สายน้ำ

ร้อยฝัน

แสงแดดช่วงเที่ยงวันอันร้อนระอุ  ผู้คนต่างก็หลบกันในเงาไม้  และใต้ร่มชายคาของศาลาริมน้ำ   แต่ฉันกลับเดินช้า  ๆ  ห่างออกไป  ท่ามกลางแสงแดดร้อนแรงนั่น
  เฮ้ย  อ้อย แกจะบ้าหรือไงวะ  ร้อนออกจะตายออกไปทำไม    เสียงคนหวังดีบ่นไล่หลังมา 
     ฉันไม่ตอบหันกลับไปมองแล้วยิ้มให้  คงเดินต่อไปท่ามกลางเปลวแดด แล้วหยุดยืนนิ่งตรงริมน้ำ  เปลวแดดร้อน  แผ่ลงไปยังผืนน้ำมองดูเหมือนเส้นสายของน้ำกำลังเต้นระริกสั่นไหว   เม็ดเหงื่อ  ผุดมาพร่างพรายบนใบหน้า  ฉันมองดูผืนน้ำ   งดงามนัก  เหมือนเพชรเม็ดเล็ก ๆ  ที่กำลังจะกระเด็น  ออกจากผืนน้ำนั้น  ยามที่ลมพัดต้อง   ดุจดังสายน้ำนั้นมีชีวิต   
    สายน้ำเอ๋ย  เจ้าเคยโศกเศร้าไหม
ยามที่ข้าหม่นเศร้าครั้งคราวใด
ต้องทนฝืนร่ำไห้เพียงเดียวดาย

     ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เผลอกลืนเข้าไปมันคือหยดเหงื่อหรือน้ำตา   ปร่านักในความรู้สึก  ฉันปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ฉันร้องไห้  ร้องออกมาโดยไม่รู้ว่ามาจากสาเหตุใด  ทุกครั้งที่ฉันมองสายน้ำ น้ำตาเจ้ากรรมมักจะไหลออกมาเงียบ ๆ  อิจฉานัก  สายน้ำดูมีคุณค่าในความรู้สึก แต่ฉันล่ะเคยมีคุณค่าพอสำหรับใครบ้างไหม  ภาพความทรงจำลาง  ๆ  เริ่มแจ่มชัดขึ้น

    พ่อ  อ้อยไปตลาดด้วยได้ไหม 
    พ่อไปธุระกับพี่เค้าแป๊บเดียวลูก  เดี๋ยวพ่อมา  
อยู่บ้านนะ  แดดมันร้อน

   วันนั้นพ่อไปตลาดกับพี่สาว  กลับมาพร้อมขนมถุงใหญ่  

  เอ้าขนม  พ่อซื้อมาฝาก  แบ่งแม่  กับพี่เค้ากินบ้างนะ

  ภาพวันนั้น  ฉันยิ้มอย่างดีใจ  แต่ก็ต้องหน้าหมองลง  เมื่อพี่สาวดึงสิ่งที่อยู่ในถึงออกมาอวด

  อ้อย  สวยไหม  กระโปรงใหม่  เสื้อใหม่พ่อซื้อให้  
 สวย  พ่อแล้วของอ้อยล่ะ
 ของอ้อย  ไว้พ่อไปตลาดคราวหน้านะลูก  พ่อซื้อให้พี่เค้าแล้วเงินมันหมดพอดี  แต่ของเก่าพี่เค้าก็ยังสวย อยู่นี่ลูก  หนูเอาตัวนั้นได้ไหม

พ่อ  อ้อยอยากได้กระโปรงใหม่   ขออ้อยตัวใหม่ได้ไหม  ให้พี่เค้าใส่ตัวเดิมไป 

อ้อย นี่ยังไง  นั่นมันของพี่เค้า  ที่พี่เค้าให้เรา  เราก็ใส่ได้นี้  เซ้าซี้อยู่ได้

  กระโปรงตัวใหม่จากพ่อ  จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่เคยได้ใส่  การไปตลาดกับพ่อ  โตป่านนี้ฉันก็ไม่เคยได้ไป  ฉันจำได้ว่ากระโปรงตัวใหม่ตัวแรก ที่ฉันซื้อ มันมาจากน้ำพักน้ำแรงของเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ยอมทนตากแดดตากลม  ลงน้ำไปลอกปอ   น้ำแช่ปอที่เน่าจนเหม็น  แสบคันเมื่อขี้นมาโดนแดด  กระนั้นฉันก็เก็บออมจนซื้อกระโปรงตัวสวยได้  สิ่งที่ฉันหวังอย่างเดียว คือ พ่อมองลูกสาวอย่างฉันอย่างมีคุณค่าบ้าง  ฉันพยายามทำทุกสิ่งที่จะทำให้พ่อหันกลับมามองและภูมิใจในตัวฉัน  อยากให้พ่อเอื้อมมือมาลูบหัวฉันบ้าง อย่างที่ทำกับพี่สาวหรือน้องสาว  แต่ฉันได้แต่หวัง

  สายน้ำเอย เจ้าเคยจะรู้หรือไม่
ในยามที่ข้าหดหู่หัวใจ
ข้าไร้ใครมาเหลียวแล

   อ้อย  ไปยืนทำอะไรเข้าร่มได้แล้ว  เดี๋ยวไม่สบาย    เสียงตะโกนจากคนหวังดี  บอกมาอีกครั้ง

      ฉันไม่หันกลับ นิ่ง ทอดสายตาไปยังผืนน้ำอีกครั้ง  เสียงพ่อยังก้องอยู่ในหู

  พ่อ  พ่อช่วยอ้อยได้ไหม  เงินเดือนอ้อยไม่พอใช้แล้วนะ
 แกใช้ยังไงของแก  คนเค้าเงินเดือนน้อยกว่าแกตั้งเยอะเค้ายังพอใช้  ซ้ำยังเหลือเก็บเงินเดือนแกเอาไปประเคนให้ใคร
  พ่อ แล้วเงินที่อ้อยกู้มาให้น้องล่ะ  มาช่วยน้อง   ทั้งต้นทั้งดอก  อ้อยต้องใช้หนี้อยู่ทุกเดือน ค่าน้ำมันรถ  ค่ากิน  ค่าของใช้  ค่า... อ้อยทั้งนั้นนะ  แล้วพ่อจะให้อ้อยทำยังไง 
 เงินที่แกกู้มาให้น้อง  แกก็ต้องให้น้องช่วยสิ  แกมาเบียดบังเงินพ่อ  ได้ไง โตแล้วงานก็มีทำแล้ว  หัดอายบ้างซิ
  พ่อ  แล้วน้องล่ะ  น้องเพิ่งทำงาน  น้องจะเอาเงินที่ไหนมาช่วยอ้อย  ในช่วงที่อ้อยลำบากพ่อช่วยอ้อยบ้างไม่ได้หรือ
 ฉันไม่รู้  เงินฉัน ฉันจะเก็บไว้ ฉันแก่แล้ว  ฉันควรจะสบายได้แล้ว แกต้องแก้ปัญหาเอง
 พ่อ ทำไมน้องได้ทุกอย่างล่ะ  ทำไมอ้อยต้องให้ด้วย  อ้อยให้มามากพอแล้ว อ้อยให้ทุกอย่าง  มีใครให้อะไรอ้อยบ้าง  พ่อ  พ่อรักอ้อยบ้างไหม  อ้อยเป็นลูกพ่อไหม ตั้งแต่เด็กจนโต  อ้อยเคยได้อะไร  ทุกอย่างอ้อยดิ้นรนด้วยสองมือ  สองแขนของอ้อย ก็ได้พ่อ  หนึ้อ้อยจะใช้เอง  เงินอ้อยจะหาเอง   อ้อยขอถามพ่อสักคำ  พ่อเคยให้อะไรอ้อย เหมือนกับให้พี่สาว  น้องสาวบ้างไหม  พ่อตอบอ้อยสิ
  ให้ ฉันให้แก  ให้ชีวิตแก  ให้แกเป็นคนอยู่ตรงนี้ไง
 พ่อ ขอบคุณ  

   ไม่ว่าเหตุการณ์วันนั้น  จะผ่านมาสักกี่ปี  ในความรู้สึกฉัน มันยังแจ่มชัดอยู่ตรงนั้นใช่พ่อให้ฉัน  ให้ชีวิตฉัน  ให้ฉันรู้จักการต่อสู้  รู้จักใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง  พ่อให้ ให้มากกว่าพี่น้องคนอื่น  ๆ  วันนี้จึงมีฉันยืนอยู่ตรงนี้ 
 
   สายน้ำเอย  เจ้าเคยจะรู้ไหมว่า
ในวันที่ใจเหว่ว้า  ไร้ใครจะมาปลอบขวัญ
  มีเหงา  อ้างว้าง อยู่เคียงคู่กัน
แต่งเติมให้ชีวัน  ให้ตัวฉันมีพลังใจ
 ให้ฉันเดินตามทางที่ฝัน  ด้วยใจมุ่งมั่นเกินใคร
แม้เป็นคนไม่มีหัวใจ   แต่ฉันก็ยืนอยู่ได้
ด้วยหัวใจที่ทรนง