ในวันที่ฟ้ากล่ำฝน

ร้อยฝัน

เมฆฝนครึ้มดำกล่ำฝน
ที่รอจะร่วงหล่นมาบนพื้น
ทุ่งหญ้าดอกไม้เริ่มฟื้นคืน
กบเขียดเริ่มตื่นจากผืนดิน

หรีดหริ่งเรไรกลับเงียบเสียง
ไร้ถ้อยไร้สำเนียงไปเสียสิ้น
เสียงขลุ่ยแว่วหวานเคยได้ยิน
จนชาชินเลือนหายกับสายลม

จ่อมจมลำพังกับความเหงา
โดดเดี่ยวว่างเปล่าไม่สุขสม
ซุกซ่อนหลบลี้หนีซานซม
ทุกข์ตรมเศร้าหมองนองน้ำตา

ถามหาความสุขอยู่หนไหน
จะเดินดุ่มสุ่มไปเที่ยวตามหา
จะลุ้มลุกคลุกคลานไม่นำพา
จะหมดแรงเมื่อยล้าไม่สนใจ

ความหวังเดียวที่เหลือหรือเพียงฝัน
ที่หักเหผกผันไปแห่งไหน
ยามเคว้งคว้างอ้างว้างไม่มีใคร
มาใส่ใจดูแลอย่างแท้จริง

อยากจะหลับยาวนานผ่านความทุกข์
ไม่อยากลุกมารับรู้ดูทุกสิ่ง
ความวุ่นวายสับสนคนแย่งชิง
ไม่อยากวิ่งตามตะวันอีกต่อไป

จะขอพักหลับยาว ณ ตรงนี้
ณ ตรงที่ชีวันเริ่มสั่นไหว
ทั้งแขนขาสิ้นแรงจะแกว่งไกว
ณ วันที่ หัวใจไร้พลัง