4 พฤษภาคม 2549 07:49 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
๑)
เจ้าลูกยางเลิศเลอผู้เย่อหยิ่ง
ขั้วหลุดกิ่งกวัดไกวบินไกลต้น
ทะเยอทะยานถลาไปตามใจตน
สองปีกกล้าเกลียววนบนฟ้าคราม
เจ้าทะโมนโจนห่างแม่ยางใหญ่
เสาะหาดินถิ่นไกลมิไถ่ถาม
ลืมป่าดิบดินดีสีดำงาม
ปลิวไปตามโลกหล้ากล้าฝ่าฟัน
ลอยละล่องโลดลิ่วปลิวสู่ฟ้า
เพื่อไขว่คว้าสู้ไปอย่างใจฝัน
เจ้าผกผินบินทะนงคงสักวัน
ไม่เคยหวั่นอนาทรร้อนฤทัย
ลูกยางโทนเที่ยวท่องละล่องแล้ง
ฝ่าเปลวแดดทวนแข่งด้วยแรงใฝ่
แม้นระโหยโรยแรงลงแหล่งใด
อุปสรรคเผชิญได้รายรอบทิศ
จะคุ้มค่าแค่ไหนที่ได้เลือก
ปลิวตามเปลือกลอยลมฤๅพรหมลิขิต
ปล่อยตัวเองตามยถาท้าความคิด
ทุกชีวิตใครกำหนดกฎหรือกรรม
๒).
แม่เหม่อมองลูกไกลใจหมองหม่น
ด้วยระคนห่วงใยกลัวใจถลำ
เจ้าปีกกล้าทะยานเสี่ยงกลัวเพลี่ยงพล้ำ
อกระส่ำลูกหายไกลสายตา
ตกระกำลำบากยากแค่ไหน
อยู่หนใดแกร่งสู้ดุจภูผา
ให้ยิ่งใหญ่ยืนยงคงศรัทธา
ปรารถนาเจ้าสมฝันอย่างมั่นคง
เจ้าจะรู้หรือไม่ที่ใดเหมาะ
ตาส่ายเสาะทรายขาววาวแสงส่ง
หารู้ไม่ใช่ที่ที่เจ้าลง
ฤๅเพราะหลงดั่งสวรรค์วันรอคอย
เพียงคิดว่าจะเติบใหญ่เมื่อไกลต้น
เปรียบดั่งคนไม่ระย่อหรือท้อถอย
ทะยานกล้าไม่หวั่นแม้ฝันลอย
ลูกยางน้อยสมสง่าน่าภูมิใจ
๓)
นี่แหละคือกฎเกณฑ์ธรรมชาติ
เจ้าองอาจทะยานบินแม้ถิ่นใหม่
ดำรงได้เยี่ยงแม่แผ่กิ่งใบ
ยางเติบใหญ่สืบต่อเลือดทระนง
27 เมษายน 2549 10:26 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
สงสารจันทร์ในน้ำ
คงระกำค่ำคืนยาว
แช่ฉ่ำความเหน็บหนาว
ชั่วชีวิตความเป็นไป
จมสู่ห้วงเวิ้งน้ำ
ย้ำมองจันทร์อย่างห่วงใย
สร้อยเศร้าในเงาใส
หวังล้างใจใต้สายธาร
โอบกอดเงาจันทร์เจ้า
จงบรรเทาความร้าวราน
อุ่นหวามความอ่อนหวาน
สานเรื่องราว...ดาวหมายจันทร์
ร้องเพลงบรรเลงกล่อม
ทะนุถนอมชั่วนิรันดร์
ดื่มด่ำกับภาพฝัน
รักเจ้าจันทร์อย่างจริงใจ
27 เมษายน 2549 08:50 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ยุคน้ำแข็งเคยครอบรายรอบโลก
เกิดเป็นโศกนาฎกรรมแห่งส่ำสัตว์
ปัจจัยการดำรงชีพยิ่งบีบรัด
ยิ่งวิบัติสูญสลายสายชีวิต
ทั่วทุกแห่งอาหารกันดารหมด
ความรันทดท่วมท้นจนวิกฤติ
ในเหน็บหนาวหนักหนาฟ้ามืดมิด
ซึ่งไม่ผิดกับนรกปกคลุมภพ
ธารน้ำแข็งละลายเชื่อมสายโศก
วิปโยคนรก-สวรรค์มาบรรจบ
เรือนกระจกสาดสะท้อนก่อนกระทบ
โลกประสบระอุแดดแผดประชิด
พิภพใหม่แออัดแกมขัดสน
เพราะผู้คนห่างธรรมชอบทำผิด
สงครามเลือดเดือดข้นยังพ่นพิษ
วิปริตดาวเดือนดับหมายสับประยุทธ์
แผ่นดินนี้กลับกลายทำลายล้าง
พังทุกอย่างแล้งน้ำใจไม่สิ้นสุด
หวังเป็นใหญ่อำนาจเถื่อนเหนือเพื่อนมนุษย์
สว่างสุดมาวูบวับแล้วดับลบ
มีอะไรเหนือกรรมเหนือธรรมชาติ
ใช้ทุกศาสตร์เพื่อก้าวถึงซึ่งความสงบ
อิทธิฤทธิ์เหนือจริงยิ่งบัดซบ
ควรสยบใต้วนวังสังสารวัฏ
26 เมษายน 2549 08:22 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ห้ามหัวใจไว้ว่าอย่าหลงรัก
แม้นอ้างว้างหน่วงหนักยังทนไหว
หลับยังเห็นคนแสนงอนมาหลอนใจ
ภาพมายารำไรในภวังค์
ห้ามหัวใจไว้ว่าอย่าคิดถึง
แม้นบางครั้งยังซึ้งถึงความหลัง
เคยมีเธอเคียงคู่ผู้รับฟัง
สร้างความหวังร่วมเธอเสมอมา
ห้ามหัวใจไว้ว่าอย่าเพ้อฝัน
เคยผ่านชื่นคืนวันขวัญผวา
ฝังติดตรึงความทรงจำการอำลา
เตือนตนว่าให้ลืมเขาเท่านั้นเอง
ห้ามหัวใจอย่างไรใครห้ามได้
แผลในใจเจ็บช้ำทำอวดเก่ง
หลั่งน้ำตาร้าวรันทดเหมือนบทเพลง
เหงาบรรเลงจับขั้วห้องหัวใจ
25 เมษายน 2549 07:29 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
๑)
ดอกเหงื่อชนชั้นต่ำ
กายกร้านกรำเป็นกรรมกร
จากบ้านเกิดเมืองนอน
จรหากินถิ่นศิวิไลซ์
ร่อนเร่ขายแรงงาน
ทิ้งวิญญาณชาวนาไทย
ข้าวสารประทังไส้
แลกเหงื่อไคลไปวันวัน
นาล้มต้องจมหนี้
ดอกเบี้ยทวีงอกเงยพลัน
คราบโคลนคราบน้ำมัน
ต่างแค่กลิ่นไม่สิ้นจน
กรวดมนุษย์ผุดจนเกลื่อน
คลับคล้ายเหมือนค่าของคน
ดิ้นเฮือกกระเสือกกระสน
ทนทุกข์ท้อทรมาน
ชาวนามาเปลี่ยนรุ่น
ข้าวขาดทุนเป็นตำนาน
หวังพึ่งรัฐบาล
กลับเป็นฐานการหาเสียง
เมื่อเงินเป็นคำตอบ
แต่ปลุกปลอบด้วยพอเพียง
โลกาภิวัฒน์เหวี่ยง
เพลี่ยงพล้ำในลัทธิทุน
๒)
พอเพียงมิเพียงพอ
เข้ากงล้อจนงงงุน
เคลื่อนขับขยับหมุน
พังพินาศวิถีชน
วัตถุนิยมยุค
ส้องเสพสุขอย่างมืดมน
ยุคทองสมองกล
บริโภคอย่างเมามัน
เงินตราคือราศรี
ทุกวิธีแลกมากัน
ยื้อแย่งต้องแข่งขัน
สร้างโทษทัณฑ์ด้วยสรรเสริญ
ย่ำยีอย่างแยบยล
สนองตนจนเพลิดเพลิน
ดั้นด้นหลงทางเดิน
สังเวยเมืองอันเรืองรอง
หน้าส่วนตัว
2171
