.. ตัดพ้อ..

ร้อยฝัน

       ลมร้อนแล้งพัดผ่าวร้อนผิวกาย
ในคืนวันฝันร้ายใกล้จบสิ้น
เสียงดนตรีแว่วหวานให้ได้ยิน
กรุ่นหอมกลิ่นเย้ายวนป่วนหัวใจ
        มองดูทางเส้นเก่าช่างเหงาเงียบ
ดุจจะเปรียบใจคนยามหม่นไหม้
แม้จะกร้าวจะแกร่งสักเพียงใด
หากสิ้นไร้แม้น้ำฝนมาหล่นพรำ
        ยิ่งจะร้างจะแล้งแห้งในจิต
ยิ่งจะคิดถึงความหลังยังครวญคร่ำ
แม้จะรู้แค่สำเนียงเพียงน้ำคำ
ที่เขาพร่ำคำหวานผ่านปากมา
        หามิได้จากใจจริงสิ่งที่พูด
ดุจยมทูตอยู่ที่ลิ้นปลิ้นต่อหน้า
ที่หวังหลอกให้ตายวายชีวา
แล้วถุยถ่มน้ำหน้าว่าโง่งม
        เป็นคนดี คนโง่ต่างไฉน
ใยบางใครยึดยื้อถือเข้าข่ม
ต้องทนเจ็บชอกช้ำระกำตรม
ถูกหนามคมแห่งความดีนี้ทิ่มแทง
        ลมร้อนแล้งพัดผ่าวเข้าต้องผิว
ใบไม้ปลิวร่วงหล่น บนกิ่งแห้ง
คนทำดี จะเฉาตาย เพราะหมดแรง
ยากตะแบงสู้บางใครในสังคม