24 มกราคม 2548 19:31 น.
รุ้งสวรรค์
เหงาจังในวันที่ไม่เข้าใจอย่างนี้
ท้อใจสิ้นดีไม่มีใครเหลียวแล
หมดพลังหมดหวังท้อแท้
มีแต่ความอ่อนแอรุมเร้าเข้ามาในหัวใจ
คงจะเป็นจริงอย่างที่ใครเขาว่า
เป็นคนไม่มีค่าของใครคนไหน
เป็นเพียงละอองอากาศไม่นานก็จางไป
คงทำได้แค่เพียงเดียวดายอยู่เงียบเงียบในมุมของตัวเอง
คงเหลือเพียงอณูเล็กลอยล่อง
มีแต่สายตาคอยมองรุมข่มเหง
เหมือนอยู่บนด้ายลำพังอย่างวังเวง
มีแต่คนคอยเบ่งอำนาจเหมือนเป็นทาสมัน
มีอำนาจกันเหลือเกินในชีวิต
ไม่เคยคิดว่าคนอื่นจะเป็นคนสำคัญ
ทำอย่างกับว่าฉันไม่ใช่คน
ใช้เราจนเหนื่อยล้าน่าท้อใจ