14 พฤษภาคม 2547 00:33 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
กลางดงต้นตาล ตโหนดน้ำหวาน
สูงลิ่วล้อลม
เคียงคู่เคลียคลอ หยอกล้อชิดชม
ไอดินกลิ่นผม ซาบซ่านทรวงใน
ใบตาลเสียดเสียง เสนาะสำเนียง
เหมือนดนตรีไทย
กรก่ายเกยกอด พร่ำพลอดพลิ้วไหว
เมฆขาวนวลใย พ่ายนวลแก้มนาง
อวบอกเอวอิ่ม วงพักตร์พรายพริ้ม
โอบเอวมิวาง
ชื่นรักสุขล้น จวบจนฟ้าสาง
อุทัยใสพร่าง นกออกหากิน
จำใจจำจาก เคราะห์กรรมนำพราก
อาวรณ์ถวิล
หวังไว้สูงนัก ลงหลักปักถิ่น
ลืมทุกข์ให้สิ้น เพียงเราสองคน
13 พฤษภาคม 2547 16:07 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ตามครรลองผองชนมีเป้าหมาย
เป็นผืนทรายผืนน้ำสูงค้ำฟ้า
ต่างมุ่งมั่นตะกายเพื่อได้มา
อยู่สุดหล้าแสนไกลไม่ย่อท้อ
แม้แต่พระครองผ้าอยู่ในโบสถ์
ยังมุ่งหน้าหาประโยชน์เข้าพกห่อ
ตาลปัตรพัดยศกำหนดรอ
ถึงแย่งชิงวิ่งขอกันเกรียวกราว
ต่างกับสัตว์ล่าเหยื่อเนื้อพออิ่ม
แล้วพักผ่อนนอนพริ้มไม่ร้อนหนาว
ไร้สมบัติตกทอดกันยืดยาว
ตายเปลี่ยวเปล่าทับถมร่างจมดิน
ที่โลภมากกอบโกยเป็นหมื่นล้าน
ตายไปแล้วถูกผลาญจนหมดสิ้น
แบกติดตัวไปไม่ได้แม้สักชิ้น
ร่างเป็นปุ๋ยฝังดินสิ้นยืนยง
ควรคิดใหม่ทำใหม่เป้าหมายตั้ง
เพื่อหยุดยั้งละโมภและโกรธหลง
ช่วยจรรโลงสรรพสัตว์ให้มั่นคง
ได้เชื่อมโยงคุณธรรมเปี่ยมน้ำใจ
5 พฤษภาคม 2547 15:03 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
เบื่อ สายลมปะทะหน้าปลิวเส้นผม
เบื่อ กระบังกันลมหมวกกันน๊อค
เบื่อ เหนือใต้ตะวันตกตะวันออก
เบื่อ ซอยซอกแหล่งสลัมน้ำครำแซม
คิดถึง ปุยเมฆขาวเคล้าเกลียวคลื่น
คิดถึง เหล้ารสขื่นกลิ่นกับแกล้ม
คิดถึง ต้มข่าไก่ไข่ผัดแหนม
คิดถึง คืนเดือนแรมเสียงขลุ่ยคลอ
อยาก เลหลังฮาเล่ย์เดวิดสัน
อยาก เปลี่ยนชั้นขี่โฟร์วิลทิ้งดินสอ
อยาก จะเลิกเขียนกลอนนอนให้พอ
อยาก วอนเธออ่อนข้อฟังสัญญา
สัญญาว่า จะเลิกเรื่องเจ้าชู้
สัญญาว่า จะอุ้มชูอย่ากังขา
สัญญาว่า จะรักจริงไม่เลิกลา
สัญญาว่า จะสู้หน้าคนทั้งปวง
ถึงจะอยู่ แห่งหนตำบลไหน
ไม่เคยลืม ดวงใจที่เคยหวง
มอบให้แล้ว ไม่หวนกลับมาทวง
จุดมุ่งหวัง จะลุล่วงอยู่ที่เธอ...
3 พฤษภาคม 2547 00:20 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
จุดมุ่งหวังห่างไกลสุดสายตา
กำแพงฟ้าฤากั้นความฝันใส
ถึงมืดมนทนทุกข์บุกต่อไป
มองเส้นชัยเลือนลางไม่จางรัก
หนทางเดินใช่โรยกลีบกุหลาบ
ที่เรียบราบอาจมีอุปสรรค
ไม่ท้อถอยคอยเธอมานานนัก
มอบใจภักดิ์เดิมพันมั่นคนเดียว
เริ่มเตรียมตัวเตรียมใจจะมีคู่
โปรดรับรู้เชื่อได้ไม่ลดเลี้ยว
ถอดเขี้ยวเล็บเด็ดขาดเลิกปราดเปรียว
เป็นแมวเชื่องร้องเหมียวตามเคลียคลอ
อย่าสงสัยพฤติกรรมที่พ้นผ่าน
ปล่อยให้กาลเวลามาสานต่อ
วางรากฐานสมานรักร่วมถักทอ
อนาคตยังรอเราสองคน
มิใช่สร้างวิมาณถึงชั้นเจ็ด
ความสำเร็จปรากฏเมื่อเริ่มต้น
ตั้งใจมั่นฟันฝ่าท้าสกล
ความอดทนบรรดาลฝันเป็นจริง