่รัก
อยากมีเธอ ไว้พัก ใจขื่นขม
อยากมีเธอ ไว้เคียง ข้างดั่งสายลม
อยากมีเธอ ไว้ห่ม ยามหนาวใจ
16 มกราคม 2549 13:57 น.
ลมรำเพย
เมื่อยังเยาว์ ยังเขลา ยังรู้น้อย
ใจยังด้อย ยังมิเพียร เรียนศึกษา
มีหนึ่งคน ยังคอย ประคองพา
สั่งสอนว่า ให้รู้เรียน หมั่นเพียรไป
จนเติบใหญ่ ได้ดี มีความรู้
เพราะมีครู เพียรคอย สอนสั่งให้
ตั้งแต่เล็ก จนเติบโต คอยป้องภัย
ด้วยหัวใจ ของครู มิรู้คลาย
สอนความรู้ มากมาย หลายหลายสิ่ง
และมิทิ้ง ความดี ที่ใจหมาย
สอนให้รู้ ชั่วดี จนตัวตาย
อย่ามลาย ละทิ้ง ซึ่งความดี
ให้รักชาติ ศาสน์กษัตริย์ แผ่นดินเกิด
จงเพียรเทิด ทูนไว้ เป็นศักดิ์ศรี
วันนี้ศิษย์ ขอพึ่ง พระบารมี
ให้ครูนี้ มีสุข พ้นทุกข์ภัย
13 มกราคม 2549 13:25 น.
ลมรำเพย
เหม่อมองสาย นที ที่รินไหล
ในหัวใจ ครุ่นคิด กระไรหนอ
สายน้ำไหล ดุจเวลา ที่มิรอ
แม้วอนขอ เพียงไร ไม่กลับคืน
เหม่อมองนก ที่โผบิน ผินเวหา
สุดสายตา หายลับ กับเมฆขาว
ดุจสังขาร ที่ร่วงโรย มิยืนยาว
สุดท้ายคราว สังขารลับ มิกลับมา
เกิดเป็นคน ควรคิด พินิจหนอ
อย่ามัวรอ เวลา เพลินหนักหนา
แม้สังขาร ก็ล่วงลับ กับเวลา
คนมีค่า ต้องไม่หลง มัวรีรอ
ความดีเป็น ที่ตั้ง ฝังในจิต
สิ่งใดคิด ว่าดี เริ่มทำหนอ
แม้เวลา ล่วงเลย ทำดีพอ
สังขารฝ่อ ยังคงไว้ ซึ่งความดี
12 มกราคม 2549 12:23 น.
ลมรำเพย
เมื่อแรกพบ ประสบ คบฉันเพื่อน
เดือนวันเคลื่อน เลือนลาง เริ่มจางหาย
คำว่าเพื่อน แรกนั้น ผันคลอนคลาย
แปรกลับกลาย เป็นต้นรัก ปักในใจ
เมื่อยามใกล้ ได้พบ สบใบหน้า
ต้องหลบตา กลัวรู้ใจ ที่หวั่นไหว
จากเพื่อนรัก ผันแปร มาเปลี่ยนไป
เป็นรักเพื่อน กลัวใจเธอ ไม่รับมัน
ขอเป็นเพียง เพื่อนที่ร่วม เดินเคียงข้าง
ขอเป็นเพียง เพื่อนที่สร้าง ร่วมสานฝัน
ขอเป็นเพียง กำลังใจ คอยแบ่งปัน
หวังสักวัน เธอจะรู้ ถึงความใน
รักที่มี จะไม่จาง ไม่ห่างหาย
ขอเคียงกาย เท่านั้น จะได้ไหม
ปลูกดอกรัก ความผูกพัน เพิ่มในใจ
เผื่อวันไหน ต้นรักนั้น จะผลิบาน
9 มกราคม 2549 13:32 น.
ลมรำเพย
ร้อยคำรัก ผ่านอักษรา ที่ว่าหวาน
บรรจงสาน ความนัย ใส่อักษร
ด้วยความรัก ห่วงหา และอาทร
ด้วยอาวรณ์ วอนฝากถึง คนไกลตา
ร้อยความคิด คำนึง อยู่เสมอ
ร้อยคำเพ้อ ฝันถึง ละเมอหา
นำมาเรียง ร้อยไว้ ในอุรา
แล้วนำพา ให้ลมพัด รำเพยไป
ร้อยความหวง ห่วงหา พาใจฝัน
ร้อยรำพัน ฝากถึง ดวงดาวใส
เป็นดวงตา สื่อรักแท้ ที่อาลัย
ให้คนไกล รับรู้ อยู่มิคลาย
ร้อยความรัก ปักจิต ใจคิดถึง
ร้อยใจพึง พร่างถึง จันทราฉาย
ให้อบอุ่น ด้วยรัก มิเว้นวาย
แม้นไกลกาย มิอาจพราก ให้ไกลกัน
หน้าส่วนตัว
1207
