บทกวี..ยิ่งดึก..ยิ่งเหงา

รุ้งสวรรค์

     คืนมืด ฟ้าปิด ..ไร้ดาว..อย่างนี้
คิดถึงคืนวันที่เคยชิดใกล้
ถึงห่างกันไกลสักเพียงไหน
สะกดความเหงาไว้ได้บาง-บาง ก่อนนิทรา

    จากห้วงคำนึง ถึงหัวใจเธอ..ขณะนี้
อยากพบเจอคนดี อยากเห็นหน้า
จมปรักกับ ภาพที่ทำให้มีน้ำตา
เหงานะ..เวลาไม่ได้เจอเธอ..คนดี

    ไม่ขอมากมาย แค่ได้คิดถึง
ความรู้สึกที่ลึกซึ้งของคนเหงา ในคืนนี้
อ้างว้าง กอดเข่าเฝ้าเปลี่ยวเหงาทุกนาที
ฟ้ามืด..คืนดึกไม่มีแสงดาว..เดียวดาย

     ที่ผ่านมา..คงเป็นเพียงภาพฝัน
ความผูกพันในใจที่ดี มีมากมาย
รักเขาข้างเดียว..เฝ้าเพ้อเปลี่ยวกาย 
และสุดท้าย เหลือค่า .นอกสายตา อย่างเคย

     มองดาว .. ถามดาว ..คืนเหงา .. เขาจะคิดถึงฉันไหม
คนไกล ที่ไม่อาจพบเจอ ได้เลย
ไม่อยากต้องทรมาน กับการนิ่งเฉย
ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ย..มาจากแดนไกล

    เตือนตัวเองอยู่คนเดียวให้ได้ ในคืนเหงา..ลำพัง
แต่ก็ยังฝัน ถึงเมื่อครั้งเคยชิดใกล้
ลิขิตฟ้า พาเธอ ไปอยู่แห่งหนไหน 
ให้คนฟากฟ้าโน้น รับรู้ไว้ว่ามี คนที่นี่ยังห่วงใยไม่เปลี่ยนแปลง