คงถูกปรามถามไถ่ให้เข้มงวด

เขาถูกแขวะเจ็บปวดมาหลายหน

ด้วยอาศัยเคยใหญ่จึงไม่ทน

ต้องหาคนพิชิตปิดปากมัน

พวกแบ่งข้างสองฝ่ายไม่ยี่หระ

ใช้คารมปะทะเวปสนั่น

จะควบคุมขัดขวางอย่างไรกัน

มิให้ถูกลงทัณฑ์ทำไงดี

จึงต้องเกิดระบบDisqus

เพื่อขจัดพวกขยะให้ละหนี

ให้คนเฒ่าสบายใจละคราวนี้

ไม่ต้องมีมลพิษมากวนใจ

พวกบรรดาสมาชิกต่างเดือดร้อน

เคยเข้ามาพักผ่อนเข้าไม่ได้

เคยได้ลงผลงานให้อ่านไว้

เลยหนีหายเวปเงียบเหมือนป่าช้า

อีกไม่นานคงเสื่อมสูญสลาย

ดั่งพฤกษายืนตายสมน้ำหน้า

เพียงแค่จะเอาใจท่านสั่งมา

อีกไม่นานคงต้องลาไปเหมือนกัน

เมื่อความหลังลางเลือนมาเยือนจิต

หวนพินิจเรื่องราวแต่หนหลัง

เมื่อสบตาพาให้พะว้าพะวัง

สุมประดังรักบ่มตรมฤดี

เหมือนรอยรักบาดลึกในดวงจิต

เพียรเท่าใดไม่สัมฤทธิ์สิ้นราษี

เพียงเขียนกลอนวอนว่ามาหลายปี

กลับมาอ่านอีกทีสุขมิวาย

"คมเนตรบาดลึกกลางแกนใจ ลบเลือนอย่างไรมิจางหาย เดือนปีผ่านพ้นกระวนกระวาย มิคลายหวนฝันวันสบตา

เหมือนม่านเบาบางมาขวางกั้น แบ่งชั้นกางฉากมากกังขา ซ่อนเร้นหลบลึกความเย็นชา คล้ายว่ามีให้มิตรไมตรี

ความหวังตั้งไว้สุดสูงส่ง มั่นคงยิ่งนักด้วยศักดิ์ศรี ยึดงานยึดธรรมนำความดี โอกาศคงมีให้สักวัน

อยากพบสบตาเผยความนัย เงื่อนไขมีเพียงได้เคียงฝัน เปิดใจคุ้นเคยเอ่ยจำนรรจ์ ให้เธอเลือกสรรค์ด้วยสักคน

ความหวังยังมีเหลือบ้างไหม หัวใจสดชื่นเพียงสักหน ขวบปีหมดสนุกต้องทุกข์ทน หมองหม่นแววตาที่ล้าเมิน"

ถึงบัดนี้ความหวังมิเหลือรอย

แม้สักน้อยนึกไปยิ่งใจเขิน

ขอเพียงไห้ทุกท่านอ่านเอาเพลิน

อยากเป็นจริงก็เกินกว่ากำลัง.. 

เธอกรวดน้ำคว่ำขันเลิกฝันใฝ่ เกิดชาติไหนอย่าพบสบสมาน สำหรับฉันกลับปองน้องนงคราญ นิรันดร์กาลจะอยู่เป็นคู่ครอง

"แม้เป็นถ้ำอำไพใคร่เป็นหงษ์ จะร่อนลงสิงสู่เป็นคู่สอง จะติดตามทรามสงวนนวลละออง เป็นคู่ครองพิศวาททุกชาติไป"

จะหลบลี้หนีหายไปไหนยาก เพราะกรวดน้ำฝังรากด้วยคุณไสย พันธการมัดไว้ด้วยหัวใจ ใจสองใจมิพรากไปจากกัน

แม้เสแสร้งแกล้งปัดว่าตัดขาด ไม่ขอเกิดร่วมชาติขอผาดผัน แต่ส่วนลึกหัวใจได้ผูกพัน ไม่มีวันเลือนหายคล้ายต้องมนต์

ยอมรับเถิดความรักประจักษ์จิต เมื่อบ่วงทัณฑ์สัมฤทธิ์ต้องเกิดผล ในโลกนี้มีเพียงเราสองคน ฟ้าเบื้องบนประทานแล้วไม่แคล้วจร...

เกิดมาจนจำเป็นต้องประหยัด

เงินจำกัดอยากใช้โทรศัพท์

ต้องทำงานมีเรื่องต้องโทร.รับ

ซื้อของแพงไม่มีทรัพย์มากเพียงพอ

ท้องตลาดมีขายให้เกลื่อนกลาด

เครื่องละพันกว่าบาทได้คุยจ้อ

หารู้ไม่เหมือนเอางูมาพันคอ

เกิดระเบิดถึงหมอเย็บไม่ทัน

ลูกตาแตกใบหน้าแผลหวะเหวอะ

ยังมาเจอะสื่อโจมตีจ้าละหวั่น

ว่าเห็นแก่ของถูกสมน้ำหน้ามัน

ใยไม่หันมามองคุมดูแล

สินค้าด้อยคุณภาพปล่อยได้ไง

หน่ยงานรัฐไปไหนใยไม่แก้

ท้องคลาดกลาดเกลื่อนเหมือนของแท้

ค้องเข้มงวดตรวจให้แน่กวาดหมดไป

ต้องกลั่นกรองสินค้าที่นำเข้า

ด้อยคุณภาพไม่เอาสั่งไม่ได้

คุ้มครองผู้บริโภคงัดมาใช้

มาตรฐานโทรศัพท์ไทยควรจะดี

ดีกว่าสมน้ำหน้าพวกคนจน

ถึงรวยล้นก็เท่ากันในศักดิ์ศรี

หน่วยงานรัฐต้องทำโดยหน้าที่

สิ้นค้าด้อยอย่างนี้ควรหมดไป

ฤกษ์  ชัยพฤกษ์

คำสามคำกลั่นจากมันสมอง ได้ตรึกตรองหลายหนหมดสงสัย สำคัญแท้แน่นอนเหนืออื่นใด ขอฝากให้ครวญคิดพินิจดู

ไม่สัญญาสาบานต่อศาลเจ้า ไม่โอ้อวดวอนเว้าเอาโก้หรู หวังแค่เพียงหัวใจใฝ่บำรู อยากค้ำชูเกี่ยวข้องต้องเข้าใจ

มิได้หวังสิ่งใดมาตอบแทน ไม่หวงแหนกั้นขวางวางเงื่อนไข ขอมั่นคงจริงจังตลอดไป ไม่หวั่นไหวแน่วแน่ไม่แปรปรวน

เพียงหัวใจปรารถนาบูชารัก ซึ้งประจักษ์ลึกล้ำเกินผันผวน จึงกล่าวคำสามคำย้ำทบทวน ทุกคำล้วนแน่นหนัก ฉันรักเธอ..

ผู้หญิงไร้เงา

 คำสามคำที่พี่กลั่นจากดวงจิต แล้วผลิตอักษรเว้าวอนฉัน เป็นคำว่าฉันรักเธอเพ้อรำพัน แม้จะสั้นแต่ความนั้นไม่สั้นเลย แถมเป็นคำสามคำซึ่งชื่นชอบ ด้วยผู้มอบมีหัวใจให้เปิดเผย เป็นคำรักสลักมั่นไม่หวั่นเลย พร้อมเฉลยความนัยให้รู้กัน ว่าจริงจริงฉันนี้มีรักให้ พร้อมด้วยความจริงใจมิไหวหวั่น มีความรู้สึกลึกซึ้งซึ่งผูกพัน ให้พี่นั้นเช่นกันตลอดมา แต่จะไม่ขอสาบงหรือสาบาน แต่จะขอยืนกรานสานความว่า ฉันรักเธอเช่นกันที่ผ่านมา ไม่เคยลืมเธอสักคราในหัวใจ

เวทย์

เธอ..เด็กสาวสวยใสไร้เดียงสา ที่นักล่าแลเห็นเป็นเหยื่อหวาน คำป้อยอล่อลวงคือบ่วงพราน จบด้วยการใช้เธอบำเรอกาม นาฏกรรมซ้ำซากฉากสุดท้าย พอเบื่อหน่ายก็แหนงซ้ำแกล้งหยาม เป็นบทเรียนค่าล้นจากคนทราม แลกด้วยความขมขื่นกลืนน้ำตา เหมือนไม่เหลืออะไรให้สูญเสีย ใจอ่อนเปลี้ยเปลี่ยนแปลงเป็นแกร่งกล้า วันนี้รอยราคีมีราคา เป็นสินค้าบนถนนคนกลางคืน เธอทำเหมือนอนาคตหมดความหมาย ยอมพลีกายตราบที่มีเงินยื่น แม้หัวใจเจ็บช้ำก็กล้ำกลืน แสร้งยิ้มชื่นเชิดหน้าท้าชีวิต อีกนานกว่านาฏกรรมซึ่งซ้ำซาก จะจบฉากอวสานรูดม่านปิด คืนวันที่ทุกข์โศกโลกมืดมิด ยังตามติดตอกย้ำแต้มน้ำตา เธอเลือกจะสะใจในวันนี้ แลกกับกี่สะเทือนใจในวันหน้า แค่ประชดชีวิตเผลอผิดมา มันคุ้มค่าหรือเปล่า..คิดเอาเอง