11 กันยายน 2547 16:12 น.
ร. อินทนิล
ตอนที่ 5
ขณะที่ชลธีกำลังสอนอยูนั้น ปรากฏว่าวันนี้นักศึกษาคุยกัน ไม่มีสมาธิจะเรียนกันเลยแม้แต่น้อย กระทั่งรักเดียวก็เป็นไปกับเขาด้วย หล่อนนั่งจ้ออยู่กับชมพูไม่เป็นอันเรียน และทุกคนก็พลอยทำให้เขาไม่มีสมาธิสอนไปด้วย
สนใจผมหน่อยได้ไหม ครับผมน้อยใจนะคุณ นี่คือวิธีเรียกความสนใจจากนักศึกษาตามแบบฉบับของเขา
สามสาวพราวเสน่ห์เห็นอาจารย์เล่นจึงเล่นกลับ
อาจารย์อายุเท่าไหร่แล้วคะ ทำไมขี้น้อยใจจังน้ำเสียงของ
หยา ทำให้รักเดียวช้อนตาขึ้นมองเขา จังหวะเดียวกับที่ชลธีหันมาทางหล่อนก็สบตากันพอดี แต่รักเดียวพยายามหลบตาเขาด้วยการเปลี่ยทิศทางการมองไปมองจอสไลด์ที่ชลธีใช้สอน
ผมแก่แล้ว คุณไม่ควรจะถามอายุผมเลยนะ เขาพูดอมยิ้ม
ถามจริงๆอาจารย์หนูอยากรู้ว่าเราห่างกันกี่ปีปุ๊กเสริม
ชลธีหัวเราะหึหึ ถ้าผมบอกไปคุณช่วยตั้งใจเรียนกันหน่อยได้ไหม
ไม่มีปัญหาค่ะไผ่ยืนยัน
ยีบแปด ชลธีพูดเสียงเบาๆทำท่าเขินๆ จนทุกคนหัวเราะที่เห็นเขาอายๆไม่อยากจะตอบ รักเดียวแอบอมยิ้มมองหน้าเขาเขาเห็นเข้าคราวนี้จึงเป็นฝ่ายหลบหน้ารักเดียวซะเอง ชมพูเห็นอาจารย์หันหลังไปจึงกระซิบบอกเพื่อน
ห่างกันแปดปีเชียวนะรัก
ไม่เกี่ยวกับฉันนี่
ชมพูมองรักเดียวด้วยความหมันไส้เธอซะเต็มประดา
อาจารย์มีแฟนรึยังคะไผ่ยิงคำถามต่อเห็นว่ามีโอกาส
ยังครับยัง นี่คุณ มันจะมีในข้อสอบไหมเนี่ยที่คุณถามผมมาแต่ละอย่างน่ะ
พวกนี้นี่ใจกล้ากันจริง ชมพูหันมากระซิบบอกรักเดียว
ผมเห็นอาจารย์ควงใครที่เซลทรัลเมื่อวันก่อนอยู่นี่นาบอมอำ
เฮ้ยจริงหรอ คุณเห็นผิดคนแล้ว ไม่มีนะผมไม่มีแฟนจริงๆ คุณอย่ามาอำผมเลย
รักเดียวช้อนตาขึ้นมองเขาเป็นพักๆ
ปณิตามายืนดักรอพิมพ์วนาอยู่หน้าห้องพัก กระทั่งหล่อนเดินมา เธอจึงคว้าแขนเพื่อนและเดินออกมาจากตรงนั้น
คุยกันหย่อยสิพิมพ์ ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ วินอยู่ข้างใน ฉันกลัวเขาจะได้ยิน
มีอะไรณิตา ทำไมต้องกลัววินจะได้ยินด้วยล่ะ
วินเขาปณิตาถอนหายใจมาเฮือกใหญ่ ช่างเถอะมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันซักหน่อย ไปก่อนนะอีกสิบห้านาทีฉันมีสอนหล่อนบอกพิมพ์วนาเสียงอ่อนๆและเดินออกไป ปล่อยให้พิมพ์วนายืนงงอยู่อย่างนั้น อะไรของเขา
ปณิตาเดินไปก็พลางนึกถึงคำพูดของชีวินที่เขาบอกหล่อนเมื่อวานนี้ ผมไม่คิดว่าจะมีใครกล้าปฏิเสธพิมพ์เพราะไม่รักหรอก ไม่มีแน่นอน. อะไรของเขานะชอบพูดอะไรที่มันเข้าใจยากซะจริงหล่อนรำพึงรำพันอย่างใจลอย เดินก้มหน้าก้มตาไปสอนอย่างไม่สนใจใครกระทั่งชนกับผู้ชายคนนึงเข้า
ขอโทษค่ะอ้าวคุณภาค
ใจลอยไปถึงไหนครับณิตา ภาคภูมิแซวหล่อน
ชลธีเดินมาหาชีวินที่โต๊ะทำงาน เห็นหน้าตาเพื่อนดูบอกบุญไม่รับจึงทักเขา
เป็นอะไรดูเครียดๆ
เปล่า แกมีอะไร
แกคุ้นเบอร์นี้รึเปล่า ชลธียื่นโทรศัพท์มือถือให้เขา
ไม่นี่ทำไมหรอ
เขาส่งข้อความมาให้ฉันเมื่อคืน เปิดดูดิ่
ฝันดีนะคะ ใครวะ
ไม่รู้เหมือนกัน
ไม่โทรกลับไปล่ะ
โทรไปก็ปิดเครื่อง เมื่อเช้าลองโทรไปอีกทีก็ไม่ยอมรับสาย
ใครคงแอบชอบนายล่ะมั้ง
อยากรู้ว่าเอาเบอร์ฉันมาจากไหน
หววังว่าคงไม่ใช่นักศึกษานะ มีทุกปีเลยนี่แกน่ะ
แต่ไม่เคยมาเป็นแมจเสจแบบนี้นะ ฉันไม่เคยให้เบอร์นักศึกษาด้วยถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น
พิมพ์วนาแอบได้ยินอยู่หลังฉากกั้นก็เดินซึมกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
ด้านภาคภูมิกับปณิตายังคงนั่งคุยกันอยู่ข้างๆตึกที่ปณิตามีสอน
วินมันบอกเธอว่าอย่างนั้นหรอ ภาคภูมิถามหลังจากฟังหล่อนเล่าเรื่องที่เธอรู้มา
อืมฉันไม่เข้าใจเลย ไม่มีใครปฏิเสธพิมพ์เพราะไม่รัก ถ้ารักแล้วจะปฏิเสธทำไม
ณิตาเคยรักใครที่รักไม่ได้รึเปล่าล่ะ นั่นแหละคือเหตุผล ถึงรักมากแค่ไหนก็ต้องบอกว่าไม่รัก
ที่วินพูด ฉันก็งงพอแล้วนะ ฟังคุณพูดยิ่งงงไปใหญ่
คุณมีสอนไม่ใช่หรอภาคภูมิพูดตัดบท
จริงสิ เลยมาห้านาทีแล้ว ฉันนี่แย่จัง งั้นฉันไปก่อนนะ
เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังวันหลัง
ปณิตาจ้องหน้าภาคภูมิแปลกๆก่อนจะพูดขึ้น
ฉันนึกอยู่แล้วว่าคุณต้องรู้ สัญญาแล้วนะหล่อนทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป
โดมนั่งเขียนรายงานอยู่ จู่ๆปากกาก็ดันหมึกหมดเขาจึงหันไปถามรักเดียว
มีปากกาไหมรัก
ในกระเป๋าน่ะ หาเองนะ เดี๋ยวเอางานไปส่งอาจารย์ก่อนรักเดียวเดินออกไป โดมหยิบกระเป๋ารักเดียวมาหาปากกาแต่สิ่งที่เขาเห็นก่อนปากกาก็คือลูกอมที่ชลธีให้มา มันทำให้เขามีสีหน้าแปลกๆไป
ภาคภูมิขึ้นมาหาชลธีกับชีวิน พอทั้งสองเห็นเขาจึงทักทาย
ยังอยู่อีกหรอชีวินแซว
ไหนบอกจะช่วยหาไง
ยังไม่เจออีกหรอชลธีถาม
ยัง นี่ฉันไปมาทุกคืนเลยนะ รู้สึกมันริบหรี่ยังไงไม่รู้สีหน้าภาคภูมิดูผิดหวัง
ชลธีหันไปมองหน้าชีวินรู้สึกเห็นใจภาคภูมิด้วยกันทั้งคู่ ชีวินจึงเดินมาตบไหล่เขาเบาๆ
อย่าเพิ่งท้อดิ่ ฉันเอาใจช่วย
ใครบอกฉันท้อ ภาคภูมิหันมายิ้มกริ่ม เขาไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง ฉันไม่เลิกตามหาเขาหรอก
ชิ เห็นทำหน้าเศร้าๆไอ่เราก็หลงเป็นห่วง ฉันไม่น่า
ขอบใจนะ
ชีวินนิ่งไปที่จู่ๆภาคภูมิก็พูดคำนี้ขึ้นมา
ฉันดีใจนะถ้าแกจะจริงจังกับใครซักคนขึ้นมาจริงๆซะที ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร อยู่ที่ไหน ชื่ออะไรก็ตามชลธีพูดซึ้งๆแต่มันก็ฟังดุแปลกๆชอบกล
ตอนนั้นเองรักเดียวเอางานขึ้นมาส่งชลธีแต่ทั้งสามคนอยู่ที่โต๊ะของชีวินภาคภูมิจึงคลาดกับเธออีกครั้ง
อ้าวอาจารย์ไม่อยู่หรอเนี่ย หล่อนวางชีสท์แบบฝึกหัดของตัวเองและเพื่อนลงก่อนจะเดินออกมา สามหนุ่มก็เดินออกมาเช่นกันแต่รักเดียวเดินออกจากประตูไปแล้ว ชลธีแวะเข้ามาเก็บของในห้องของตัวเองก่อนจะออกไป เห็นกองเอกสารจึงพูดขึ้นมา อ้าวเด็กเอางานมาส่งตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ลืมไปเลย
ภาคภูมิกับชีวินยืนรอเขาอยู่ ชีวินจึงบอกเขาตอนแกอยู่ห่องฉันล่ะมั้ง
* * * * * * * *
ชลธีเดินเตร็ดเตร่อยู่ในห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก บังเอิญเจอกับพิมพ์วนาเข้า ทั้งสองหยุดชะงักมองหน้ากันไกลๆก่อนจะเดินเข้ามาหากัน
วินไปไหนล่ะ ทำไมมาเดินคนเดียว
ก็เห็นบอกจะไปตามหาใครกับภาคภูมิ ทีไม่ได้ไปกับพวกเค้าหรอคะ
ผมต้องเขียนแผนการประชุมสำหรับพรุ่งนี้ เลยมาหาซื้อหมึกปริ๊นส์ที่นี่ รู้สึกคืนนี้ต้องพิมพ์เอกสารเยอะ แล้วพิมพ์มายังไงครับ
มากับณิตาค่ะ
อ้าวแล้วนี่ ณิตาไปไหน
น้องเขาโทรมาตามเห็นบอกว่าแม่เป็นลม พิมพ์ก็เลยบอกให้เค้ารีบไปเดี๋ยวพิมพ์กลับรถเมล์เอง
เดี๋ยวผมไปส่งแล้วกัน
งั้น ให้พิมพ์ไปช่วยคุณพิมพ์เอกสารที่บ้านคุณก่อนได้ไหมคะ พิมพ์อยากเจอแม่คุณด้วย ไม่ได้เจอนานแล้ว
ชลธีตัดสินใจอยู่นาน ไม่กล้าตัดสินใจอะไรออกไป
นะคะ
ครับ
* * * * * * * *
พอถึงบ้านชลธี สายชลก็ต้อนรับขับสู้พิมพ์วนาอย่างเป็นกันเอง ชลธีมองเห็นก็ยิ้มพอใจ แม่ของเขาพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบเธออย่างสนิทปาก
แล้วนี่ทานข้าวเย็นกันมารึยัง สายชลถาม
ก็กะว่าจะมาฝากท้องกับฝีมือคุณแม่นี่แหละค่ะ
อื้มไม่มีปัญหาจะ น่าจะชวนวินเค้ามาด้วยนะที แม่ไม่ได้เจอเค้านานแล้ว
ชลธีกับพิมพ์วนามองตากันปริบๆ เมื่อได้ยินสายชลพูดเช่นนั้น
ตกดึกขณะที่ชลธีกำลังขับรถไปส่งพิมพ์วนาอยู่นั้น เสียงเตือนข้อความเข้าโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาอ่านและยิ้มเล็กๆ พิมพ์วนาหันไปเห็นเข้าก็หน้านิ่งๆไป นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่เห็นชลธียิ้มแบบนี้
* * * * * * * *
รักเดียวนั่งยิ้มมองโทรศัพท์มือถือของเธออยู่ในห้องอย่างสุขใจ
* * * * * * * *
ชีวินนั่งอยู่ในรถขณะที่ภาคภูมิกำลังขับอยู่
แวะไปบ้านพิมพ์แป๊บนึงได้ไหม ไหนๆก็ทางผ่าน
อะไรกันคิดถึงจนทนไม่ไหวเลยรึไง
เปล่า ฉันลืมเอกสารไว้ในแฟ้มของพิมพ์ลืมเอาออกมา
ได้ได้
รู้งี้เอารถมาเองดีกว่าจะได้ไม่ต้องกวานแก
กวนอะไรกัน ฉันเป็นคนชวนแกให้ออกมาเป็นเพื่อนตามหาเธอคนนั้น ฉันต่างหากที่กวนแก อย่าพูดเหมือนฉันไม่ใช่เพื่อนแกหน่อยเลย
* * * * * * * *
ชลธีจอดรถหน้าบ้านพิมพ์วนา เวลาเดียวกับที่ภาคภูมิก็ขับรถมาในทางตรงกันข้าม ชีวินเห็นไกลๆจึงบอกให้ภาคภูมิจอดรถ ซึ่งอยู่ห่างไกลพอที่ชลธีจะไม่สังเกตเห็น
ดับไฟหน้ารถซะ ชีวินบอกเพื่อน
ไม่มีอะไรหรอกภาคภูมิพยายามจะทำให้ชีวินมองในทางที่ดี
ชลธีเดินออกมาเปิดประตูรถให้ พิมพ์วนาก็เดินลงมา เท่านั้นเองชีวินจึงบอกกับภาคภูมิ
กลับเถอะ ขับสวนไปเลย
ฉันว่าแกอย่าเพิ่งคิดมากดีกว่านะวิน แกน่าจะเชื่อใจทั้งพิมพ์แล้วก็ไอ้ที คนนึงก็เพื่อน คนนึงก็แฟน
แกน่าจะรู้เรื่องทั้งหมดดีนะภาค
ภาคภูมิเปิดไฟสูงเพื่อกลบตาชลธีไม่ให้เห็นรถเขาขณะที่ขับสวนไป และมันก็เป็นผลชลธีรู้สึกแสงนั่นเข้าตาจนแสบจึงหลบตาไม่มอง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาคนที่ส่งข้อความให้หลังจากที่พิมพ์วนาเข้าบ้านไปแล้ว และค่อยๆเคลื่อนรถขับกลับบ้าน
* * * * * * * *
รักเดียวนั่งมองโทรศัพท์ขึ้นชื่อชลธีเมื่อเขาโทรเข้ามาโดยไม่ยอมรับสาย ยิ้มปลื้มอกปลื้มใจอย่างกับว่าเขาจงใจจะโทรหาเธอ ทั้งๆที่เขาโทรมาเพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร
* * * * * * * *
11 กันยายน 2547 15:53 น.
ร. อินทนิล
ตอนที่ 4
จะได้เจอไหมน้าวันนี้ไม่มีเรียนการตลาด โดมมาถึงมหาวิทยาลัยก็แซวรักเดียวเป็นอันดับแรก
หล่อนหันมาทำตาค้อนๆก่อนจะทักพวกเขา ทำไมมาด้วยกันได้ล่ะสองคนนี้
เมื่อคืนเราไปค้างบ้านไอ้โดมมา แม่โดมยังถามถึงเธออยู่เลย เราก็เลยบอกว่ารักสบายดี
แล้วเมื่อกี๊อะรโดม เจอใคร อะไรการตลาด
คิดเอาเอง
นี่ยังคิดว่าฉันชอบอาจารย์อยู่อีกหรอ
ดูง่ายจะตายของแบบนี้ แล้วนี่พูยังไมามาหรอ
จะว่าไป น่าหมันไส้เหมือนกันนะ อาจารย์ชลธีน่ะบอมพูดให้รัก
นี่นี่ เค้าเป็นอาจารย์ ดูพูดเข้า
ว่าไม่ได้เลยนะโดมหยอก
อะไรกันพวกนี้นี่ เค้าเป็นอาจารย์นะ ฉันจะคิดอะไรได้
ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย แต่ว่าทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน
ปณิตาเดินมาหาพิมพ์วนาที่โต๊ะทำงาน วางขนมที่แวะซื้อมาเมื่อเช้าให้หล่อน
เมื่อเช้าขับรถผ่านร้านเบเกอรี่ มองเข้าไปมันน่ากินดีเลยซื้อมาฝากเธอ ทีแล้วก็วินด้วย
ขอบใจ
แล้วเมื่อเช้าวินไปรับเธอมาหรือเปล่า
ไปนี่ณิตา ฉันถามอะไรหน่อยสิ
ปณิตามองเพื่อนอย่างกล้าๆกลัวๆ อะไรหรอ
เธอคิดจะทำอะไรอยู่หรือเปล่า
ฮื๊อ
ไม่ต้องมาทำใสซื่อน่า
ก็แค่อยากให้เธอลืมทีบ้างก็เท่านั้น
เพื่ออะไร เพื่อใครหรอ
ปณิตานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ ก็เพื่อเธอไง จะจมอยู่ทำไมกับอดีต กับรักที่ชลธีเค้ามองไม่เห็น
พิมพ์วนาเงียบไป หล่อนถอนหายใจก่อนจะเอ่ยบอกปณิตาอย่างเศร้าๆ ฉันไม่ใช่คนดีหรอกนะ ออกจะดูเป็นตัวร้ายในสายตาคนบางคนด้วยซ้ำ
ปณิตาเดินออกมาเห็นชีวินยืนพิงฉากกั้นโต๊ะทำงานของพิมพ์วนาอยู่ หล่อนทำหน้าตกใจ ชีวินรู้ว่าเธอเดินออกมาแต่ก็ยังไม่ยอมหันมองหน้าหล่อน ปณิตารู้ดีว่าเขาได้ยินหมดทุกอย่าง
ก็รู้อยู่แก้ใจใช่ไหมล่ะหล่อนพูดขึ้น
ฉันอายุ ยี่สิบแปดแล้วนี่
ฉันล่ะชื่นชมความอดทนของคุณจริงๆ
ณิตาก็ลองรักใครสักคนดูสิ รักมากๆน่ะ
ปณิตาเงียบอย่างมีความในใจก่อนจะเฉไฉพูดเรื่องอื่น ทีเขาชอบผู้หญิงแบบไหนกันนะ ขนาดสวยๆ มีดี มีพร้อมหมดทุกอย่างอย่างพิมพ์ เขายังปฏิเสธได้ลงคอ
ผมไม่คิดว่าจะมีใครกล้าปฏิเสธพิมพ์เพราะไม่รักหรอก ไม่มีแน่นอน ชีวินมองเหม่อไปยัง บล็อกโต๊ะทำงานของชลธี
พิมพ์วนากำลังเดินไปสอนใกล้ๆจะถึงอาคารเธอก็รู้สึกเวียนศรีษะขึ้นมาท่าจะเป็นลม บอมผ่านมาเห็นเข้าพอดีจึงรีบไปพยุงหล่อน
เป็นอะไรครับ อาจารย์รึเปล่าครับเนี่ย
ขออาจารย์นั่งพักแป๊บนึง
บอมพาหล่อนไปนั่งตรงโต๊ะหินข้างๆอาคารเรียน
ขอบคุณมากนะ
อาจารย์เป็นโรคอะไรรึเปล่าครับ ผมไปเอายาห้องพยาบาลให้เอาไหม
ไม่เป็นไร อกหักน่ะคิดมากไปหน่อย พิมพ์วนาพูดทีเล่นทีจริงจนบอมอึ้งๆไป
โหผมไม่เชื่ออาจารย์หรอก อยากรู้จังใครช่างกล้าหักอกอาจารยบ์ได้ลงคอ
มีก็แล้วกัน หล่อนพูดอย่างมีความหวัง สายตามองเหม่อไปไกล อาจารย์ต้องไปล่ะนะ อาจารย์มีสอน ขอบใจมาก หล่อนตัดบทขึ้นมาดื้อๆเมื่อหันไปเห็นหน้านักศึกษาคนนี้เริ่มสะกิดใจในสิ่งที่หล่อนพูด
ไม่เป็นไรครับ
พิมพ์วนาเดินจากไปอย่างไม่มีอะไรสำหรับเธอ แต่สำหรับบอมนั้น ยังข้องใจว่าหล่อนพูดจริงหรือพูดเล่น แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเขา
รักเดียวออกมาจากห้องน้ำ กำลังจะเดินไปหาเพื่อนๆ บังเอิญหันไปเห็นชลธีเดินมากับชีวินไกลๆ และกำลังเดินมาทางหล่อน และก็ดูเหมือนว่าชลธีจะเห็นหล่อนอยู่ไกลๆเช่นกัน รักเดียวตัดสินใจเลี่ยงชลธีเดินไปทางอื่น นั่นทำให้ชลธีรู้สึกแปลกใจแต่ก็ยังคงมองโลกในแง่ดี หล่อนคงมีธุระทางนั้น
ตกเย็นวันนี้ รักเดียว ชมพูโดมและบอม ยังนั่งเล่นอยู่ใกล้ๆกับอาคารจอดรถในมหาวิทยาลัย ทบทวนบทเรียนที่ไม่เข้าใจในวันนี้ ตอนนั้นเองที่ไผ่ หยา ปุ๊ก สามสาวพราวเสน่ห์ซึ่งเรียนอยู่ห้องเดียวกับพวกเขาเดินเข้ามาหารักเดียว
รัก ขอยืมเลคเชอ วิชาโฆษณาหน่อยสิ วันนี้เข้าสายจดไม่ทัน ไผ่พูดเสียงเป็นมิตร
ได้ได้ รักเดียวพูดพลางหาสมุดเลคเชอบนโต๊ะและยื่นให้หล่อน
ขอบใจนะ ไปล่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะท่านรอง ไผ่แซว
แล้วสามสาวก็เดินออกไป
บอมจึงหันมานินทา
มั่นใจกันจริงๆแม่พวกนี้ เห็นทีไรก็สดชื่นสายตา
สเป้กบอมนี่ ขาวสวย
หมวย อึ่มน่ะ ชมพูหยอก
บอมมีแฟนแล้ว ไม่มีแล้ว สเป้กอะไรกัน
น่าหมันไส้ชะมัด โดมว่า
น่าอิจฉามากกว่า อยู่ไกลกันแท้ๆ แต่ดูยังรักกันได้รักกันดีชมพูพูดขึ้น
โดมหันไปเห็นรักเดียวดูเงียบๆจึงเอ่ยถาม เป็นอะไรเงียบจัง
เปล่า
ชลธีกับชีวินเดินมาเอารถกำลังจะกลับพอดี เห็นลูกศิษย์นั่งกันอยู่จึงเข้ามาทักทาย
ทำอะไรกันครับ เขาส่งลูกอมที่เขาเดินแกะถุงมาให้ลูกศิษย์ทั้งสี่คนคนละเม็ด
รักเดียวหันขวับไปมองด้วยความตื่นเต้นจนลืมยกมือไหว้
บอม โดมและชมพูยกมือไหว้เขา รักเดียวถึงได้ไหว้ตาม
มาเอารถหรอครับโดมถาม รักเดียวทำเป็นไม่มองหน้าเขาแต่หูก็คอยฟัง
ครับ แล้วนี่ยังไม่กลับกันหรอชลธีมองทุกคน
ยังค่ะ ให้รัก ทบทวนที่ไม่เข้าใจให้ คนนี้เขาตั้งใจเรียน ชมพูว่า
ว่าไงครับคุณรักเดียวเฮ้ยนี่คุณหมู่นี้ไม่ค่อยคุยกับผมเลยนะ เป็นอะไรเขินผมหรอชลธีพูดติดเล่น
เปล่า ก็ไม่รู้จะคุยอะไรหล่อนยิ้มเขินๆ เพื่อนอาจารย์รอแย่แล้วหล่อนหันไปที่ชีวิน
ตามสบายครับ นี่คุณชื่อรักเดียวหรอ ชื่อดีนะ สงสัยจะสมชื่อ ชีวินได้ยินที่ชลธีเรียกหล่อน
ค่ะ หนูน่ะ รักเดียวใจเดียวหล่อนมองชลธี อาจารย์หนุ่มผงะเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมาก นักศึกษาเล่นแบบนี้กับเขาบ่อยอาจจะเหลือเชื่อนิดๆที่เด็กเรียนอย่างรักเดียวก็เป็นไปกับเขาด้วย
ชลธีและชีวินยืนพิงรถคุยกันอยู่บนอาคารจอดรถ
ดูเขาสนใจแกนะ เด็กที่ชื่อรักเดียวนั่น ชีวินเปิดเรื่อง
บ้า เด็กเรียน เขาคงไม่คิดอะไรหรอก ก็เล่นๆไป
เมื่อกี๊เห็นแกบอกพักหลังๆเขาไม่ค่อยคุยกับแกไม่ใช่หรอ ระวังให้ดีก็แล้วกัน
อย่าบ้าน่า
ไม่รู้ว่าอะไร ทำให่เขาเจอกระเป๋าตังแก
ชลธีหยุดชะงักไปก่อนจะพูดขึ้นมา เพ้อเจ้อ ฉันเป็นอาจารย์เขา ฉันว่าเด็กเรียนๆอย่างเขาน่าจะรู้ดี ฉันไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะคิดอะไรแบบนั้นหรอก
รักเดียวยังคงนั่งอยู่ที่เดิมกับกลุ่มเพื่อน หล่อนมองลูกอมที่ชลธีให้มาอย่างชอบใจ
ขึ้นหิ้งเลยล่ะสิเม็ดนี้น่ะ โดมแซว
เป็นอะไรรัก หมู่นี้ถึงได้ทำเย็นชากับอาจารย์ทีนักชมพูถามขึ้นมา
ฉันไม่ไว้ใจตัวเอง
นั่นอาจารย์นะรักบอมทัก
ฉันรู้ ฉันเข้าใจดี ฉันถึงทำแบบนี้ไง พยายามจะไม่ถลำลึกไปกว่านี้สายตารักเดียวมองต่ำลง
* * * * * * * *
อีกคืนแล้วที่ภาคภูมิออกตามหารักเดียว ณ ที่ที่เขาได้เจอกับหล่อน แม้จะมีความหวังอยู่เต็มเปี่ยม แต่ในความหวังนั้นก็เริ่มสั่นสะท้านและริบหรี่ลงทุกวันๆ สายตาภาคภูมิยังคงมุ่งมั่นและไม่ยอมแพ้
* * * * * * * *
ค่ำคืนนี้มีดาววางเรียงรายอยู่เต็มท้องฟ้า เห็นจันทร์ทอแสงสีทองอ่อนๆดูสวยงามจนอยากจะได้ชื่นชมเพียงคนเดียว แต่ใครเลยจะทำได้อย่างนั้น รักเดียวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองเบอร์ของชลธีที่หล่อนแอบได้มาเมื่อครั้งเก็บกระเป๋าเงินเขาได้ อยากโทรไปหาใจจะขาด แต่สถานภาพระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์มันไม่อำนวยให้เธอทำได้แบบนั้น
ทำไมฉันถึงไม่ดูตัวเองเอาซะเลยนะ พอรู้ว่าตัวเองเพ้อเจ้อบ้าบอในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ เจ็บบอกไม่ถูกจริงๆ หล่อนพร่ำกับตัวเองก่อนจะวางมือถือกับโต๊ะ ทำท่าจะนอน ไม่นานก็หันมาคว้าโทรศัพท์ ส่งข้อความให้ชลธี
* * * * * * * *
เสียงเตือนข้อความเข้ายังโทรศัพท์มือถือของชลธีดังขึ้น เขาจึงหยิบมาอ่าน ฝันดีนะคะ คิ้วชลธีชนกันด้วยความสงสัย ใครวะ ว่าแล้วชลธีก็โทรเข้าไปตามเบอร์เจ้าของเครื่องที่ส่งข้อความมาปรากฏว่าปลายสายปิดเครื่องไปแล้ว ยิ่งเพิ่มความอยากรู้ให้กับชลธีเข้าไปอีก ใครเนี่ย นอนไม่หลับแน่ๆคืนนี้ของเขา
* * * * * * * *
11 กันยายน 2547 12:02 น.
ร. อินทนิล
ตอนที่ 3
เช้าวันนี้อากาศร้อนอบอ้าวแต่ดูหน้าตารักเดียวจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับอากาศเลยแม้แต่น้อย
คงไม่มีอะไรเล่นตลกกับเธอนะ ชมพูพูดขึ้น
หมายถึงอะไรรักเดียวสงสัย
ก็ดูสิ คนมีตั้งเยอะตั้งแยะให้เจอ ทำไมเป็นอาจารย์ แถมนั่งรถกลับมาด้วยกันอีก
ฉันชักจะใจแกว่งๆซะแล้วสิพูเสียงรักเดียวฟังดูหวั่นๆ
อย่าบ้าน่า นั่นอาจารย์นะ
ฉันรู้รักเดียวถอนหายใจเซ็งๆก่อนจะพูดเรื่องอื่น โดมเก่งนะ เล่นถึงบทบาทดี หล่อด้วย ไม่พลาดซักตอนเลยสิพูน่ะ
ฉันไม่ปลื้มหรอก ไม่อยากให้เขาเป็นด้วยซ้ำ ทุกวันแค่คำว่าเพื่อนมันก็เป็นกำแพงหนาพอแล้ว แบบนี้ยิ่งไกลเข้าไปใหญ่
ทำไมไม่ลองบอกไปเลยล่ะ ให้รู้กันไปเลย สุขเป็นสุข เจ็บเป็นเจ็บ
ฉันไม่กล้าหรอก แล้วก็ไม่อยากเสียเพื่อนด้วย
มานู่นแล้วรักเดียวเห็นโดมกำลังเดินมาผ่านสายตาผู้คนที่จ้องมองเขาอย่างชื่นชม
มาเร็วจริงนะสองคนนี้
แสดงดีนี่ ฉันล่ะทึ่ง อย่างกับมืออาชีพ รักเดียวชม
หรอ เขินจัง แม่ฉันว่าว่าพูดติดๆยังไงชอบกล
ว่าแล้วบอมก็ส่งเสียงมาแต่ไกล วันนี้มีเรียนการตลาด หน้าบานเชียวนะ
นี่แกคิดว่าฉันชอบอาจารย์หรอ รักเดียวฉุน
ไม่จริงหรอจ๊ะ คุณรักสุดสวย ว่าไงครับคุณรักเดียว ไม่ทักผมเลยนะ บอมยั่ว
หุบปากเดี๋ยวนี้เลย
นึกว่าวันนี้จะไม่มาซะอีกพูพูดไปทางบอม
อ้าวทำไมถึงคิดแบบนั้ยล่ะพู บอมสงสัย
ก็ตอนปีหนึ่งเห็นมาเรียนวันเว้นวัน
ก็นี่มันปีสองแล้ว โตแล้ว เออนี่เมื่อคืนดูมึงเล่นละครด้วย โครตเท่เลย ฝากถามผู้กำกับทีนะว่าต้องการเพื่อนพระเอกหล่อๆไหม กูว่าง
ชมพูกับรักเดียวทำหน้าหมันไส้
อาจารย์ทีให้ไปเอาชีตส์มาให้เพื่อนซีรอกซ์นี่นา ลืมเลย เดี๋ยวมานะรักเดียวพูดจบก็รีบวิ่งไป บอมจึงสงสัย อาจารย์บอกตอนไหนวะ
ที่ห้องพักอาจารย์ภาควิชาการตลาด ชีวินเดินผ่านโต๊ะชลธี เห็นภาคภูมิอยู่ด้วยจึงแวะเข้าไปหา
มาแต่เช้าเลยนะคุณภาค มาจีบนักศึกษาหรอ ชีวินหยอกภาคภูมิ
บ้าสิ ฉันไม่นิยมนักศึกษา
มันมาชวนให้ไปสะพานพุทธอีก คืนนี้ ชลธีบอกชีวิน
เฮ้ยๆฉันมีตรวจงานนิสิตว่ะ เห็นทีจะไปไม่ได้ชีวินรีบออกตัว
ฉันก็บอกมันอยู่มันฟังซะที่ไหน
ทำไมพวกแกใจดำกับฉันนักนะภาคภูมิทำหน้าน้อยใจ
ไม่ได้ผลแล้วไอ้หน้าแบบนี้น่ะ คืนนี้ไม่ว่างจริงๆ มหาลัยเปิดเทอม งานก็เริ่มมาแล้วชีวินว่า
เช้านี้ฉันมีสอนนะ แกเองก็ไปทำงานได้แล้วภาค ระดับผู้บริหารแล้วนะนายน่ะ ทำตัวเหลวไหลลูกน้องที่ไหนจะเกรงกลัวชลธีบอก
หลังจากบอมและโดมฟังชมพูเล่าเรื่องที่รักเดียวไปเจอกับชลธีที่สะพานพุทธและกลับมาด้วยกัน บอมจึงว่า
อย่างนี้นี่เอง ถึงว่า วันนี้อารมณ์ดีเหลือเกิน
โดมนั่งเงียบ
เชื่อในพรหมลิขิตกันรึเปล่าล่ะ ถ้าดวงมันจะเจอกัน ต่อให้อยู่ไกลห่างกันแค่ไหนก็สามารถจะเจอกันได้ ชมพูพูดขึ้น
จะบอกว่าพรหมลิขิตให้รักกับอาจารย์ทีเจอกันหรอ เนื้อคู่น่ะหรอ บอมถามอย่างไม่อยากเชื่อ
เปล่า กลัวจะเป็นพรหมของรัก ข้างเดียวนะสิชมพูพูดอย่างสงสารเพื่อน
อาจารย์ ยังไงก็เป็นอาจารย์โดมพูดขึ้นมาอย่างลืมตัว บอมจึงหันไปสบตากับชมพูด้วยความสงสัย
เสียงโทรศัพท์มือถือของภาคภูมิถูกเรียกเข้ามา เขาจึงรับสายและหันหน้าไปคุยทางบานกระจกมองวิวเบื้องล่างของมหาวิทยาลัย จังหวะเดียวกับที่รักเดียวเข้ามาเอาเอกสารพอดี ทั้งคู่จึงไม่เห็นกัน
รักเดียวสวัสดีชลธีและชีวิน
อ้าวมาแล้ว นี่ครับชลธียื่นเอกสารให้ รักเดียวรับมาเงียบๆไม่พูดจาและกำลังจะเดินออกไป ชลธีจึงร้องทัก เดี๋ยวคุณ
หล่อนหันมา คะ
เป็นอะไร ทำไมวันนี้เงียบเชียว
ภาคภูมิยังยืนคุยโทรศัพท์อยู่
ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ
ครับ เชิญครับ
รักเดียวยกมือไหว้เขาอีกครั้ง ยิ้มให้ชีวินและเดินออกมา พอดีภาคภูมิคุยโทรศัพท์เรียบร้อย รักเดียวก็เดินออกไปแล้ว
อย่ามาทำตาเจ้าชู้กับลูกศิษย์ฉันนะอาจารย์ชีวินชลธีแซว
อะไร หึงหรอครับอาจารย์ชลธี
นายสองคนจะจีบนักศึกษากันรึภาคภูมิขัดจังหวะ
บ้าน่าพูดเล่นๆกัน
ก็นึกว่าจริง ไม่งั้นจะฟ้องอาจารย์พิมพ์วนานะครับ อาจารย์ชีวิน
ทำงาน ทำงาน ชีวินรีบเปลี่ยนเรื่อง
จีบนักศึกษาหรอชลธีทวนประโยค
สนใจหรอ ทีภาคภูมิถาม
มันผิดจรรยาบรรณ
คนเราถ้ามันจะรัก จรรยาบรรณขวางไม่ได้หรอก อย่าว่าแต่จรรยาบรรณเลย อะไรก็ขวางไม่ได้
ชีวินเดินออกมาจากโต๊ะชลธีบังเอิญเจอกับปณิตาเข้า อ้าว ไม่ได้มาพร้อมภาณุหรอ เขายั่วหล่อน
ปณิตาก็ทำเป็นเชิดใส่
พิมพ์วนาเพิ่งมาถึงกำลังรอลิฟต์จะขึ้นไปยังห้องพัก พอลิฟต์เปิดออกก็เจอกับชลธีเข้าซึ่งเขาลงมาพร้อมกับภาคภูมิ
หวัดดีครับ
สวัสดีค่ะ ไปสอนหรอคะ
ครับ
หวัดดีค่ะ ภาค หล่อนหันไปทักภาคภูมิ
ครับไม่เจอกันนานเลยนะพิมพ์ ดูพิมพ์เปลี่ยนไป
ไม่หรอกค่ะ พิมพ์ยังไม่เปลี่ยนหล่อนพูดสายตาจับที่ใบหน้าของชลธี เขาหลบสายตาเธอและเดินออกไป ทิ้งเงื่อนงำไว้มากมาย
ขณะที่ชลธีสอนอยูนั้นรักเดียวและเพื่อนๆในห้องตั้งใจเรียนกันเงียบกริบ รักเดียวสบตากับชลธีบ่อยครั้งจนได้ใจชวนให้เก็บเอาไปคิดมากหรือที่ภาษารักๆเขาชอบพูดกันว่าคิดไปเอง
พอเลิกเรียนก็นั่งเหม่อใจลอยไปไหนต่อไหน
เป็นอะไรรึเปล่ารักชมพูเห็นท่าไม่ดี
เปล่าๆ
ไม่ใช่หลงอาจารย์ไปแล้วล่ะโดมพูดเสียงนิ่งๆ
ทำไมชอบคิดว่าฉันชอบอาจารย์กันนักนะรักเดียวทำเสียงเข้ม
ความขมของกาแฟทำให้ชลธีทำหน้าขยาดและมองหากระปุกน้ำตาลซึ่งก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน เพราะปรกติเขาไม่เคยใส่น้ำตาลเวลาดื่มกาแฟ แต่วันนี้ดูเหมือนเขาจะใส่ผงกาแฟมากไปจนมันขมเกินจนต้องพึ่งน้ำตาลสักนิดหน่อย พิมพ์วนาเดินถือกล่องน้ำตาลก้อนเข้ามาพอดีเห็นชลธีเข้าก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเดินมาใกล้ๆ "น้ำตาลหมดน่ะค่ะ ฉันเลยลงไปซื้อมา
กำลังอยากได้อยู่พอดี
เอ๊ะ! ปรกติทีไม่ใส่น้ำตาลไม่ใช่หรอคะ
ชลธีรู้สึกแปลกใจที่หล่อนยังจำอะไรเล็กๆน้อยเกี่ยวกับตัวเขาได้
วันนี้ผมคงใส่ผงกาแฟมากไปหน่อยน่ะครับ มันขมมาก ชลธีรีบแกะกล่องน้ำตาลก้อนหลังจากพิมพ์วนาวางมันลง เขาหยิบก้อนหนึ่งใส่ลงไปในแก้วและกำลังจะเดินออก
จะรีบไปไหนคะที พิมพ์วนาทักเขา
เอ่อผมว่าถ้าวินมาเห็นเขาจะเข้าใจผิดพิมพ์นะ ไม่ดีหรอก
เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอคะ ทีก็เคยบอกพิมพ์นี่ว่าทีคิดกับพิมพ์แค่เพื่อน เราคุยกันอย่างเพื่อน วินเขาไม่เข้าใจผิดหรอกค่ะพิมพ์วนาพูดเสียงเรียบๆแต่ฟังดูเจ็บปวด
ชลธีทำหน้าไม่ถูก นึกลำบากใจแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง ตัวเขาเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่อยากอยู่ใกล้พิมพ์วนาแบบนี้ เขาอาจจะเก็บความรู้สึกได้ดีในสายตาของผู้หญิง แต่กับผู้ชายด้วยกันถ้าชีวินมาเห็นเข้าเขายังถือว่าไกลจากมืออาชีพอีกมาก
และละครก็ยังเป็นละคร ชีวินนึกอยากดื่มกาแฟขึ้นมา จึงเดินออกมา พอเข้ามาเห็นชลธีกับพิมพ์วนายืนคุยกันอยู่ก็มีท่าทีไม่สู้จะดีนักก่อนจะหันหลังเดินกลับไปโดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัว
* * * * * * * *
ภาคภูมิย่ำราตรีตามหาผู้หญิงในฝันของเขาที่สะพานพุทธ ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะเจอ เขามาหยุดพักดื่มน้ำ ณ จุดที่ได้เจอกับรักเดียว หน้าตายังดูมีความหวังแม้จะเหน็ดเหนื่อยสักเพียงไหน
* * * * * * * *
คืนนี้บอมมาค้างที่บ้านของโดม กำลังนั่งดูละครทีวีที่โดมแสดงเป็นพระเอก พอถึงช่วงพักโฆษณา บอมจึงพูดขึ้น อีกหน่อยเวลาส่วนตัวแกก็จะหายไป
ได้อย่างก็เสียอย่าง โดมพูดอย่างทำใจ
สมมติว่าโลกนี้มีผู้หญิงสองคนระหว่างรักกับพูแกจะเลือกใคร
ทำไมอยู่ดีดีถึงถามขึ้นมา
อยากรู้เฉยๆทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยบอมสงสัย
สองคนนั่นเขาไม่มีอะไรเหมือนกันเลยซักนิด พูสวยน่ารักอ่อนโยน เป็นที่สนใจของหนุ่ม ส่วนรักนั่นเขาเป็นผูหญิงเก่ง ดูนิ่งๆ ลึกลับน่าค้นหา ตาคมดุดันน่ากลัวแต่ก็มีเสน่ห์ ถ้าให้เลือกฉันคงเลือก
รัก! บอมตอบขึ้นมาแทน
โดมมองหน้าเพื่อนด้วยความแปลกใจ
ก็แกพูดถึงรักมาซะยาวขนานั้นจะว่าไป ฉัยไม่เห็นแกจีบใครซักคนตั้งแต่เข้าปี1มา หรือว่าแอบชอบใครอยู่?
บ้า! ฉันจะแอบชอบใครเล่า โดมพูดเขินๆ
อย่ามาทำเขินแบบนี้นะ เหมือนเกย์ชิบ
ตอนนั้นเอง ญดาแม่ของโดมกลับมาจากงานคอกเทลพอดีบอมเห็นเข้าจึงยกมือไหว้หล่อน
แม่ หวัดดีคร้าบ
อ้าว บอม มานอนนี่หรอลูก ญดารับไหว้พร้อมกับทักทายเขาสนิทปาก
ครับ บอมว่า
เอสองคนนี้นี่เป็นอะไรกันรึเปล่าเนี่ย ดูสวีทกันจังนะ
แม่ก็ พูดอะไรก็ไม่รู้ บอมทำอ้อนแอ้นเล่นด้วย โดมอมยิ้มส่ายหัวชอบใจ
* * * * * * * *
ชีวินนั่งตรวจงานนักศึกษาอยูที่บ้านรู้สึกเมื่อยมือจึงหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาพิมพ์วนากลางดึก เห็นณิตาบอกรถพิมพ์เสียหรอ
อื้มอยู่ดีดีก็สตาร์ทไม่ติด รถยังใหม่อยู่แท้ๆ
งั้นพรุ่งนี้ ผมไปรับพิมพ์แล้วกัน
ลำบากเปล่าๆค่ะย้อนไปย้อนมา
ชีวินหยุดชะงักไปทันที เพราะคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยได้ยินประโยคแบบนี้จากชลธีมาก่อน พิมพ์พูดเหมือนผมเป็นคนอื่นคนไกล ผมอยากรู้จริงว่ามีสักครั้งบ้างรึเปล่าที่พิมพ์รู้สึกว่าเราเป็นแฟนกัน
ทำไมวินพูดแบบนั้นล่ะงั้นพรุ้งนี้พิมพ์รอวินมารับแล้วกัน
ฝันดีนะครับ ฝันถึงคนที่พิมพ์อยากเจอ
ชีวินวางสายไป พิมพ์วนาจึงค่อยๆวางโทรศัพท์ สายตาดูไม่สดชื่นเหมือนคนอื่นๆที่เขาเพิ่งวางสายจากแฟนตัวเอง
* * * * * * * *
11 กันยายน 2547 11:58 น.
ร. อินทนิล
ตอนที่2
วันต่อมาขณะที่รักเดียว โดมและชมพูกำลังตั้งอกตั้งใจเรียนกันอยู่นั้น บอมก็เดินเข้าห้องมาโดมจึงยกมือเรียก บอมนั่งเรียนได้พักหนึ่งอาจารย์ก็ให้งานนักศึกษา ทุกคนในห้องจึงตั้งหน้าตั้งตาทำไม่นานนักอาจารย์ก็ปล่อย ทุกคนจึงค่อยๆทยอยกันเดินออกจากห้อง
เมื่อวานเรียนอะไรไปมั่งวะบอมหันมาถามโดม ขณะกำลังเดินไปโรงอาหาร
ขาดตั้งแต่วันแรกเลยนะบอม ชมพูทักเขา
มีธุระน่ะ ด่วนจริงๆ
พาแฟนไปเที่ยวรึไง รักเดียวแซว
เปล่าเมื่อวานรู้สึกจะมีการตลาดใช่ไหมที่เป็นวิชาหลักๆ เป็นไงบ้างอาจารย์ดีป่ะ สั่งงานรึยังบอมว่า
ถามรักนั่น ตั้งใจเรียนอยู่คนเดียว โดมบอกเขา
อะไรโดมรักเดียวทำตาขวาง
หรือไม่จริง
ทำไมอ่ะ บอมทำหน้างงๆ
ก็คนสอนน่ะสิ หล่อมากชมพูว่า
หล่อกว่าเราอีกเหรอ
หล่อกว่ามาก รักเดียวพูดใส่บอม
ละครมึงเล่นคืนนี้แล้วนี่ สงสัยจะดังเป็นพรุแตก หล่อๆอย่างมึงบอมหันมาหาโดม
อะไรกัน โดมเขินๆ
ไปกินข้าวเถอะ ฉันหิวชมพูพูดห้วนๆ ก่อนจะเดินตัวปลิวไป
พูเป็นอะไร บอมว่า
อะไรของเขา โดมงง
ชลธีกำลังจะออกไปทานข้าวเที่ยงกับปณิตาซึ่งก็เป็นเพื่อนอาจารย์อีกคน บังเอิญเจอชีวินซึ่งกำลังจะไปสอน ชลธีจึงพูดขึ้น วิน เมื่อเช้าไอ้ภาคมันโทรมาชวนกินเบียร์สด สะพานพุทธคืนนี้ ไปไหม
แกไปหรอ
ไปให้มันหน่อยเหอะว่ะเรายังได้ทำงานอยู่ด้วยกัน แต่มันแยกออกไปทำงานบริษัทคนเดียว คงจะเหงา นะนะ หมู่นี้ไม่ค่อยได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอยู่ด้วย
ไปก็ไป ไปไหมครับอาจารย์ปณิตา ชีวินหันมาเย้าปณิตา
เรียกซะเต็มยศเชียวนะวิน ฉันไม่ไปขัดคอภาษาเพื่อนของพวกคุณหรอก
มีนัดกับภาณุแล้วล่ะซี่ชีวินยังยั่วเธอไม่เลิก
หยุดนะฉันไม่ได้เป็นอะไรกับภาณุซะหน่อย
ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย
ปณิตาค้อนขวับไปทีนึงก่อนจะเดินงอนๆออกไป
ชีวินยิ้มชอบใจ เขามักจะชอบแหย่ปณิตาเล่นเสมอ แม้ว่าอายุจะไล่ๆกัน แต่ปณิตาจะดูเหมือนเด็กๆ เธอน่าเอ็นดู เหมือนกับผู้ใหญ่แกล้งให้เด็กโกรธ
ขณะที่รักเดียว โดม บอมและชมพูกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ในโรงอาหาร รักเดียวก็พลันได้ยินเสียงจากทางด้านหลังเล่นเอาหัวใจเธอเต้นระรัว
ที ที นั่งตรงนี้ดีกว่าลมเย็นดี ปณิตาบอกกับชลธี
รักเดียวค่อยๆหันหลังมา ก็ดันสบตากับชลธีเข้าพอดีจึงยกมือสวัสดีเขา บอมเห็นโดมกับชมพูยกมือไหว้จึงหันไปไหว้ตาม
ครับหวัดดีครับเรียนอะไรมากัน ชลธีเดินมาทักทายลูกศิษย์
โฆษณาครับโดมตอบ
ว่าไงครับ คุณรักเดียว ไม่ทักผมเลยนะ
ก็หวัดดีเมื่อกี๊แล้วไงคะ
ชลธียิ้มๆก่อนจะเดินไป พอโดมแน่ใจว่าเขาจะไม่ได้ยินจึงพูดขึ้น สงสัยแฟนอาจารย์
รักเดียวสำรักน้ำขึ้นมาชมพูจึงรีบถาม เป็นอะไรรัก
เปล่าๆ
อ๋อนี่หรออาจารย์ที่สอนการตลาด บอมว่า
ทำไมรู้ล่ะยังไม่ได้บอกอะไรเลย ชมพูถาม
มันอยู่ในกึ๋น บอมพูดพลางมองรักเดียวอย่างมีเลศนัย
ฝ่ายชลธีพอซื้อข้าวเสร็จก็มานั่งทานกับปณิตาจู่ๆเขาก็ถามหล่อนขึ้นมา
ภาณุเป็นไงบ้าง
ที!นี่ทีก็เป็นไปกับวินด้วยหรอ
ชลธีหัวเราะหึหึ ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมวินมันถึงชอบแกล้งคุณนักภาณุเป็นคนดีนะคุณ
แล้วไงล่ะ ก็ฉันไม่ได้ชอบเขานี่
แล้วคุณชอบใครล่ะ
ไม่มี
วิน!
ฉันไม่แย่งแฟนเพื่อนหรอก แล้วฉันก็ไม่มีทางชอบหมอนั่นด้วย ไม่รู้พิมพ์ชอบไปได้ยังไง
ชลธีนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ปณิตาไม่ได้สังเกตเห็น หมู่นี้คุณไม่ค่อยได้ไปไหนกับพิมพ์เลยนี่
ก็นายนั่นแย่งเพื่อนฉันไปแล้วนี่ปณิตาทำหน้าน้อยใจ
พิมพ์วนากลับมาจากการสอนกำลังรอลิฟต์อยู่ ชลธีกับปณิตาก็มาพอดีหลังจากทานข้าวเสร็จ
พิมพ์ ปณิตาทักหล่อน เพิ่งสอนเสร็จเหรอ ขยันจังนะ นี่มันเกินเวลานี่ เดี๋ยวนักศึกษาหมันใส้น้าไปกินเวลาเค้าน่ะ
พิมพ์วนายิ้มๆ แล้วนี่ ไปทานข้าวกันมาหรอ
ครับ ชลธีตอบ ทั้งคู่สบตากันไม่ถึงสามวินาที ลิฟต์ก็มาถึง
พอเข้าไปในลิฟต์ ชลธียืนไกล้กับพิมพ์วนาชนิดหายใจรดต้นคอทั้งคู่ดูมีสีหน้าไม่สู้จะดีเท่าไรและดูเหมือนว่าปณิตาจะเห็น
* * * * * * * *
ตกกลางคืนวันนี้รักเดียวมาเดินหาซื้อเครื่องประดับเท่ๆใส่เล่นที่สะพานพุทธซึ่งผู้คนกำลังพรุกพล่านได้ที่ เสียงโทรศัพท์มือถือเธอดังขึ้นเธอจึงรีบรับสาย
ว่าไงพู
อยู่ไหนเนี่ย โทรเข้าหอไม่เห็นมีคนรับ
อ๋ออยู่สะพานพุทธ พอเลิกเรียนก็กลับหอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกมาเลย
อ้าวไม่เห็นชวนล่ะ
ชวนแล้วจะมาหรอ วันนี้ละครที่โดมเล่น ตอนแรกนะ
บ้า
ฉันรู้ว่าทุกคนอยากดูผลงานเพื่อน ฉันไม่กวนดีกว่า
แล้วเธอล่ะ ไม่ดูโดมหรอ
ดูสิ ที่นี่สะพานพุทธนะฉันแวะดูตามร้านค่ก็ได้
งั้นก็ระวังๆแล้วกัน
อื้มขอบใจ
หลังจากวางสายชมพู เธอก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านผู้คนมากหน้าหลายตา ที่นี่ยามค่ำคืนดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
ชลธีกับชีวินนั่งคอยเพื่อนอยู่ที่ลานเบียร์แถวนั้น ดูท่าจะนานพอควร
อะไรของมันนะ เป็นคนนัดแท้ๆ ชีวินบ่นๆ
เค้านักธุรกิจใหญ่น่า
ภาคภูมิจอดรถคันหรูหลังจากลงรถได้พักหนึ่ง ทันใดนั้นเองผู้หญิงคราวป้าคนหนี่งก็หวีดร้องขอความช่วยเหลือโดนโจรวิ่งราวกระเป๋า วิญญาณลูกผู้ชายตัวจริงเข้าสิงภาคภูมิใส่ตีนหมาวิ่งกวดโจรนั่นกระทั่งอยู่ในระยะประชิดตัว เขาเตะขาโจรจนล้มลงแลกหมัดกันไปมาจนโจรชั่วรู้สึกว่าจนมุมก็ควักมีดออกมาจากกระเป๋ากางเกงทำเอาภาคภูมิชะงักแต่ก็ไม่ถอย มันพุ่งตรงเข้ามาจะเสียบภาคภูมิเต็มที่แต่เขาหลบได้ทันอย่างเฉียดฉิว และอัดโจรชั่วจากด้านหลังจนกองลงไปกับพื้นอย่างทุลักทุเล เขาเดินมาหยิบกระเป๋าจะเอาไปคืนป้าคนนั้น โจรนั่นลุกขึ้นมาหยิบมีดและเงื้อมือขึ้นจะแทงภาคภูมิ โชตดีที่รักเดียวมาประจัญหน้ากับภาคภูมิเห็นเข้าจึงยกเท้าขึ้นถอดรองเท้าแล้วขว้างผ่านหน้าเขาไปเข้าหน้าโจรจนหงายหลังลงไป ตำรวจก็มาพอดี
รักเดียวกำลังก้มหน้าผูกเชือกรองเท้าอยู่ ภาคภูมิจึงเดินเข้ามาหาหล่อน ขอบคุณนะครับ
รักเดียวเงยหน้าขึ้นมามองเขา ตีงู ต้องตีให้ตายนะคุณ หล่อนว่า
ภาคภูมิถึงกับยืนนิ่ง สายตาของรักเดียวที่ประสานกับเขามันคมบาดลึกเข้าไปจนถึงขั้งหัวใจบวกกับความประทับใจที่เธอช่วยเขาไว้อยู่แล้วด้วยยิ่งทำเขาปลื้มรักเดียวไปใหญ่ มัวแต่พร่ำเพ้อหันมาอีกทีรักเดียวก็หายไปไหนแล้ว นึกเจ็บใจกับตัวเองที่ไม่ได้ถามชื่อและขอเบอร์โทรของเธอไว้
ภาคภูมิเดินเข้ามาหาชลธีกับชีวินยังที่ที่นัดกันไว้ ชลธีหันไปเห็นจึงแซวเขา
ว่าไงครับ นักธุรกิจใหญ่ เป็นคนนัดแท้ๆ มาซะป่านนี้
เป็นอะไรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชีวินเห็นเพื่อนดูเคลิ้มๆ
ฉันตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงว่ะภาคภูมิ
อะไรนะ ชลธีกับชีวินมองหน้ากันอย่างแปลกใจ
เฮ้ยคราวนี้ฉันเอาจริงนาเว้ย เธอช่วยชีวิตฉันไว้ อาจจะไม่สวยเลิศเลอแต่เธอโคตรเท่เลยว่ะ เป็นสาวในฝันของฉันเชียวนา
เพ้อเจ้อชีวินว่า
* * * * * * * *
พิมพ์วนากับปณิตาเองเวลานี้ก็กำลังนั่งทานอาหารอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
วินเป็นไงบ้าง ปณิตาถามเพื่อนสนิท
ทำไมอยู่ดีดีถึงถามแบบนั้นล่ะ
สงสารวิน
!? พิมพ์วนามองหน้าเพื่อนแปลกๆ ฉัน
วินเขารักเธอมากนะพิมพ์ ฉันรู้ว่าเธอยังลืมไม่ได้ ต้องเจอกันทุกวันแบบนี้
เขาก็ยังไม่มีใครนี่
เธอก็เลยคิดว่ายังมีหวังงั้นหรอ ทำอะไรนึกถึงวินซะบ้าง
* * * * * * * *
อะไรนะนี่แกไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับตัวเธอเลย แล้วจะมาบอกว่าจริงจังเนี่ยนะ ไอ้ภาคเอ๊ย ชื่อก็ไม่ถาม เบอร์โทรก็ไม่มี อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วชาตินี้แกจะได้เจอเค้าอีกไหมวะชีวินระอาเพื่อน
ไม่ให้กำลังใจ แล้วยังจะมาตอกย้ำซ้ำเติมอีกภาคภูมิน้อยใจ
รุ่นเดียวกับเราหรอชลธีถาม
น่าจะใช่ ฉันว่าเธอต้องมาที่นี่อีกแน่ๆ แกสองคนมากับฉันทุกวันได้ไหมวะ
จะบ้าเหรอ ฉันเป็นอาจารย์นะ ชีวินชักยั้ว
แล้วไงวะ
ต้องทำตัวให้ลูกศิษย์นับถือ เที่ยวสะเปะสะปะได้ไง งานก็มีตั้งเยอะ ชลธีว่า
ภาคภูมิถอนหายใจอย่างน่าสงสาร ชลธีจึงว่า จะช่วยมองหาอีกแรงละกัน ไหนบอกมาซิ ท่าทางหน้าตาเป็นไง
ขอบใจเพื่อนรักไม่ขาวมากนะแต่ก็ไม่เข้มเกินไป หน้าคมๆดุดุ ตาสวยมาก คิ้วเข้ม หุ่นพอดีๆ ไม่อึ๋มเหมือนเสป้กแก ที่สำคัญเสียงเธอเท่มากๆ ฟังดูนิ่งๆ แล้วก็
รักเดียวเดินๆอยู่เห็นโดมบนจอโทรทัศน์ในร้านค้าริมถนนร้านหนึ่งจึงหยุดชะงักดู เธอทึ่งในความสามรถของเพื่อนคนนี้มาก เค้าไม่ได้มีดีแค่หน้าตาแต่ความสามารถยังถึงอีกด้วย
นี่สินะ พรสวรรค์ ทั้งหน้าตา ทั้งความสามารถ แกแน่จริงๆโดม หล่อนรำพึงรำพันชื่นชมเพื่อนอยู่ ทันไดนั้นเองเสียงแตรรถก็เรียกให้เธอหันไปมอง
อาจารย์ ! หล่อนอุทานด้วยความเหลือเชื่อที่ได้เจอชลธีที่นี่เวลาแบบนี้และที่แบบนี้
มาคนเดียวหรอครับ
ค่ะ
คึกแล้วนะ จะกลับหรือยัง ผมไปส่ง มาคนเดียวอันตราย
ไม่เป็นไรค่ะ
ขึ้นมาเหอะเร็ว ถือว่าเป็นการตอบแทนเรื่องกระเป๋าตัง
ไม่เหมาะมังคะ
คุณไม่ได้แต่งชุดนักศึกษานี่ ขึ้นมาเร็วผมจอดรถขวางทางเขาอยู่
รักเดียวจวนตัวตัดสินใจขึ้นรถ ชลธีจึงค่อยๆออกตัวไป
บ้านคุณอยู่ไหนครับ
อยู่หอพักค่ะ ห่างจากมหาลัยประมาณกิโลนึง แล้วบ้านอาจารย์ล่ะคะ
ไม่สบอกได้ไหมครับ เดี๋ยวคุณเกิดหลงรักผมขึ้นมา อดใจไม่ไหวจะไปหาผมถึงบ้าน
รักเดียวจอดสนิท หันไปมองเขานิ่งๆ
ผมล้อเล่นน่า
หนูแค่อยากรู้ว่าอาจารย์ขับรถย้อนรึเปล่า
ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณนี่ใจถึงนะมาเดินคนเดียว
แล้วอาจารย์มากับใครล่ะคะ
ผมมาสังสรรค์กับเพื่อน
ท่าทางเจ้าชู้นะอาจารย์เนี่ย สงสัยนักศึกษาสาวๆจะหลงกันเยอะ
ผมไม่คิดอะไรกับนักศึกษาหรอกนะ ผมเป็นอาจารย์ จรรยาบรรณเป็นเรื่องสำคัญ
หรอคะ ก็เลยจีบ อาจารย์ด้วยกัน
ชลธียิ้มๆก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไร อาจารย์ปณิตาที่คุณเห็นเมื่อกลางวันน่ะหรอ เราเป็นเพื่อนกัน แต่ก็ไม่แน่หรอกนะ อาจารย์เค้ายังโสด สวยก็สวย
รักเดียวนิ่งเงียบไปพูดอะไรไม่ออก จนใกล้ๆถึงเค้าจึงถามหล่อนขึ้นมา
เป็นอะไรไปคุณ เงียบๆไป
เปล่าค่ะ
ผมชอบชื่อคุณจริงๆนะ
ชอบแค่ชื่อหรอคะ
อะไรนะ
รักเดียวหัวเราะหึหึ จอดตรงนี้แหละค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง รักเดียวลงจากรถมา
ไม่เป็นไรครับ เจอกันพรุ่งนี้ อ้อ!คุณ พรุ่งนี้ก่อนเข้าเรียนคุณขึ้นไปเอาชีสต์ที่โต๊ะผมไปให้เพื่อนๆซีรอกส์กันด้วยนะ ตอนเรียนจะได้ไม่เสียเวลาเลคเชอ
ค่ะ
รักเดียวยืนมองจนรถชลธีลับตาไป
* * * * * * *
10 กันยายน 2547 11:35 น.
ร. อินทนิล
เสียงล้อรถเสียดทานกับพื้นถนนดังแสบแก้วหูก่อนเสียงโครมสนั่น รถของรักเดียวตกลงข้างทาง แรงกระแทกทำให้ตัวเธอกระเด็นออกมาจากรถชะลูดเกือบถึงชายคูน้ำ เลือดสีแดงสดไหลอาบท่วมตัว ร่างกายเธอไม่ขยับเขยื้อน ความเจ็บปวดไม่มีให้ได้รู้สึกเมื่อร่างทั้งร่างชาช้ำ ดวงตาเปิดกว้างแต่ภาพเบื้องหน้ามืดสนิท นิ้วมือข้างซ้ายพยายามจะขยับหล่อนรู้สึกได้ถึงความเหนอะหนะของเลือด กลิ่นคาวมันคละคลุ้งอยู่ปลายจมูก ภาพเหตุการณ์วันแรกที่เจอกับชลธีถูกปลุกขึ้นมาในความทรงจำ
ตอนที่ 1
เปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เวลานี้ที่ห้องเรียนของนักศึกษาปีสองคณะนิเทศศาสตร์ยังไม่มีอาจารย์มาเข้าสอน นักศึกษาทั้งชายและหญิงต่างพูดคุยเล่าเรื่องในช่วงปิดเทอมให้เพื่อนของตนฟังเสียงดังระงมสมกับที่ไม่เจอกันมานาน
ชมพูกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน
พู! เสียงชายหนุ่มเรียกหล่อนขณะที่ตัวเขากำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอ
อ้าว โดม หล่อนเรียกชื่อเขาและเดินเข้าห้องไปพร้อมกัน ทั้งคู่เหมือนกำลังมองหาใครสักคนก่อนที่ชมพูจะพูดขึ้นมา
รักยังไม่มาหรอเนี่ย
ไม่น่าเชื่อ อย่างรักเนี่ยนะจะเข้าสาย วันนี้สงสัยฝนตกใหญ่เรามาก่อนรักโดมว่า
ไปไหนของเขานะ หอก็อยู่แค่ตรงนี้ จะไม่โทรตามหน่อยหรอ บอมก็อีกคน
ไอ้บอมมันสายปกติอยู่แล้วนี่
รถเมล์สายหนึ่งจอดตรงป้ายหน้ามหาวิทยาลัย นักศึกษาก็กรูกันลงมา ทันทีที่รักเดียวก้าวลงจากบันไดรถได้ หล่อนก็ใส่ฝีเท้านักวิ่งวิ่งขึ้นสะพานลอยตรงเข้าสู่ประตูมหาวิทยาลัย หล่อนวิ่งผ่านตึกหลายตึกอย่างไม่หยุดพักกระทั่งถึงตึกที่เธอเรียน เห็นไกลๆว่าประตูลิฟต์กำลังจะปิดจึงรีบตะโกนบอกคนในลิฟต์ให้รอเธอ
เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว!!
ชายหนุ่มคนเดียวในลิฟต์เอามือมากันให้ลิฟต์หนีบประตูลิฟต์จึงเปิดออก รักเดียวมาถึงพอดีสบตากับเขาครู่หนึ่งก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์
ขอบคุณค่ะ หล่อนพูดหอบตัวโยน
ชั้นอะไรครับ
ชั้นเดียวกันค่ะ หล่อนเห็นสวิตไฟในลิฟต์กดอยู่ชั้นเดียวกับเธอ
สายหรอครับ เขาถามหล่อนท่าทางเป็นมิตร
ค่ะ คาบแรกด้วยไม่อยากสายเลย การตลาดอีกต่างหาก อาจารย์คงเฮี๊ยบๆ หน้าโหดๆ มีอายุหน่อยสงสัยจะเจ้าระเบียบจู้จี้ขี้บ่นหน้าดู
หรอครับ เขาพูดยิ้มๆ
พอถึงชั้นแปดรักเดียวเดินออกจากลิฟต์ตรงมายังห้องเรียนโดยที่ไม่ได้สนใจผู้ชายคนนั้นชมพูกับโดมเห็นหล่อนกำลังมองหาจึงร้องทัก
รัก รัก
รักเดียวเดินมานั่งข้างๆเพื่อน ว่าไงพ่อพระเอก ละครจะออนแอร์คืนพรุ่งนี้แล้วนี่ ตื่นเต้นล่ะสิ หล่อนกระเซ้าโดม
ก็นิดหน่อย กลัวออกมาไม่ดีจัง เรื่องแรกด้วย โดมออกตัว
น่าภูมิใจจริงจี๊ง มีเพื่อนเป็นถึงพระเอก จริงไหมพู
ชมพูยิ้มแบบไม่ค่อยภูมิใจนักก่อนจะเปลี่ยนเรื่องหันมาถามรักเดียว ทำไมวันนี้มาสายได้ล่ะ
ไปทำธุระมา รอรถเมล์ตั้งนาน เออนี่ เมื่อกี๊เจอนักศึกษาปริญญาโทหล่อมาก เค้าเอามือกันลิฟต์ไว้ให้ฉันอย่างกับในละครเลย น่ารักที่สุดหล่อนเล่าอย่างปลื้มอกปลื้มใจ
รู้ได้ไงว่าเค้าเป็นนักศึกษาปริญญาโท ชมพูถาม
ยังหนุ่มอยู่เลยนะ รักเดียวพูดพลางก็ก้มหน้าหาปากกาในกระเป๋า ทันใดนั้นเองนักศึกษาปริญญาโทที่หล่อนพูดถึงก็เดินเข้ามาในห้อง จากที่ทุกคนกำลังคุยเสียงดังก็แยกย้ายกันนั่งที่ของตนเองอย่างสงบ
อาจารย์หล่อแฮะ
รักเดียวได้ยินที่โดมพูดจึงค่อยๆช้อนตาขึ้นมอง ก็ถึงกับสะดุ้งตาโตเป็นไข่ห่านก่อนจะค่อยๆหลบหน้าหลบตาทำเป็นหาปากกาไม่เจอทั้งที่ปากกาก็อยู่ในมือ หล่อนบ่นอุบอิบกับตัวเองว่าพูดอะไรออกไปบ้างตอนอยู่ในลิฟต์
หลังจากวางของบนโต๊ะแล้ว อาจารย์หนุ่มก็เดินมาตรงกลางห้อง
สวัสดีครับ ผมชื่อชลธีนะ เรียกอาจารย์ทีก็ได้ อยู่ตึกเจ็ดชั้นเก้ามีปัญหาอะไรไม่เข้าใจบทเรียนตรงไหนก็ขึ้นไปหาได้นะ
ปัญหาหัวใจ ปรึกษาได้รึเปล่าคะ นักศึกษาสาวคนหนึ่งแซวขึ้นมา
อาจารย์หนุ่มยิ้มแล้วพูดต่อ วิชานี้ สามหน่วยกิตนะครับมีผลต่อเกรดสะสมของพวกคุณมาก ยังไงก็ตั้งใจหน่อยนะวิชานี้สำคัญมากในเชิงธุรกิจ เรียนกับผมผมช่วยเรื่องคะแนนเก็บเต็มที่นะไม่ต้องห่วง คุณตั้งใจทำคะแนนสอบกลางภาคกับปลายภาคให้ดีดีแล้วกัน
นักศึกษาทุกคนโดยเฉพาะสาวๆนั่งมองเขาตาไม่กระพริบ ยกเว้นรักเดียวที่ยังนั่งก้มหน้ามองหนังสือทำไม่สนใจเขา ชลธีกำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะแต่ก็หันมาทิ้งท้าย อ้อ ผมลืมบอกไปว่า อาจารย์การตลาดไม่ได้เจ้าระเบียบจู้จี้ขี้บ่นไปซะทุกคนหรอกนะ อย่างน้อยก็มีผมคนนึงล่ะที่ไม่ใช่
รักเดียวอมยิ้มเหลืบตามองเขาเป็นพักๆ ชลธีเองก็แอบๆอมยิ้มอยู่เหมือนกัน จากนั้นชลธีก็เริ่มสอน รักเดียวก็ตั้งใจเรียนเป็นเรื่องปกติของเธอ
ที่ห้องพักอาจารย์ภาควิชาการตลาดซึ่งถูกฉากกั้นซอยแบ่งเป็นห้องเล็กๆมีโต๊ะทำงานให้พอสะดวกสบายสำหรับอาจารย์หนึ่งคน พิมพ์วนานั่งเตรียมเอกสารการสอนอยู่ที่โต๊ะของเธอได้ครู่หนึ่งก็เบนสายตาไปมองรูปถ่ายเธอและเพื่อนอาจารย์อีกสี่คนที่วางอยู่ตรงหน้าและหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ๆ ตอนนั้นเองชีวินเดินเข้ามา เธอจึงรีบวางรูปลง
มีอะไรคะวินเสียงหล่อนฟังดูตื่นๆ
เที่ยงแล้วนะครับไปทานข้าวกันเถอะ
อ๋อค่ะค่ะ หล่อนเก็บของหยิบกระเป๋าและเดินออกไป ชีวินมองรูปถ่ายนั่นอย่างมีเลศนัยก่อนจะตามหล่อนออกมา
รูปบนโต๊ะคุณ ช่างภาพเขาถ่ายชลธีออกมาดูดีนะครับ หมอนี่ถ่ายรูปขึ้นแบบนี้น่าไปเล่นละครน้ำเสียงของชีวินแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้พิมพ์วนาทำได้แค่หันมายิ้มอ่อนๆอย่างไม่มีความเห็น หล่อนเป็นผู้หญิงที่สวยมาก อ่อนหวานเรียบร้อย นัยตาดูเศร้าๆ ไม่มีพิษมีภัยกับใคร จึงไม่น่าแปลกใจที่ชีวินจะรักเธอมากและคบกันเธอชนิดไม่เคยทำให้เธอร้องไห้มาเป็นปีๆ ยกเว้นแต่ว่าเธอจะร้องไห้ด้วยสาเหตุอื่น
รักเดียวและเพื่อนๆเดินออกมาจากห้องเรียนหลังจากหมดชั่วโมง ชมพูกับโดมหัวเราะชอบอกชอบใจกันใหญ่ รักเดียวจึงพูดแก้ตัวเขินๆ
ก็ใครจะไปรู้เล่า ละอ่อนขนาดนั้นใครจะไปคิดว่าเป็นอาจารย์ ฉันก็ใส่ซะเต็มที่เลย
อาจารย์เค้าคงนึกขำอยู่ในใจแหละนะตอนอยู่ในลิฟต์น่ะ ชมพูพูดไปขำไป
ไม่ได้นึกขำในใจหรอก เค้าขำออกมาโจ่งแจ้งเลย แต่ฉันคิดว่าเค้าขำเพราะท่าทางฉันเร่งรีบที่มาสาย แล้วก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยนะ ปล่อยให้ฉันพร่ำอะไรออกไปมั่งก็ไม่รู้ รักเดียวตัดพ้อ
เค้าคงอยากเซอไพรส์เธอ โดมว่า ทั้งสองคนยังหัวเราะไม่เลิก
พอได้แล้วไอ้สองคนนี้นี่ แล้วนี่บอมไปใหนเนี่ย ยังไม่เห็นเลย จะโดดตั้งแต่คาบแรกเลยรึไงนะ หล่อนถามถึงเพื่อนอีกคน
มัวจี๋จ๋าอยู่กับแฟนล่ะมั้ง แฟนสวยซะด้วย ใครจะอยากคราดสายตา โดมว่า
ขณะนั้นเองอยู่ดีๆรักเดียวก็หยุดเดิน ชมพูกับโดมจึงหันมาถาม มีอะไร
ฉันลืมหนังสือกับเลคเชอไว้บนห้อง พอพูดจบหล่อนก็โกยแน่บกลัวว่าแม่บ้านจะเก็บไปซะก่อน พอมาถึง หล่อนเปิดประตูเข้าไปยังโชคดีที่มันยังอยู่ หล่อนเดินเข้าไปหยิบและเดินออกมา สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรดำๆตกอยู่ตรงแถวๆโต๊ะอาจารย์ จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ มันคือกระเป๋าเงินซึ่งในนั้นมีบัตรสารพัดชนิดเสียบไว้ เพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าของคืออาจารย์สุดหล่อที่สอนเธอเมื่อครู่เธอจึงถือวิสาสะเปิดดู และเธอก็ยิ้มออก เห็นนามบัตรอยู่ไรไรมีเบอร์โทรหล่อนจึงแอบจัดเก็บเบอร์โทรศัพท์ของเขาลงเครื่องของตัวเอง และวิ่งเอากระเป๋าเงินไปคืนเขาหน้าบานฉ่ำ
ด้านโดมกับชมพูเห็นเพื่อนหายเงียบไปนานก็ชะเง้อคอรอจนเมื่อแล้วเมื่อยอีก
ทำไมไปซะนาน ห้องก็อยู่ตรงนี้ ชมพูพูดขึ้น
นั่นน่ะสิ หาเจอรึเปล่าก็ไม่รู้
ชมพูสังเกตเห็นผู้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นเหลียวสายตาหันมามองโดมพระเอกไหม่ที่ละครกำลังจะออนแอร์ในคืนพรุ่งนี้จึงพูดขึ้น เป็นดาราแล้วนะโดม ทำตัวดีดีล่ะ ทุกคนเค้าจับจ้องมองโดมอยู่ เดี๋ยวมีข่าวไม่ดีขึ้นมา จะไม่รุ่ง
เคยเป็นไงก็เป็นอย่างนั้นแหละพูพูดเหมือนว่าเราจะเปลี่ยนไปเสียงโดมเรียบนิ่ง
ชมพูมองเขาอย่างชื่นชม
เวลานี้ที่ห้องพักอาจารย์ภาควิชาการตลาด ชลธีกำลังหัวเสียกับการหากระเป๋าเงิน ชีวินกับพิมพ์วนากลับเข้ามาเห็นเข้าจึงถาม หาอะไร ที
กระเป๋าตังหายว่ะ
แกเอาไปทำตกที่ไหนรึเปล่า
หาดีรึยังคะ
คิดดีๆซิ ชีวินว่า
เดี๋ยวพิมพ์ขอตัวก่อนนะคะ พิมพ์มีสอนค่ะ พิมพ์วนาทิ้งสายตาเป็นห่วงชลธีก่อนจะเดินออกไป
เดี๋ยวฉันกลับไปดูห้องที่ฉันสอนเมื่อกี๊หน่อยดีกว่า ชลธีพูดจบก็เดินออกไปเปิดประตูก็ประจัญหน้ากับรักเดียวที่กำลังจะเข้ามาพอดี
อ้าวคุณ!
สะสะหวัดดีค่ะ หล่อนตื่นเต้น
มาหาผมหรอ
อาจารย์ทำมันตกที่ห้อง รักเดียวยื่นกระเป๋าเงินให้เขา
ผมกำลังหามันอยู่เลย ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากจริงๆ เขาดีใจ ไอ้เงินน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่บัตรสำคัญๆนี่สิ เอว่าแต่คุณชื่ออะไรนะ คุณที่บังอาจว่าอาจารย์การตลาดจู้จี้ขี้บ่นเนี่ย
โหจำแม่นนะคะ แล้วอาจารย์ก็ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรกว่าเป็นอาจารย์
คุณจะให้ผมพูดตอนไหน ยังไม่บอกผมเลยคุณชื่ออะไร
รักเดียวค่ะ
ชื่อดีนี่ เท่นะเท่ อยู่ปีสองใช่ไหม ยังไงก็ขอบคุณจริงๆสำหรับกระเป๋าเงินไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงเลย
ขอ เอ ก็พอค่ะ
อะไรนะ
รักเดียวหัวเราะหึหึ หนูล้อเล่นน่ะค่ะ ไปก่อนนะคะเพื่อนหนูรออยู่
ครับขอบคุณมากชลธีพูดพร้อมๆกับที่ชีวินเดินออกมาพอดี
อ้าวได้คืนแล้วหรอ ชีวินเห็นกระเป๋าเงินในมือเพื่อน
อื้ม ลูกศิษย์เอามาคืน
รักเดียวมองเขาอยู่ครู่หนึ่งจึงยกมือไหว้อาาจารย์การตลาดนี่หล่อทุกคนเลยรึเปล่าคะเนี่ย
แน่นอนครับ ชีวินเล่นด้วย ชลธีจึงเอาแขนกระแทกตัวเขาเบาๆแล้วเก๊กเข้มทำเสียงขรึม เฮ้ยคุณ คุณเป็นนักศึกษามาชมอาจารย์แบบนี้มันไม่เหมาะสมนะ แม้จะเป็นเรื่องจริงก็ตาม
รักเดียวยิ้มอย่างปลื้มใจก่อนจะหันหลังกลับ ไปนะคะ
ดูท่าทางเป็นคนดีนะ สวยกว่านี้ซะหน่อยหนุ่มๆคงติดตรึม ฉันอาจจะเป็นหนึ่งในนั้นชีวินพูดขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนยังไม่ละสายตาจากลูกศิษย์
ไอ้บ้า นั่นนิสิตนะ
ฉันล้อเล่นน่า
ล้อเล่นแบบนี้ อยากให้พิมพ์มาได้ยินจัง
คนเขารักกัน เขาเชื่อใจกัน
คำพูดของชีวิน ทำเอาสีหน้าชลธีเปลี่ยนไปทันที
จะไปกินข้าวใช่ไหมเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน ชีวินออกปาก
ไม่เป็นไรแกกินกับพิมพ์แล้วไม่ใช่หรอ เขากลับมาฝืนยิ้ม
เออน่าฉันไม่มีสอนไปเป็นเพื่อนได้ ไม่งั้นแกจะมีเพื่อนอย่างฉันไว้ทำไม
ลำบากเปล่าๆ เดินไปเดินมา
มากว่านี้แกก็เคยทำเพื่อฉันมาแล้วนี่
ชลธีหันขวับไปมองหน้าชีวินที่เขาพูดแบบนั้นด้วยสีหน้าเหมือนกลัวว่าชีวินจะรู้อะไรบางอย่าง แกพูดอะไรเขาถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
เปล่านี่ ทำไม ก็เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแกก็ทำอะไรเพื่อฉันมามาก แปลกตรงไหนหรือแกมีอะไร
!?
รักเดียวมาถึงที่โดมกับชมพูรออยู่ ชมพูเห็นเข้าจึงถามด้วยความเป็นห่วง
เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมช้าจัง
ขอโทษๆ ฉันเจอกระเป๋าเงินของอาจารย์ชลธี เลยเอาไปคืนเค้ามา รักเดียวพูดพลางเดินนำหน้าไปยังโรงอาหาร ไม่ได้สนใจว่าเพื่อนทั้งสองคนหยุดนิ่งอึ้ง ชมพูหันมาถามโดมช้าๆ
นี่คงไม่ใช่พรหมลิขิตนะ
บ้าน่าลูกศิษย์กับอาจารย์ พรหมคงไม่ใจร้ายแกล้งรักหรอกมันเป็นไปไม่ได้
เรื่องในลิฟต์ก็ทีแล้ว ชมพูมองรักเดียวอย่างห่วงๆ
* * * * * * * *
สายชลได้ยินเสียงรถลูกชายขับเข้ามาในบ้านจึงรีบล้างมือ เดินออกจากครัวเตรียมน้ำเย็นชื่นใจไว้ให้ลูกชายสุดหล่อ
กลับเร็วนะวันนี้ ตาที
ไม่ดีหรอครับชลธีเข้ากอดแม่ของเขา
มีอะไรรึเปล่าลูก
ผมไม่อยากเห็นอะไรก็เท่านั้นเอง
อะไรของเรา นี่ ไม่เบื่อรึไง เมื่อไหร่จะแต่งงาน ยี่สิบแปดย่างยีบเก้าแล้วนะเราน่ะ
ก็ยังไม่มากซักหน่อยอีกอย่างอยู่กับแม่สองคนแบบนี้ผมก็มีความสุขดีแล้วนี่ครับ
แม่อยากอุ้มหลาน หนูพิมพ์เขาน่ารักดีนะ
เขาเป็นแฟนของวินครับแม่
ลูกไม่ชอบเขาหรอ
ชลธีนิ่งไปไม่ยอมตอบ
* * * * * * * *
หน้าส่วนตัว
707
