เกิดมาจนจำเป็นต้องประหยัด

เงินจำกัดอยากใช้โทรศัพท์

ต้องทำงานมีเรื่องต้องโทร.รับ

ซื้อของแพงไม่มีทรัพย์มากเพียงพอ

ท้องตลาดมีขายให้เกลื่อนกลาด

เครื่องละพันกว่าบาทได้คุยจ้อ

หารู้ไม่เหมือนเอางูมาพันคอ

เกิดระเบิดถึงหมอเย็บไม่ทัน

ลูกตาแตกใบหน้าแผลหวะเหวอะ

ยังมาเจอะสื่อโจมตีจ้าละหวั่น

ว่าเห็นแก่ของถูกสมน้ำหน้ามัน

ใยไม่หันมามองคุมดูแล

สินค้าด้อยคุณภาพปล่อยได้ไง

หน่ยงานรัฐไปไหนใยไม่แก้

ท้องคลาดกลาดเกลื่อนเหมือนของแท้

ค้องเข้มงวดตรวจให้แน่กวาดหมดไป

ต้องกลั่นกรองสินค้าที่นำเข้า

ด้อยคุณภาพไม่เอาสั่งไม่ได้

คุ้มครองผู้บริโภคงัดมาใช้

มาตรฐานโทรศัพท์ไทยควรจะดี

ดีกว่าสมน้ำหน้าพวกคนจน

ถึงรวยล้นก็เท่ากันในศักดิ์ศรี

หน่วยงานรัฐต้องทำโดยหน้าที่

สิ้นค้าด้อยอย่างนี้ควรหมดไป

ฤกษ์  ชัยพฤกษ์

คำสามคำกลั่นจากมันสมอง ได้ตรึกตรองหลายหนหมดสงสัย สำคัญแท้แน่นอนเหนืออื่นใด ขอฝากให้ครวญคิดพินิจดู

ไม่สัญญาสาบานต่อศาลเจ้า ไม่โอ้อวดวอนเว้าเอาโก้หรู หวังแค่เพียงหัวใจใฝ่บำรู อยากค้ำชูเกี่ยวข้องต้องเข้าใจ

มิได้หวังสิ่งใดมาตอบแทน ไม่หวงแหนกั้นขวางวางเงื่อนไข ขอมั่นคงจริงจังตลอดไป ไม่หวั่นไหวแน่วแน่ไม่แปรปรวน

เพียงหัวใจปรารถนาบูชารัก ซึ้งประจักษ์ลึกล้ำเกินผันผวน จึงกล่าวคำสามคำย้ำทบทวน ทุกคำล้วนแน่นหนัก ฉันรักเธอ..

ผู้หญิงไร้เงา

 คำสามคำที่พี่กลั่นจากดวงจิต แล้วผลิตอักษรเว้าวอนฉัน เป็นคำว่าฉันรักเธอเพ้อรำพัน แม้จะสั้นแต่ความนั้นไม่สั้นเลย แถมเป็นคำสามคำซึ่งชื่นชอบ ด้วยผู้มอบมีหัวใจให้เปิดเผย เป็นคำรักสลักมั่นไม่หวั่นเลย พร้อมเฉลยความนัยให้รู้กัน ว่าจริงจริงฉันนี้มีรักให้ พร้อมด้วยความจริงใจมิไหวหวั่น มีความรู้สึกลึกซึ้งซึ่งผูกพัน ให้พี่นั้นเช่นกันตลอดมา แต่จะไม่ขอสาบงหรือสาบาน แต่จะขอยืนกรานสานความว่า ฉันรักเธอเช่นกันที่ผ่านมา ไม่เคยลืมเธอสักคราในหัวใจ

เวทย์

เธอ..เด็กสาวสวยใสไร้เดียงสา ที่นักล่าแลเห็นเป็นเหยื่อหวาน คำป้อยอล่อลวงคือบ่วงพราน จบด้วยการใช้เธอบำเรอกาม นาฏกรรมซ้ำซากฉากสุดท้าย พอเบื่อหน่ายก็แหนงซ้ำแกล้งหยาม เป็นบทเรียนค่าล้นจากคนทราม แลกด้วยความขมขื่นกลืนน้ำตา เหมือนไม่เหลืออะไรให้สูญเสีย ใจอ่อนเปลี้ยเปลี่ยนแปลงเป็นแกร่งกล้า วันนี้รอยราคีมีราคา เป็นสินค้าบนถนนคนกลางคืน เธอทำเหมือนอนาคตหมดความหมาย ยอมพลีกายตราบที่มีเงินยื่น แม้หัวใจเจ็บช้ำก็กล้ำกลืน แสร้งยิ้มชื่นเชิดหน้าท้าชีวิต อีกนานกว่านาฏกรรมซึ่งซ้ำซาก จะจบฉากอวสานรูดม่านปิด คืนวันที่ทุกข์โศกโลกมืดมิด ยังตามติดตอกย้ำแต้มน้ำตา เธอเลือกจะสะใจในวันนี้ แลกกับกี่สะเทือนใจในวันหน้า แค่ประชดชีวิตเผลอผิดมา มันคุ้มค่าหรือเปล่า..คิดเอาเอง

เฝ้าเสาะค้นมานานเป็นร้อยปี

มาวันนี้พบแล้วเส้นทางใหม่

ประการแรกต้องปิดทางรถไฟ

การต่อไปปิดถนนทุกหนทาง

ยึดทำเนียบศาลากลางขวางสภา

แต่ละเว้นสนามม้ายังเปิดกว้าง

เพราะเป็นแหล่งรายได้ไม่ยอมวาง

พร้อมขัดขวางรัฐบาลต้านกฏหมาย

นี่แหละคือประชาธิปไตยสมัยนี้

อยากให้ใครไม่ดีเอาขี้ป้าย

เรื่องที่ดีพูดสับให้กลับร้าย

ประชาชนเหมือนควายไม้รู้ฟัง

ใครเดือดร้อนยังไงไม่ต้องสน

ไม่ได้เล่ห์เอาด้วยกลไม่ต้องยั้ง

เศรษฐกิจชะงักงันช่วยกันพัง

กว่าความหวังสมใจได้เป็นรัฐบาล

แต่ตอนนี้คนใต้เขาเดือดร้อน

ใต้ด้วยกันกัดกร่อนให้แตกฉาน

จะขึ้นเหนือลงใต้ไม่สำราญ

เพราะพรรคพาลหมดท่ามาข้างถนน