เรือภาค๒ : กลับบ้าน

ฤทธิ์ ศรีดวง

เขาเดินทางมาจากอีกฟากฝั่ง
หอบความหวังมั่นมุ่งเต็มถุงเป้
ฝ่าฟ้าครามข้ามน้ำข้ามทะเล
ความว้าเหว่รินรดเป็นหยดเกลือ

ยามคิดถึงพึ่งลมทะเลบอก
จากระลอกคลื่นขรมหนาวลมเหนือ
จากหัวใจดวงน้อยที่ลอยเรือ
จากผิวเนื้อดำด้านเพราะกร้านลม

ทะเลเวิ้งอ้างว้างในบางค่ำ
กระแสน้ำเชี่ยวเหลือกลัวเรือล่ม
มองแต่ดาวพราวฟ้าดับอารมณ์
บางคืนข่มตาหลับไปกับดาว

แต่รุ่งสางบางหนก็ฝนตก
ในหัวอกบางวันก็สั่นหนาว
เมื่อลมไกวไหวลู่จนกรูกราว
อีกฝั่งอ่าวข้ามฟากช่างยากเย็น

บทบันทึกหมึกขาดกระดาษเหลือง
เพราะเล่าเรื่องมากมายที่ได้เห็น
ได้รู้รสจดจำความลำเค็ญ
บางหน้าเว้นจารึกเพราะหมึกจาง

แม้ไม่อาจคาดหมายถึงภายหน้า
ตื่นเผชิญโชคชะตาทุกฟ้าสาง
ไหว้พ่อปู่บูชาแม่ย่านาง
ให้เดินทางถึงรอดอย่างปลอดภัย

ฝากลมหนาวคราวสู่ประตูบ้าน
เธอเปิดม่านฟังดูจะรู้ไหม
หรือบทเพลงจากเรือและเหงื่อไคล
จะจางใจหมดแล้วนะแก้วตา

เมื่อเย็นเยียบเงียบเสียงยินเพียงหมอก
กระซิบบอกแหบโหยอิดโรยว่า
เธอมิได้รอรับการกลับมา
ปล่อยนาวาทอดสมออย่างรอคอย

เห็นเขาโขดโดดเดี่ยวกับเกลียวคลื่น
อย่าสะอื้นเลยหนอผู้ท้อถอย
วันเวลาจะกลบเลือนลบรอย
แม้ถูกปล่อยนอนหนาวกลางอ่าวไทย

นกนางนวลเคียงคู่บินสู่ฝั่ง
กลับคืนรังอุ่นนุ่มในพุ่มไม้
แต่เรือน้อยลอยคว้างไร้ทางไป
จอดรอให้สายลมมาจมเรือ.

๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๑