ฟ้าสีคล้ำกล้ำก่ายภูเขาเขียวตาลต้นเดียวยืนตายปลายนาพู้นปลาซูนข้าวในนายามฟ้าหม่นบัดห่าฝนก่ำแก้แม่นแท้แห่งชุ่มเย็นยามตะเว็นค่ำคล้อยลอยต่ำกว่าเวหาทั้งหมู่นกหมู่กาแซ่วมากันอีงมี่คนบ่มีจั่งข้อยมัวคอยแต่บุญเก่าเบิ่ดหม่องเซาหม่องซ่นโพนน้อยกะปล่อยหนีอุกอยู่ใจหม่องนี่คุณพี่บ่แลเหลียวคลายปมเกลียวสัมพันธ์เพิ่นบ่หันมาทางนี้บ่ผู้ดีคือขะเจ้า ย่อนเฮาหน้าดำก่ำหากว่าดำแต่หน้าใจนั้นหากแม่นทอง