ชายชราผู้ปราชัย

ฤทธิ์ ศรีดวง

ดาวตกจากฟากฟ้านอกหน้าต่าง
ม่านผืนบางลมลูบก็วูบไหว
ตื่นจากเตียงเดียวดายยังหายใจ
ไม่มีใครเคียงข้างเหมือนอย่างเคย

สุดปลายตาป่าไหวจึงใจหวั่น
ดวงตะวันดวงน้อยค่อยค่อยเผย
ต้นไม้ใหม่ให้ดอก..การงอกเงย
การระเหยแห้งของละอองน้ำ

เห็นมาชั่วชีวันอันน้อยนิด
เห็นชีวิตขึ้นสุดและจุดต่ำ
เห็นผมขาวขึ้นปรกแทนดกดำ
เห็นรอยร่ำลมพัดไม้ผลัดใบ

เห็นฤดูเหมันต์ที่ผันผวน
เห็นการหวนกลับมาของใบไม้
เห็นคนที่รักมากตายจากไป
กับความในอยากเล่าให้เจ้ารู้

ว่ามิได้หมายแขชะแง้หาว
หรือหมายดาวที่จุดไกลสุดกู่
รอสองตาเธอเลี้ยวมาเหลียวดู
สำหรับผู้กลับมาอย่างปราชัย

ผู้ไม่เคยเอ่ยหลอกหรือบอกว่า
โค้งขอบฟ้าจบลงที่ตรงไหน
ท้องทะเลราตรีสีอะไร
หรือดอกไม้กี่กลีบที่ลีบโรย

เป็นแค่คนป่วยไข้ที่ใกล้ฝั่ง
ที่ใกล้ฝังร่างแห้งเมื่อแรงโหย
ที่เพียงสัมผัสคมแห่งลมโชย
แทบปลิวโปรยแหลกสลายกลางสายลม

ชายชราอาภัพได้กลับบ้าน
จะสงสารหรือว่าจะสาสม
จบการเผชิญโชคบนโลกกลม
มานอนซมซบพื้นเมื่อคืนเรือน

จับมือเขาสักหนเถิดคนยาก
เขาไม่อยากจากไปอย่างไร้เพื่อน
นับแต่ต่อวันนี้ไม่กี่เดือน
ก็คงเหมือนเป็นเงาที่เบาบาง

ดวงตะวันคลายแสงอ่อนแรงถอย
เขายังคอยใครมาที่หน้าต่าง
หรือภาพชายมั่นคงผู้หลงทาง
จะจืดจางลืมไปจากใจแล้ว

๑๖ กันยายน ๒๕๕๒