เพียงแค่คิด

ร้อยฝัน

จ่อมจมอยู่ในห้องเหมือนกรงแคบ
ใจยังแอบความช้ำระกำไว้
กายหนาวลมแต่อกร้อนดั่งฟอนไฟ
ที่เผาไหม้ฤทัยไปทั้งดวง

น้ำค้างแห้งเหือดหายคลายความหนาว
แต่อกร้าวยังโศกตรมจมติดบ่วง
น้ำตารื้นเพราะจำน้ำคำลวง
ที่ตักตวงเติมเต็มไว้ในอุรา

จะก้าวเหินเดินออกนอกกรงขัง
เพียงลำพังอย่างไรให้กังขา
ไม่อยากฝืนยืนต่อไปไร้น้ำยา
กลืนน้ำตาทุกหยดจนหมดแรง

จะจากกลัวจะเจ็บจนจดจำ
ยิ่งถลำลึกไปดั่งใครแช่ง
ยามผิดหวังชิงชังเริ่มสำแดง
ใจที่แกร่งด้วยคิดดีกลับลี้ไกล

ในสำนึกตรึกตรองกรองอีกชั้น
อยากห้ำหั่นให้รู้ทนอยู่ได้
อยากจะฆ่าทรมานให้คลานไป
เผาด้วยไฟนาบเหล็กร้อนก่อนหมดลม

แต่ความจริงแค่เห็นหน้าพาใจอ่อน
แค้นกลับผ่อนด้วยหวังยังสุขสม
เพียงอ้อมกอดปลอบขวัญวันทุกข์ตรม
ก็ชื่นชมแม้นจะม้วยด้วยคำลวง