ในความเงียบยิ่งเงียบหาเปรียบได้ ไร้ดวงไฟไร้ความฝันในวันเหงา ไร้มือกุมไร้อ้อมกอดอ้อนออดเรา มีเพียงเงาในความเงียบอันเยียบเย็น มืดกว่ามืดเกินกว่าจะหาเปรียบ กายเย็นเยียบใจร้อนรนปนทุกข์เข็ญ ไร้แสงทองส่องสว่างทางลำเค็ญ เหมือนฉันเป็นอากาศธาตุล่องลอย สองเข่าคู้หน้าซุกซบไม่อบอุ่น ใจยังกรุ่นอาฆาตไม่อาจถอย ผ่านปีเดือนเลื่อนวันฉันจะคอย เพื่อย้ำรอยเจ็บช้ำระกำใจ ออกไปเถิดความเหงาอย่าเย้าเล่น เหมือนดังเช่นเคยมาอย่าได้ไหม ฉันหยุดความใจบางอย่างบางใคร นี้ต่อไปใจดวงนี้จะดีเอง