13 พฤษภาคม 2550 01:45 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
๑.เธอผู้จรร่อนเร่แห่งเมษา
แสวงหาสิ่งใดจากใบไม้
เมื่อแดดร้อนราวเถ้าภูเขาไฟ
โลกแทบไหม้เกรียมเหม็นกลายเป็นควัน
เห็นรอยแล้งลำคลอง..เธอร้องไห้
ดับเถิดไฟโหดเหี้ยมแห่งคิมหันต์
ที่ทุ่มเทเวลาเพาะกล้าพันธุ์
หวังสักวันใบดอกจะงอกเงย
ฝนจึงพลันกลั่นหยาดลงสาดซู่
โลกรับรู้เสียงไห้แล้วไพรเอ๋ย
มรสุมชุ่มโชกแล้วโลกเอย
เจ้าไม่เคยไหลหลั่งหรืออย่างไร
............................................
๒.วสันตฤดูกาลช่างนานนัก
เธอหลงรักการไหวของใบไม้
แหละหลงรักฝนแรก..การแตกใบ
รักเสียงไหลรินร่ำของลำธาร
เมื่อต้นกล้าใหญ่จนแทนต้นเก่า
ต้นไม้เฒ่าก็สิ้นอวสานต์
เมล็ดพันธุ์ใหม่งอกพอดอกบาน
ฤดูกาลก็เวียนมาเปลี่ยนแปลง
เธอเรียนรู้สิ่งใดจากใบไม้
การเกิดใหม่..ร่วงโรยและโหยแห้ง
ฤดูกาลกัดกร่อนจนอ่อนแรง
สูญสิ้นแสงสุรีย์สีเงินยวง
............................................
๓.หนาวนักมกรา..ยิ่งกว่าหนาว
ขอถามข่าวได้ไหมใบไม้ร่วง
อย่าเลยอย่าปรามผู้ถามทวง
ถึงหนึ่งดวงวิญญาณที่หายไป
ผู้ซึ่งเคยข้ามคืนที่ลื่นล้ม
เคยกางร่มหลบฝนใต้ต้นไม้
ผู้เคยนับใบไม้แต่ละใบ
ว่าเติบใหญ่กว่าเดิมหรือเริ่มโรย
.................................................
เมื่อเธอพบความหมายจากปลายใบ
วันแห่งวัยชีวิตก็ปลิดโปรย
๒๔ กรกฎาคม ๒๕๕๓
10 พฤษภาคม 2550 21:44 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
เพราะชีวิตไม่ใช่เทพนิยาย
จึงไม่มีเจ้าชายและเจ้าหญิง
ทุกคนอยู่ในโลกแห่งความจริง
ได้พบสิ่งดีไม่ดีแตกต่างกัน
เส้นกั้นของชั่วดีนั้นเปราะบาง
ต่างคนต่างจะไปให้ถึงฝัน
ความอดทนเป็นเครื่องพิสูจน์กัน
ธรรมชาติเลือกสรรคนแข็งแรง
เราแข่งขันเพื่อการดำรงอยู่
ไม่ว่ามิตรศัตรูหรือคู่แข่ง
หยุดคือถอยไม่ระวังข้างหลังแซง
จนแบ่งปันน้ำใจกันไม่เป็น
มาหยุดพักหายใจและไหว้พระ
มีธรรมะรู้จักวางรู้จักเว้น
อย่างน้อยจะได้เลิกก่อเวร
หลับตาเห็นความดีที่สร้างไว้
8 พฤษภาคม 2550 08:03 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ยังนั่งคอยลูกชายหายไปไหน
น้ำฝนไหลรินมาหลังคารั่ว
กระป๋องรองน้ำไว้ใกล้ใกล้ตัว
ฟ้ามืดมัวกลัวภัยลูกไม่มา
มีอาหารหลายจานรอทานข้าว
หลบฝนหนาวอยู่ไหนลูกชายจ๋า
ออกตามคงย่ำแย่แก่ชรา
แม่หูตาฝ้าฟางแม้กลางวัน
ลูกต่อลมหายใจให้กับแม่
ภูมิใจลูกโดยแท้ที่ขยัน
จะเรียนยากหนักหนาลูกฝ่าฟัน
จะจบชั้นสุดท้ายคงปลายปี
ถ้าเม็ดฝนเริ่มซาคงมาบ้าน
แม่พิการยังคงอยู่ตรงนี้
กรรมเจ้าเอยใครเลยจะรู้ดี
ลูกถูกคู่..กรณี..รุมตีตาย
6 พฤษภาคม 2550 17:46 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ในยามสงฆ์จริยาไม่น่าไหว้
ที่พึ่งใจแห่งชีวิตน่าผิดหวัง
เธอหลบคนพอพ้นหอระฆัง
เห็นวิหารหนึ่งตั้งอยู่ข้างทาง
จึงหลบร้อนเข้าไปด้านในสุด
พบพระพุทธมารวิชัยใสสว่าง
ต้องแสงไฟเรืองรองทั้งสองปราง
ทั่วเรือนร่างผุดผ่องดั่งทองคำ
เพลินพินิจนั่งลงมององค์พระ
ชั่วขณะจิตปลื้มจนดื่มด่ำ
ห่างกิเลสหยาบชอบมาครอบงำ
จิตจดจำพระทุกขณะใจ
ภิกษุหนึ่งเดินผ่านจากด้านหลัง
จะเดินนั่งจริยาน่าเลื่อมใส
กราบพระพุทธสามครั้งอย่างตั้งใจ
แล้วขึ้นไปนั่งยังที่บังควร
เธอศรัทธาต่อภาพจึงกราบท่าน
สามทานศีลจบอย่างครบถ้วน
พระแสดงธรรมะตามกระบวน
บอก โยมควรปล่อยวางทุกอย่างลง
เพราะบาปกรรมต่างต่างใช่ล้างได้
จงยึดในพุทธะ ธรรมะ สงฆ์
รักษาศีลห้านั้นอย่างมั่นคง
และนึกปลงความตายแห่งกายไว้
จิตเป็นแก้วงามตายามทารก
แล้วค่อยค่อยสกปรกเมื่อเติบใหญ่
กิเลสบาปบังทั่วถึงหัวใจ
จนมองไม่เห็นแก้วที่แวววาว
สมาธิฝึกบ้างเพื่อล้างจิต
วันละนิดวันละนิดจนจิตขาว
จะเกิดสุขชุ่มชื่นอย่างยืนยาว
จนจิตพราวราวแก้วทอประกาย
เกิดปิติใจเธอจนเอ่อล้น
ความทุกข์ทนต่างต่างเจือจางหาย
จิดสถิตนิ่งโปร่งโล่งสบาย
นึกความตายเป็นประจำธรรมดา
มีรัก อยาก โกรธบ้างแต่ยั้งได้
ไม่มีใจหรือจริตผิดศีลห้า
ยึดมั่นพระไตรรัตน์เต็มศรัทธา
นี่คือปฏิปทา..โสดาบัน
๑๔ ตุลาคม ๒๕๕๑
4 พฤษภาคม 2550 22:06 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
เขายังเฝ้าคอยดูอยู่เสมอ
จับมือเธอให้รู้ว่าอยู่ใกล้
เหมือนจะกลัวพลั้งเผลอสูญเธอไป
หลังหลับไหลเต็มตื่นในคืนดาว
คืนเย็นเยียบเงียบสงบจะอบอุ่น
กับหมอนหนุนผ้าห่มกันลมหนาว
กับคนที่คอยนั่งฟังเรื่องราว
ทุกย่างก้าวของเธอเสมอมา
หากเธอล้มลงทรุดเขาฉุดรั้ง
คอยดันหลังให้ย่างไปข้างหน้า
ถึงทางตันมืดอับเหมือนหลับตา
เขาจะหาไฟส่องให้มองทาง
หากแพ้พ่ายไหล่ล้าน้ำตาเปื้อน
เขาคือเพื่อนมาเพียงเพื่อเคียงข้าง
คอยปกป้องคอยปลอบผู้บอบบาง
แหละเป็นฟางเส้นสุดท้ายให้หมายคว้า
เขามิใช่มนุษย์ผู้ผุดผ่อง
มีบกพร่องร่วงโรยมีโหยหา
เป็นเพียงคนสามัญธรรมดา
ที่เห็นค่าของเธอจนเพ้อไป
โปรดอย่าเฝ้าสังเกตถามเหตุผล
ถ้าหนึ่งคนมั่นคงอย่าสงสัย
สิ่งที่เกิดจากขั้วของหัวใจ
หาเหตุผลใดใดย่อมไม่มี
๑๘ กรกฎาคม ๒๕๕๒
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฤทธิ์ ศรีดวง
หน้าส่วนตัว
1360
