30 มกราคม 2549 08:13 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
คน"ดอยเวียง"เคียงดอยคอยครูสอน
เอื้ออาทรไปไม่ถึงจึงหวั่นไหว
อุดมการณ์งานครูดูกว้างไกล
ยังฝันใฝ่"ครูของฉัน"มิผันแปร
เพราะงานครูเสียสละภาระหนัก
ต้องใจรักสร้างศรัทธาฝ่ากระแส
ทนทุกข์ยากบนดอยไกลใครเหลียวแล
ยังมีแต่เหล่าอาสามาประจำ
รัฐหยิบยื่นมาให้ในบางช่วง
ให้ลุล่วง"ขอไปที"ที่น่าขำ
พล่อยประเด็น"การศึกษา"เรื่องน่าทำ
ตาดำดำต้องเติบโตโง่งมงาย
เพราะเลือกเกิดไม่ได้ใครรู้บ้าง
ร่วมสรรค์สร้างพึ่งตนอย่างขวนขวาย
บนดอยนี้คนลำบากมีมากมาย
ไร้จุดหมายตั้งข้อแม้แก้สังคม
ณ.ดอยเวียงไม่มีที่ขายฝัน
ครูขาดขวัญขาดวิญญาณ์มาประสม
คือความจริงอิงนิยามลอยตามลม
หากต้องก้มร้องขอรอจนตาย
หากทบทวนถ้วนถี่วิถีกลับ
เขายอมรับความเป็นอยู่อย่างง่ายง่าย
ไร้"วัตถุ""ค่านิยม"ปมทำลาย
วนเวียนว่ายโลกกำหนดคือกฎเกณฑ์
25 มกราคม 2549 11:14 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ร้อยกรองกานท์ฝากฟ้าเพื่อมากล่อม
ถ้อยถนอมปรารถนาฝากมาอ้อน
ฝากคำรักศรัทธาห่วงอาทร
ฝากคำพรเย็นฉ่ำด้วยน้ำใจ
เขียนเรียวรุ้งเฉิดฉายระบายฝัน
หยิบพู่กันวาดหล้าวาดฟ้าใส
ระบายนภาเมฆหมอกมวลดอกไม้
กระจ่างใจสาดส่องเพียงสองเรา
ให้ท้องฟ้าโอบล้อมต่างอ้อมแขน
กระชับแน่นปลอบใจมิให้เหงา
ดวงดาราทั่วเขตคามตามเป็นเงา
อย่าเพียงเอาน้ำตาปลอบอารมณ์
เพียงเธอมีหนทางจะสร้างฝัน
ฝ่าคืนวันต้องฝืนความขื่นขม
อย่าล่ามโซ่พันธะความระทม
อย่าตรอมตรมเจ็บจับทับทวี
นับจากนี้ปล่อยหัวใจได้พักบ้าง
ทิ้งรอยทางหม่นข้องจนหมองศรี
เพื่อต่อห้วงดวงใจที่แสนดี
จึงร้อยรสบทกวีมากำนัล
24 มกราคม 2549 08:10 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
อาณาจักรยิ่งใหญ่ไทยภาคเหนือ
หลายชนเชื้อเผ่าพันธุ์รวมกันอยู่
ประเพณีเลิศล้ำนำเชิดชู
รวมหลายหมู่หลายเหล่าแต่เบาราณ
ทั้ง ลัวะ เขิน เม็ง ไต ใต้ฟ้าผ่อง
ม่าน เม็ง ยอง ลื้อ ฮ่อ ก่อสืบสาน
เป็นปึกแผ่นมั่นคงยงยืนนาน
ร่วมสร้างบ้านแปลงเมืองรุ่งเรืองงาม
ดั่งพรหมสร้างถิ่นสวรรค์อันหวงแหน
หนึ่งในแคว้นล้านนาฟ้าสยาม
งามพระธาตุดอยสุเทพเลื่องลือนาม
ทั่วเขตคามเวียงเชียงใหม่ใต้ฟ้าอมร
ข้าพเจ้าชาวล้านนาอาสาเขียน
ใช่นั่งเทียนเขียนงานจารอักษร
ประเพณีเดิมมั่นมาสั่นคลอน
โดนทึ้งถอนโค่นสลายเหมือนสายธาร
มาสืบค้นตำนานโบราณชาติ
เรืองอำนาจอารยะจะสืบสาน
เกียรติรุ่งโรจน์ประวัติศาสตร์ชาติยาวนาน
มาถึงกาลเสื่อมสลายกลายราคี
อุตสาหกรรมเมืองใหม่ขยายกว้าง
รุกที่ทางสร้างตึกใหญ่ไปทุกที่
ทั้งรีสอร์ต บ้านจัดสรร สารพันมี
แผ่นดินนี้ถูกครอบงำแม้คำเมือง
การอนุรักษ์ภาษาถิ่นน่าสิ้นหวัง
โรงเรียนยังใช้ไทยกลางอย่างต่อเนื่อง
หรือต่างถิ่นคือผู้นำความรุ่งเรือง
แม้แต่เรื่องเพลงท้องถิ่นสิ้นนิยม
จรัล มโนเพ็ชร คือตำนานสานเพลงเหนือ
อาลัยเหลือจารึกในใจขื่นขม
ร้อยเพลงหวานสานเพลงเศร้าเหงาอารมณ์
คุณค่าสมเพชรน้ำหนึ่งซึ่งล้านนา
สถาปัตย์หัตถศิลป์ดุจอินทร์สร้าง
งามเอกอ้างผลิตผลล้นคุณค่า
สูญหายสิ้น ถูกมือ ดีตีราคา
เหมือนรักษารักษ์ไว้ให้นายทุน
มาบัดนี้..แทบหายสิ้นวิญญาณเก่า
คนรากเหง้า เร่งปรับ สนับสนุน
ล้างสมองชักจูงเราเอาบุญคุณ
เบื้องหลังกรุ่นโครงการใหญ่ ไนท์ซาฟารี
แปดร้อยไร่ ที่กว้าง ขวางทางน้ำ
ทะลักซ้ำท่วมท้นสถลที่
เบนทางไหลเหมือนเขื่อนยักษ์ กักกลี
ช้ำฤดีชีวาหมองทุกผองชน
ความมั่งคั่งดั่งคลื่นเขายื่นให้
ทำเพื่อใครยากรับความสับสน
แถมไวรัสจากสัตว์พิฆาตคน
ทั้งเอดส์ ซาร์ ปะปน ขนเข้ามา
ยังยักย้ายสัตว์สงวนไปสวนพฤกศาสตร์
ธรรมชาติสิ่งแวดล้อมพร้อมปัญหา
ชีวภาพเสื่อมชัดวิบัติพา
เลี่ยงศึกษามูลเหตุหมกเภทภัย
อีกเมืองนี้วิปริตผิดอาเพศ
ด้วยเพราะเหตุรื้อทำลายสร้างฝายใหม่
รวมสายเลือด สายน้ำความห่วงใย
เร้นความนัยรื้อฐานผลาญชีวิต
ประเพณีดี-งามเสื่อมทรามหมด
วัฒนธรรมเคยงามงดหมดวิจิตร
จัดเคานต์ดาวน์เมาเต็มเมืองปราดเปรื่องคิด
เสาร์-อาทิตย์ ดูแพนด้า..โอ้..มหานคร !!!
23 มกราคม 2549 08:38 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
งานการสถิตดีที่ใจ................เหนื่อยหนักคราใด
บ้านให้ไอรักพักอิง
คลายทุกข์สุขแน่แท้จริง..........เรื่องร้ายไม่ประวิง
สรรพสิ่งผันเปลี่ยนเวียนไป
กินลมชมสินธุ์ถิ่นไสว..............พิศพฤกษ์พรรณไพร
แมกไม้ส้มแซมแกมชมพู
แถวไพรไม่เพริศเลิศหรู.........เพียงใจใฝ่ดู
สงบสู่ธรรมชาติวาดแสดง
คล้อยแดดแผดอ่อนร้อนแรง.....เดินคลายหน่ายแหนง
ใจแกร่งเจนจบครบครัน
ล่วงผ่านวานเปลี่ยนเวียนวัน......ล้มลุกคลุกฝัน
ยาว-สั้นแค่นี้ชีวา
จุดพร้อยพลอยจางพรางตา..........ท่ามยามสนธยา
โพล้เพล้เงียบพลบสงบเย็น
ตะวันรอนทอนทุกข์ขุกเข็ญ..............หมอกคลุมลำเค็ญ
คล้ายเป็นหนาวแรกแทรกอุรา
ดวงดาววาวกระพริบระยิบนภา.........ลึกเล่ห์เสน่หา
หยอกฟ้าพารักทักทาย
คีตกานท์กล่อมขวัญวันสบาย............แผ่วเพราะเสนาะหมาย
ใจ-กายคลายทุกข์สุขพลัน
20 มกราคม 2549 09:58 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ฉันคือนักเดินทาง..
มีฝันพร่างกลางใจไฟปรารถนา
มีรอยยิ้มพิมพ์อารมณ์สมเจตนา
จรัสจ้าแจ่มแจรงแต้มแต่งจันทร์
พรุ่งนี้สินะ
วันที่จะท่องเวลาตามหาฝัน
ใต้ท้องฟ้ากลิ่นไอดาว..จ้าวตาวัน
ใจมุ่งมั่นสองมือเปล่าสองเท้าเดิน
เสียงเรไรไหล่ทางที่ย่างก้าว
มองเมฆขาวดอกไม้สวยแอบขวยเขิน
นอนกางเต็นท์ อวดจันทร์ วันเพลิดเพลิน
เท้าหยุดเดินพร้อมหัวใจหยุดเดินทาง
หยุดที่เธอนี่ไงหัวใจฉัน
ฝ่าคืนวันแม้ลำบากสู้ขวากขวาง
อยากดูแลยอดดวงใจไม่จืดจาง
เพราะเจอเธอจึงอยากสร้างทาง"รักแท้"
หน้าส่วนตัว
1588
