กินขนมมั๊ยมือป้อม ๆ ยื่นออกไปจากใจขาวไม่มีเสียงสำเนียงใดบอกเรื่องราวความทรงจำนานยาวไม่ลืมเลือนเธอบอกว่าเราเหมือนกันฉันว่าไม่เพียงหัวใจเราสองคล้องเป็นเพื่อนฉันคือจันทร์เธออาทิตย์มิบิดเบือนจากวันเดือนเลื่อนเป็นปีที่จดจำเธอคิดต่างฉันคิดแยกช่างแปลกหนอหนึ่งคนรอ หนึ่งคนห่างช่างน่าขำคนหนึ่งทุกข์คนหนึ่งปลอบเราชอบทำฉันคอยย้ำ เธอไม่สน จึงบ่นไปเป็นเพียงความผูกพันธ์อันเก่าก่อนหากนึกย้อนวันนี้จะมีไหมฤาฝังลึกอยู่ในห้วงแห่งดวงใจรอวันใดความสัมพันธ์นั้นกลับมา