29 ธันวาคม 2548 14:53 น.
ร้อยฝัน
จะเริ่มต้นบอกกล่าวอย่างไรเล่า
ถึงเรื่องเศร้าฝังในดวงใจฉัน
ต้องทนฝืนกล้ำกลืนทุกคืนวัน
เพราะคนนั้นทำให้ใจร้าวราน
จากเป็นเพื่อนเป็นมิตรเคยชิดเชื้อ
เคยจุนเจือกลับกลายเป็นหักหาญ
ดวงใจเอ๋ยต้องทุกข์ท้อทรมาน
ต้องซมซานซึมเซาเขาไม่แล
อยากถามถึงเหตุผลกลอันใด
ที่ทำให้หัวใจเรามีแผล
เพราะแค่อยากรู้ไว้ใช่ตอแย
มิเพียงแค่แก้ตัวให้พ้นไป
แต่เธอยังไม่เคยหันกลับมา
แค่พูดจาปรับความเข้าใจใหม่
ทุกวันนี้ฉันเองมิมีใคร
ที่เข้าใจเคียงข้างเหมือนอย่างเคย
27 ธันวาคม 2548 09:09 น.
ร้อยฝัน
ขอบคุณ ขอบคุณจากใจ
ที่พี่ได้ให้ความรู้พวกเรา
สิ่งของ ขนม หนังสือเก่า
ที่พวกพี่เขาขนมาแจกกัน
ขอบคุณคุณพี่ใจบุญ
ที่ช่วยการุณออกค่าใช้จ่ายนั้น
ยังไงไม่คิดแปรผัน
จะไม่ลืมกัน อยู่ค่ายร่วมใจ
ขอบคุณครูบาอาจารย์
ที่ช่วยประสานให้เกิดค่ายได้
ขอบคุณพี่ พี่ป่าไม้
ที่เอาใจใส่พวกเราทุกคน
ขอบคุณเว็บบ้านกลอนไทย
เป็นศูนย์รวมใจมิได้สับสน
จะจดจำไว้ในกมล
พวกเราทุกคนขอบคุณด้วยใจ
ขอบคุณอัลมิตรา พี่ดอกแก้ว พี่พระจันทร์เศร้า คุณกุ้งหนามแดง ปีกฟ้าเรไร ดาวอังคาร ชมอักษร กีกี้ เมจิก ขอโทษครับผมเมา เจนิว คุณคอน เพื่อน ๆ บ้านกลอนไทยที่ให้กำลังใจ ขอบคุณเจ้าหน้าที่ห้วยกุ่มทุกท่าน ขอบคุณน้อง ๆ มข. ขอบคุณคุณครูทุกท่าน น้องสาว น้องชาย ที่ทำให้ค่ายนี้สำเร็จได้ ขอบใจเยาวชนไทยทุกคน ขอบคุณ จริง ๆ
กลอนข้างบน อาจจะไม่ได้เป็นกลอนที่งดงามตามฉันทลักษณ์ และไม่สามารถระบุผู้แต่งได้ เด็ก ๆ ช่วยกันเขียนขึ้น คนละคำ คนละวรรค เพื่อแสดงความขอบคุณ เมื่ออ่านแล้วบอกเด็กว่ามันน่าจะเป็นเพลงมากกว่ากลอน เค้าสนุกคิดจะแต่งทำนองกันเอง
แทนคำขอบคุณ
ร้อยฝันและเด็ก ๆ
24 ธันวาคม 2548 00:13 น.
ร้อยฝัน
ถ่าน
ตัดเอาไม้ตรงปลายนาเอามาเผา
ลงในเตาดินเหนียวขนาดใหญ่
โดยใช้แกลบจากโรงสีเป็นเชื้อไฟ
เผาจนไหม้ระอุประทุควัน
สักครึ่งวันแล้วเอาดินเหนียวปิด
ให้มิดชิดตามช่องปล่องลมนั่น
ปล่อยทิ้งไว้ให้เตาเย็นลงพลัน
เก็บถ่านนั้นไว้หุงหาคราต่อไป
ไฟ
ร่างแม่เฒ่าคุดคู้ดูเหน็บหนาว
เสียงสั่นราวผีเข้าคราวจับไข้
ลูกชายเร่งรีบรุดเข้าจุดไฟ
หวังเพียงให้ไออุ่นกรุ่นกำจาย
ข้าวสารหมดเงินหมดอดท้องกิ่ว
ยามเมื่อหิวน้ำประทังยังไม่หาย
มาทุกข์ซ้ำยิ่งแย่แม่ใกล้ตาย
เกิดเป็นชายต้องอยู่สู้ต่อไป
นึกถึงถ่านที่เผาในเตาดิน
ยังมิสิ้นหนทางพอหวังได้
มองเห็นแสงสว่างส่องทางไกล
มิร่ำไรรีบเร่งเกรงเสียการ
ขายถ่านหมดได้เงินเดินไปซื้อ
มือหนึ่งถือถุงยาและอาหาร
อีกมือหนึ่งกำเงินไว้ตรองอยู่นาน
จึงก้าวผ่านตรงไปไม่รอรี
รีบกลับบ้านหุงหาข้าวปลาก่อน
แล้วจึงย้อนดูแม่อย่างเร็วรี่
เห็นศพแม่น้ำตาไหลมาทันที
โอ้ชีวีแม่ลับดับสิ้นไป
เก่า
นอนคุดคู้ข้างถนนคนเดินผ่าน
อยู่ในย่านคนจนบนเมืองใหญ่
หมดความฝันหมดหวังหมดแรงใจ
ไม่เหลือไฟต่อสู้ในแววตา
ชีวิตเก่าคนเก่าที่เล่าขาน
เป็นตำนานคนจนคนหมดท่า
ดังผงดินหมดสิ้นไร้ราคา
เป็นดังผ้าขี้ริ้วเก่าเขาไม่มอง
23 ธันวาคม 2548 16:07 น.
ร้อยฝัน
== > มีดบาดนิ้วน้อง เจ้าร้องเสียงดัง
พ่ออุ้มมานั่ง บนตักแข็งแรง
== >พ่อเป่าเพี้ยงหาย เจ็บคลายใช่แกล้ง
เหลือรอยแดงแดง พ่อเอายาทา
== > พอแม่มาถึง เจ้าจึงเอาหน้า
ยื่นแก้มยุ้ยมา ให้แม่ชื่นใจ
== > ออดอ้อนฉอเลาะ พูดเพราะเสียงใส
แม่จ๋าทำไม แม่จึงเพิ่งมา
== >มีดบาดนิ้วหนู พ่อรู้ ใส่ยา
คราวนี้ถึงตา แม่จ๋าช่วยที
== >แม่จับมือน้อย เจ้าคอยดูที
มนต์แม่บทนี้ เจ้าจะหายพลัน
== >แม่ก้มลงจูบ แล้วลูบหัวนั้น
ต่างยิ้มให้กัน เจ็บพลันมลาย
== >เป็นเกราะป้องกัน สิ่งอันเลวร้าย
ความรักคลี่คลาย ลูกหายกังวล
== >รักของพ่อแม่ จริงแท้มากล้น
ขอเราทุกคน ยึดมั่นกตัญญู
19 ธันวาคม 2548 23:44 น.
ร้อยฝัน
***** ในอ้อมกอดของสายลมหนาว
คนหัวใจร้าวยิ่งเงียบเหงา
ข้างกายไม่มีแม้แต่เงา
ของคนอย่างเขามากล้ำกราย
***** หลับตาฟังเสียงของหัวใจ
มันกู่ร้องร่ำไห้ เมื่อรักหน่าย
หยาดหยดน้ำตาที่พร่างพราย
ไหลรินเพื่อคลายความหมองตรม
***** อยากหลับไปชั่วนิรันดร์กาล
ลืมเรื่องวันวาน ที่ขื่นขม
ลืมสิ้นหัวใจที่ซานซม
ลืมความระทม ที่เคยมี
***** เมื่อลืมตาตื่นเห็นความจริง
ไม่อาจละทิ้ง ฤาหลีกหนี
ไม่อาจตัดเยื่อใยไมตรี
ที่เคยมี เคยให้ มาเนิ่นนาน
***** จึงต้องทนสู้อยู่ต่อไป
เจ็บร้าวเพียงใด ต้องให้ผ่าน
จะทุกข์ จะท้อ ทรมาน
ล้มลุก คลุกคลาน ต้องทนเอา
========================================================
***** ในอ้อมกอดของสายลมหนาว
คนหัวใจร้าวยิ่งเงียบเหงา
ข้างกายไม่มีแม้แต่เงา
ของคนอย่างเขามากล้ำกราย
หน้าส่วนตัว
1232
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
