29 มกราคม 2553 00:35 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
มิจำเป็นสมมุติจุดความรัก
เพราะประจักษ์หัวใจไม่เลือนหาย
จะปิดฉากจากไปเมื่อใกล้ตาย
มิเคยคลายรู้สึกลึกรักเร้น
เริ่มต้นที่หัวใจได้รู้จัก
ถึงความรักฝังไว้ไม่อาจเห็น
เพราะต่างมองคนละอย่างต่างประเด็น
ยากจะเข็นครกหินปีนภูเขา
เมื่อได้พบเรื่องราวกล่าวสมมุติ
ถึงบุรุษล่องหนคนหงอยเหงา
จึงกระจ่างแจ้งใจไร้บังเงา
เรื่องคาดเดาข้อสอบตอบตรงกัน
ปิติซ่านรังษีมีความหวัง
ทุกข์ประดังเลือนหายคล้ายความฝัน
เหตุที่เกิดเพราะห่างทางสัมพันธ์
ขอยืนยันปรับปรุงมุ่งรักงาม
มิยอมให้ฝันทิ้งและฝันขว้าง
ยืนกั้นกลางรับไว้ไม่เกรงขาม
ฝันเป็นจริงตรงกันมั่นทุกยาม
ขอติดตามปลอบขวัญทุกวันคืน..
22 มกราคม 2553 13:25 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ยุบหนอแล้วพองหนอ
ลูกจะขอละสงสาร
ข่มใจทรมาน
จิตฟุ้งซ่านยากควบคุม
เพ่งองค์พระพุทธา
ในอุราราวเพลิงสุม
ราคะเข้าเกาะกุม
ยิ่งกลัดกลุ้มเกินเยียวยา
ทุกข์ท้อระบมบ่ม
ล้วนสะสมอวิชา
ทั้งหลับและลืมตา
เห็นนวลหน้าลอยเวียนวน
พบเธอเพียงครั้งเดียว
ความรักเกี่ยวบันดาลดล
ชีวิตต้องทุกข์ทน
ยากจะพ้นจากบ่วงกรรม
บุญทานที่เคยสร้าง
อย่าลาร้างช่วยตอกย้ำ
แววใสใต้ม่านดำ
ได้บานฉ่ำในดวงตา
ความฝันอันสูงสุด
ใสพิสุทธิ์สว่างจ้า
เอื้อนเอ่ยเป็นวาจา
ว่ารักเร้นเช่นเดียวกัน
22 มกราคม 2553 00:00 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
สัตบรรณบานรับแสงรวี
ประกายสีสดใสขยายกลิ่น
ยวนยั่วใจหมู่ผึ้งภุมริน
ตอมโบยบินหลงชื่นระรื่นวน
สรรพสิ่งทั้งหลายในโลกหล้า
ไม่แกร่งกล้าย่อมสลายทะลายป่น
เช่นบัวบานนานไปไม่อาจทน
กลีบล่วงหล่นหมดราคาค่าเคยมี
กายใช่กายหมายรู้ดูให้เห็น
สิ่งเคยเป็นกลับกลายไม่คงที่
ความสัมพันธ์เคยรักเคยภักดี
ถึงวันนี้ลางเลือนเหมือนไม่เคย
มีเกิดดับกับกาลที่ผ่านพ้น
ต้องตั้งตนสายกลางใจวางเฉย
อริยสัจจ์สัจธรรมนำเปรียบเปรย
ผ่านไปแล้วผ่านเลยไม่อาวรณ์
10 มกราคม 2553 07:54 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ฤๅสยามจะสิ้นคนดี
คุณธรรมเคยมี
บัดนี้ลางเลือน
อำนาจบาทใหญ่บิดเบือน
แผ่นดินสะเทือน
กลาดเกลื่อนอธรรม
ยายเที่ยงเขาใหญ่ได้กรรม
ช้ำชอกตอกย้ำ
ลุกล้ำครอบครอง
หลบเลี่ยงไม่ตามครรลอง
เก็บเรื่องเข้าดอง
ไม่ฟ้องอุบไว้
พวกข้าใครจะทำไม
ร้องได้ร้องไป
เกณท์ไพร่ป้องกัน
ใครกล้ารบราฆ่าฟัน
หญ้าแพรกแหลกราน
ชาวบ้านช่างมัน
โวยวายอยู่ไม่กี่วัน
อัตคัดอัดอั้น
กลับบ้านไปเอง
มีใครส่อแววนักเลง
มือดีส่งเล็ง
กริ่งเกรงหลบหนี
ออกข่าวโรยหน้าประชาชี
ข้าคือคนดี
ไม่มีโลภรักโกรธหลง