ฉัน..........เกลียด.......กรุงเทพ ฯ

ร้อยฝัน

         ฉันมาจากบ้านนอก  เมื่อ 2  วันก่อน  เพื่อเข้ามาสัมมนา ....พัฒนาตัวเองในเมืองฟ้า  เมืองอมร
           
           เริ่มต้น... จากการขับรถเข้ามา... พับผ่าสิ ... รถติดบนทางด่วน ... เป็นเหตุให้ ฉันกลับรถไปอีกเลน .... ผลก็คือ ...หลง ทาง  เสียเวลาไปเกือบ 2  ชั่วโมง
ด้วยเหตุที่ว่า....ฉันมาจากบ้านนอก  ..... ขับรถมีมารยาทเกินไป ........
            
           พ้นจากการจราจรอันติดขัดมาได้  ฉันก็ขับรถตรงดิ่งไปที่สัมมนา ....ขับลงไปชั้นใต้ดินเพื่อหาที่จอดรถ......โชคดีมีที่ว่าง.... ฉันตีไฟเลี้ยวเข้า....มีเก๋งราคาแพงปาดหน้า  เลี้ยวเข้าไปจอด .....ไอ้ เ.....ห.............(ฉันสบถ)
 
           ขับรถต่อด้วยความหัวเสีย.... ผ่านไปอีกหลายชั้น ... โชคดีมีที่จอด ...ไม่มีใครปาดหน้าอีก.... จอดรถแล้วขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 6 เพื่อสัมมนา  ผ่าเถอะ ช้าไป เกือบ  3  ชั่วโมง

          หลังจากสัมมนา  .... ฉันให้เพื่อนขับรถกลับ ... ตกลงกันว่าถ้ามีปัญหา..จ้างแท๊กซี่นำทาง... ค่าแท๊กซี่  กับค่าโทรศัพท์สอบถาม จส.100  แพงพอ ๆ กัน......(ฮา)
         
          ฉันไม่กลับไปด้วย .... มีธุระต้องทำต่อ....ชั่งใจระหว่างให้เพื่อนไปส่ง...กับนั่งรถเมล์  ....ฉันตัดสินใจนั่งรถเมล์.....

          ฉันได้ข้อคิดอีกอย่าง .....  จะนั่งรถเมล์ในกรุงเทพ ฯ ต้องฝึกวิ่ง 100  เมตร
พร้อม ๆ กับ ฝึกเล่นเก้าอี้ดนตรี 

         โชคดี ... ฉันได้ที่นั่ง ... แต่เหลือบไปเห็นสาวสวยนางหนึ่ง ...ตาข้างซ้ายปิดด้วยสำลี ...คงเจ็บตา...แต่ไม่มีของรุงรัง ยืนโหนรถเมล์ ...อือ  ...ฉันยังต้องไปอีกไกล ....เค้าไม่เป็นไรหรอก ...(เห็นแก่ตัว)

        ถึงที่หมาย....ฉันก้าวลงรถเมล์  หน้าเกือบคะมำ ... คงไม่มีใครเค้าถีบหรอก
เราช้าเอง  .... ก็เป้หนักออกอย่างนั้น(แก้ตัว)

        ฉันต้องนั่งมอเตอร์ไซด์เข้าไปในซอย  .... เอาวะเสี่ยงชีวิตกันหน่อย...ปาดซ้าย  แซงขวา  หัวใจอยู่ที่ตาตุ่ม ...เออถึงเร็วดี...ถ้านั่งรถเมล์  1  กิโลเมตร ต่อ 1 ชั่วโมง ยอมแลกด้วยชีวิต .....เอาก็เอา ....

        เอาข้าวของไปเก็บ  มีนัดกับเพื่อนต่อ (สาวสวย หนุ่มหล่อ)  ไม่นั่งแล้วมอเตอร์ไซด์  แค่ กิโลเดียวเอง .... ที่บ้านนอก เดินที่  7 - 8 กิโล  ไม่เห็นเป็นไร....เดิน.....

         ถึงจุดนัดพบเป็นห้างใหญ่  เหงื่อซ่ก  ทั้งร้อน ทั้งเหนียวตัว  เข้าไปตากแอร์  หาน้ำกินสักแก้ว....ในร้าน....ฟาสต์ฟู๊ด ....อือ...ลบคราบ....บ้านนอก

         กาแฟ แก้วนึง  60  บาท ที่บ้านกาแฟสด  คั่วใหม่  แถมแก้วใหญ่กว่า 
ราคาไม่เกิน 40  บาท  .... เกินไป ....กรุงเทพ ฯ

         เจอเพื่อน  คุย  กินข้าว  ....อือ.... กรุงเทพ ฯ  มีดีตรงนี้ .. ตรงที่ ...มีเพื่อนอยู่บ้าง...
         คุยกันไม่ดึกเท่าไร  .... แยกย้ายกันกลับ ... ใช้บริการมอเตอร์ไซด์อีกครั้ง... ไม่กล้าเดินกลับแล้ว ...กลัว... บ้านลึกในซอยเปลี่ยว....และที่นี่....กรุงเทพ ฯ

          กลับถึงที่พักอย่างปลอดภัย....หลับไม่สบาย ทั้งร้อน  ทั้งเหนียวตัว .....ในวันที่เมฆกล่ำฝนอย่างนี้  .... ที่บ้านนอก  อากาศเย็นสบาย  หลับได้สนิท... ไม่อยากตื่น .... แต่ที่นี่...ยังไม่ตีสี่ ชีวิตเริ่มต้น  เร่งรีบ ..ยิ่งวันที่ฝนจะตกอย่างนี้...
ทุกคนรีบมากเป็นพิเศษ....

          ฉันอาสาเดินไปซื้อกับข้าว....ด้วยอยากออกกำลังกาย... เป็นการออกกำลังกายที่เหนื่อยทั้งกาย ... ทั้งใจทีเดียว ...เดินหลบรถ หลบคน ...มากกว่านั้นหลบน้ำที่แฉะตลอดทาง.....

            ที่ปากซอยมีตลาด....คิดถึงบ้าน อยากกินข้าวเหนียวหมูปิ้ง....ด้วยคุ้นเคย...อือ ...ตัดใจไม่ซื้อ ... เตาปิ้งหมูอยู่ติดกับถังขยะใบใหญ่  มีแมลงวันไต่ตอม
กลิ่นขยะ  กลิ่นหมูปิ้ง แยกไม่ออก  พื้นข้าง ๆ แฉะ ๆ ด้วยน้ำ มีเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ วางกะละมังหมูหมัก  ....  มีหมาไร้ขนนอนหมอบสูดกลิ่นหมูปิ้งอยู่ข้าง ๆ  .... อื้อ ... ทำใจไม่ได้ ....ไม่กิน....

            เลยซื้อของสด  มาทำกินที่บ้าน  อย่างน้อยคงจะปลอดภัยมากกว่า
กลับถึงบ้าน....ทุกคนบอกว่าไม่รอกิน....กาแฟคนละแก้ว..ขนมปัง...กินไปวิ่งไป....พิลึก....คนกรุงเทพ ฯ

            สาย ๆ ทำกับข้าวกินคนเดียว...เหงา....จะออกไปเที่ยว....ชั่งใจอีกครั้ง
ร้อนอย่างนี้  นั่งดูทีวีที่บ้านดีกว่า...........

            รอจนเย็น ....จะกลับบ้านนอก .... ยังไม่มีใครกลับมา ...เก็บกระเป๋า ...อาบน้ำ  แต่งตัว.....นั่งรถมอเตอร์ไซด์(อีกครั้ง)  ออกมาจากบ้าน ......
มากรุงเทพ ฯ ทั้งที ไม่มีใครมาส่ง.....เฮ้อ....กรุงเทพ ฯ

            จากปากซอยต้องต่อรถตู้มาหมอชิต .....ที่บ้านนอก รถตู้  1 คัน นั่ง 12  คน อย่างมาก แต่ที่นี่  รถตู้  1  คัน นั่ง 20 คน พอดี (รวมคนขับ) ....  ใกล้ชิด...
อบอุ่น .........

            นั่งรถไม่ทันไร  ฝนตก  โอยชั่วโมงเร่งรีบของคนกรุงเทพ ฯ ......ตาย
ตั๋วยังไม่จอง ....เฮ้ย ...ไม่อยากอยู่กรุงเทพ ฯ ต่อ...กรรม

            ถึงหมอชิต  รีบกระเสือกกระสนไปซื้อตั๋ว ...ยิ้มแก้มแทบปริ...ไม่ใช่หน้าเทศกาล  ....ซื้อ 1  ที่นั่ง แถม 1 ที่นั่งฟรี  นั่งสบาย .....โอ  บ้านนอกของฉัน

            ถึงบ้านตอนเช้า  รีบตะลีตะลาน  แต่งตัวไปทำงาน ....เหนื่อยแทบคลาน
แต่ก็มีชีวิตรอดจนถึงบัดนี้ ......สวัสดีบ้านนอก