3 มีนาคม 2549 09:59 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
สมญาแรกตั้งเรียกจอมลีลา
ปีต่อมาเรียกก่นคนขี้หลี
ไม่เคยมองเคยเห็นสิ่งที่ดี
มีแต่สิ่งอัปรีย์เป็นตัวตน
ตั้งแต่เกิดถึงวันนี้มีทุกข์หนัก
มีความรักเมื่อเริ่มสามสิบฝน
ไม่รู้เลยว่าจะพบร้อนทุรน
ยากจริงหนอใจคนจะเข้าใจ
คงเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
เขาวางมาตรแช่มชื่นเหมือนโปร่งใส
แน่ใจหรือว่ารู้ซึ้งถึงภายใน
ต้องเจ็บช้ำเมื่อไรจึงสำนึก
มีความซื่อจริงใจไม่เสแสร้ง
คิดอย่างไรก็แสดงความรู้สึก
ไม่เคยเก็บเอาไว้ในส่วนลึก
ถึงสะอึกเมื่อกลับเห็นเป็นคนลวง
คงต้องปล่อยตามกรรมจะนำพา
วาสนาไม่ถึงจึงลาล่วง
คนขี้หลีจอมลีลาสมญาทั้งปวง
ใส่หม้อถ่วงฝังดินสิ้นกัปกัลป์
1 มีนาคม 2549 10:04 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
คืนแสนเศร้าเงาดำครอบงำจิต
ครวญครุ่นคิดไร้เงาคงเหงาหงอย
ก่นแต่เศร้าเฝ้าโศกวิโยคคอย
เขาหลุดลอยไปไกลไม่หวนคืน
คนยังอยู่ไม่ข้องมองไม่เห็น
เหมือนเหลือบเล็นทักทายคล้ายกับฝืน
จะใกล้ชิดสนิทแนบแทบเต็มกลืน
คงจะยืนคนละโลกจึงโศกตรม
ชะตากรรมนำชักมักตกอับ
คงจะต้องลาลับนับวันขม
ได้แต่เพียงแหงนคอรอชื่นชม
ถึงวันล้มเกลือกดินวันสิ้นรัก
ขอจงลืมให้สิ้นกลิ่นความสุข
ฝันร่วมทุกข์ห่างไกลใจตระหนัก
จมคืนเศร้าเคล้าน้ำตามานานนัก
จำใจพักความหวังที่ตั้งคอย
ขออวยพรให้โชคดีสุขขีมั่น
ลาก่อนแล้วความฝันอันสุดสอย
เก็บเอาความทรงจำเป็นรูปรอย
เหลือเพียงน้อยก็ชื่นใจไม่ลืมเลย
24 กุมภาพันธ์ 2549 12:44 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
พอเอ่ยชื่อนายฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ใครก็นึกว่ายอดชายนายเจ้าชู้
เที่ยวออดอ้อนซ่อนรักยอดพธู
ไทยโพเอ็มเขารู้แทบทุกคน
นั่งสงสารตัวเองปลงอนิจจัง
พิโธ่ถังเข้าใจกันสับสน
เคยมีโจทย์ที่ไหนเพียงสักคน
ที่ได้รับทุกข์ทนจากฤกษ์รัก
มีหัวใจใฝ่ดีศักดิ์ศรีมั่น
ความสัมพันธ์เพียงไหนใจตระหนัก
มิตรภาพตราบสิ้นฟ้ามานานนัก
มอบความรักเพื่อปลอบใจใช่หลอกลวง
ความจริงใจให้มิตรไม่คิดร้าย
ทั้งหญิงชายเกี่ยวข้องเป็นของหวง
เทิดทูนเหนืออื่นใดใครทั้งปวง
มิเคยคิดก้าวล่วงให้ช้ำตรม
ขอกราบงามสามทีวจีฝาก
แม้ทุกข์ยากเพียงไหนใจขื่นขม
ยังรักศรีมีธรรมคำอบรม
พี่ดอกแก้วยังชมว่าน่าตี
เรื่องภาพจน์ลวงตาถ้ามองใหม่
เห็นก้นบึ้งใจใสชายคนนี้
โปรดปรับเปลี่ยนทัศนคติที่ไม่ดี
ให้โอกาศบ้างซีเผื่อมีแฟน....
19 กุมภาพันธ์ 2549 15:51 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ฤาความรักหลุดลอยแน่แท้แล้ว
ใจตรงแน่วกลับสั่นเริ่มหวั่นไหว
สัญญาณเตือนย้อนมาถ้าห่างไกล
ก็เชิญไปอย่าหวนมาเบื่อหน้าเดิม
เคยสัมพันธ์แนบแน่นเป็นแกนหลัก
มอบความรักเข้าใจห่วงใยเสริม
อิงอุ่นไอคงมั่นหมั่นเต็มเติม
แผลฉกรรจ์พลันเริ่มเคืองระคาย
ต่างคนมีทิฐิขาดตริตรอง
ความปรองดองค้ำคูณมาสูญหาย
ความวางใจเก่าก่อนก็คลอนคลาย
มองแง่ร้ายเห็นแต่ผิดอิดหนาใจ
คงมีเหลือเยื่อใยเพียงเบาบาง
ใกล้ปริขาดตรงกลางหว่างเยื่อใส
เพียงลมปากเป่าหูจากผู้ใด
คงปลิวไปกับสายลมสมความคิด
เหมือนอาทิตย์ยามใกล้จะลับฟ้า
เมฆลอยมามัวคล้ำล้ำเข้าปิด
ระทดท้อทุกข์หนักรักเป็นพิษ
ดุจชีวิตจมโศกโลกบัดซบ
แสงสุดท้ายคล้อยเคลื่อนเลือนรอนรอน
ทรวงสะท้อนอ่อนไหวหลายตลบ
ตะวันลาอ้อยอิ่งตอนชิงพลบ
คำสุดท้ายคือ"จบเลิกคบกัน"
15 กุมภาพันธ์ 2549 14:26 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ดอกกุหลาบร่วงโรยหยุดโชยกลิ่น
ความหอมหวนโบยบินหลบลี้หาย
กลีบสีแดงปลิดปลิวเกลื่อนกระจาย
วาเลนไทน์เหลือรอยช้ำหยาดน้ำตา
เพียงคำหวานหว่านล้อมน้อมจิตตรึง
ดอกกุหลาบดอกหนึ่งเขาสรรค์หา
กรุ่นกลิ่นไวน์ชิดชมอารมณ์พา
ชั่วพริบตาถึงสวรรค์วิมาณแมน
มอบให้เขาหมดสิ้นไม่มีเหลือ
ทั้งโนมเนื้อเยื่อหญิงสิ่งหวงแหน
รับความทุกข์ความเศร้าเข้ามาแทน
หลังวงแขนโอบคลายสุขหายไป
คิดกลับตัวกลับใจสายเกินแก้
เคยสงสารพ่อแม่ท่านบ้างไหม
ตั้งความหวังสูงสุดเหนือสิ่งใด
มิทันไรลูกมาเซ่นวาเลนไทน์