22 มกราคม 2550 21:46 น.
ร่มสัก
ละอองหมอกดอกน้ำค้างกลางภูผา (ร่มสัก)
22 มกราคม 2550 14:27 น.
ร่มสัก
ต้องจำลาเจ้าลำดวนด่วนจากแล้ว
ลาดอกแก้วการเกดพิกุลหอม
เจ้าจำปีจำปาข้าคงตรอม
ต้องผ่ายผอมแน่สินะมะลิลา
จะไร้กลิ่นหอมกรุ่นละมุนหวาน
จำจากนานช้ำใจในอกข้า
เจ้าจงบานอย่ากร้านแห้งแล้งโรยรา
ผลิดอกรอวันที่ข้ามาเชยชม
ไม่หลงกรุ่นกลิ่นไอดอกใดแล้ว
ไม่ทิ้งแก้วบานชื่นให้ขื่นขม
ระลึกดอกละเมอกลิ่นละไมคม
ลออตาพาชื่นชมให้ชื่นใจ
จะรีบกลับไปรับขวัญในวันหน้า
จงรั้งรอคอยท่าอย่าหวั่นไหว
แมลงภู่ผึ้งผ่านให้ผ่านไป
อย่าเผลอแย้มดอกใบให้เชยชม
รักษากลิ่นให้หอมกรุ่นละมุนหอม
รอวันข้ามาดมดอมประคองสม
อย่าคลายกลิ่นกระจายตามสายลม
จะออมถ้อยคารมไว้ชมเชย...
22 มกราคม 2550 11:28 น.
ร่มสัก
จะจำคำพร่ำพลอดของยอดรัก
ที่สลักกลางใจให้คืนนั้น
จะจำจูบพรมพร่างต่างจำนรรจ์
ที่สร้างสรรค์อัศจรรย์อย่างบรรจง
จะจำกอดออดอ้อนอุ่นอิงแอบ
ที่นอนแนบเนานานให้พาลหลง
จะจำรสรักหวานที่จารลง
คำรำพันจะซื่อตรงคงใจเดียว
จะจำมือที่โอบอุ้มคุ้มลมหนาว
พลางชี้ชมเดือนดาวไม่เปล่าเปลี่ยว
สอดสลับทับทอดกอดมือเรียว
ยังจำคำเกี้ยวเกี่ยวให้หวั่นใจ
จะจำรอยน้ำตาคราจะจาก
และคำฝากว่าจะมาพบกันใหม่
สะอื้นร่ำอำลาด้วยอาลัย
ติดตราตรึงอยู่ในใจไม่รู้ลืม
21 มกราคม 2550 12:58 น.
ร่มสัก
ขอครวญคำข้ามฟ้ามาให้น้อง
หวังประคองแต่ต้องไม่สมหวัง
ใจปั่นป่วนหวนหาละล้าละลัง
น้ำตารินไหลหลังประดังมา
เสียงในใจไห้หวนครวญหมองหม่น
น้ำคำพร่ำเพ้อบ่นละเมอหา
พี่ว้าเหว่อยู่เดียวเปลี่ยวเอกา
ทรมานวิญญาเหลือทานทน
อธิษฐานในชาติใหม่ขอให้พบ
ความทรงจำอย่าเลือนลบอย่าสับสน
แม้มิมีร่างกายได้เป็นคน
จะอดทนเพื่อเจ้าเฝ้ารอมา
"เป็นกะลาให้ถือแม้เธอคือขอทาน
เป็นบัลลังก์ตระการแม้เธอคือนางพญา
เป็นโลงทองรองรับแม้ดับชีวา
เป็นวิมานผ่านฟ้าแด่เทพธิดานงคราญ
รักเราเป็นเช่นเหมือนดาวเดือนเด่นตา
แสงเรืองรองส่องฟ้าอาภาเบิกบาน
แม้ชีพสูญร้างไปแต่รักไม่แหลกราน
ให้สองวิญญาณสิงสราญอยู่วิมานดาวเดือน"
20 มกราคม 2550 19:49 น.
ร่มสัก
น้ำตาคลอหล่อตาพาจะไหล
นึกขึ้นมาคราใดให้คิดถึง
ภาพเก่าเก่าเหล่านั้นพลันตราตรึง
ใจรำพึงเพ้อพร่ำคำในใจ
กายยังรู้สู้ไหวต่อได้แน่
ใจสิกลับพ่ายไม่เอาไหน
กายจึงต้องยอมแพ้ต่อหัวใจ
ปล่อยน้ำตาให้ไหลประดังมา
ยินหัวใจไห้หวนครวญหมองหม่น
เป็นเสียงพร่ำเพ้อบ่นละเมอหา
แล้วสมรู้ร่วมคิดกับน้ำตา
ใจก็ร่วมขบวนมาพาเศร้าใจ
ถึงร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายเลือด
ให้สายน้ำแห้งเหือดมิรินไหล
ให้อาทิตย์สิ้นแสงลงทันใด
ให้เปลวไฟกลับเย็นเป็นวารี
ให้สายลมแน่นิ่งมิวิ่งพัด
ให้ดวงดาวอันจำรัสกลับริบหรี่
ให้สายน้ำย้อนย้ายสายนที
ให้ใจเต้นหยุดกับที่มิเป็นไร
เจ้าก็ไม่หวนกลับมารับรู้
ใจที่อยู่เล่าจะทนอย่างไรไหว
ใจอ่อนแรงแล้วหนายอดดวงใจ
หนทางใดที่ได้พบประสบกัน
มีเพียงจินตนาการให้พานพบ
ยามพี่หลับกลับพบเจ้าในฝัน
พอยามตื่นฟื้นกายมลายพลัน
เรามีกันและกัน"ในฝัน"พอ...
หน้าส่วนตัว
1000
