12 กรกฎาคม 2547 19:32 น.
รุ้งสวรรค์
น้ำเอ๋ยเจ้าน้ำตา
แบบว่า..น้ำตาไหล
แบบว่า..รู้สึกเสียใจ
แบบว่า..ทำยังก็ไม่หยุด
น้ำเอ๋ย..เจ้าน้ำตา
ไหลมา..ให้สุด-สุด
ไหลไป..อย่าได้หยุด
ไหลให้สุด..ไหลลงมา
น้ำเอ๋ย..เจ้าน้ำตา
ไหลมา..ให้นองหน้า
ไม่เคย..คิดต่อว่า
เจ้าน้ำตา..ทำช้ำใจ
น้ำเอ๋ย..เจ้าน้ำตา
ไหลมา..รับวันใหม่
ถึงแม้..ไม่มีใคร
น้ำตา..ก็ไม่หยุดไหล..ไม่ลืมเธอ
8 กรกฎาคม 2547 13:24 น.
รุ้งสวรรค์
ไม่อาจเทียบค่าอย่างพันดาว
หรือหนทางระยาวของถนนสายเก่า
หรือความมั่นคงของผู้หญิงไร้เงา
หรือความอ่อนเยาว์ของคนชื่อ Rain..
เพียงรุ้งสวรรค์ที่เกิดจากกำหนดของฟ้า
กับสายฝนที่โปรยลงมาในยามเย็น
รับแสงตะวันที่ฝั่งตรงข้ามให้คุณได้เห็น
แต่มันไม่เป็นเช่นนี้ได้ทุกวัน
หากจะเปรียบพันดาวในค่ำคืน
ยังคงอยู่แม้จะตื่นหรือหลับฝัน
อาจมองไม่เห็นในตอนกลางวัน
ค่ำลงที่ใดก็ยังเป็นอย่างนั้นไม่จางหายไป
รู้ตัวดีว่าคงถึงเวลา
ที่ขอบฟ้าสีสันเริ่มจางหาย
รุ้งสวรรค์ที่ทอสีโค้งประกาย
เริ่มละลายหายไปในแสงตะวันรอน
7 กรกฎาคม 2547 19:42 น.
รุ้งสวรรค์
อยากแสดงให้เธอ รู้ซึ้งถึงความจริงใจ
เพราะเธอมีความหมาย มีค่าให้ใจฉันรักเธอ
ไม่อยากให้รู้ ว่าฉันเองต้องการมีเธอข้างกายเสมอ
ไม่เคยต้องการ สิ่งใดมากไปกว่านี้ แค่เธอมาอยู่ใกล้กัน
ในวันที่ฉันมีเธอยืนเคียงข้างกัน
ในวันที่ฉันมีเธออยู่ตรงนี้ที่ผูกพัน
ฉันเป็นคนรักที่ดีหรือเปล่า
ฉันทำให้เธอผิดหวังบ้างหรือเปล่า
อาจดูไม่นาน ที่เธอกับฉันคบกัน
อาจดูว่ามัน เกิดจากอารมณ์อ่อนไหวเปลี่ยวเหงา
สื่อดวงตาสัมพันธ์ อบอุ่นพลันสองเรา
แต่วันนี้ไม่เหลือแม้เงา ที่เคยมี
อาจเป็นเพราะเรา ต่างมองไม่เห็นความต่าง
ปล่อยใจหลงทาง จนต้องลงเอยอย่างนี้
ไม่อาจร่วมทางกันไป ทำได้แค่รู้สึกดี
ทำได้เพียงเท่านี้ ในวันที่ ต้องจากกันไปไกลจนแสนไกล
จะห่างกันไปไกล เท่าใดไม่ท้อ
มั่นใจว่าเธอรอ และฉันก็มั่นคง
เพียงเราคิดถึงกัน..มั่นใจ..และซื่อตรง
จะหลับตาลงและคิดถึงเธอ จินตนาการว่าได้พบเจอ
และฉันจะรอจนกว่าวันที่เราได้เข้าใจกัน
17 มิถุนายน 2547 10:46 น.
รุ้งสวรรค์
คิดถึงกันบ้างไหมในวันเหงา
คิดถึงเรื่องของเราบ้างไหมในวันผ่าน
คิดถึงวันเก่าเก่าที่เคยร่วมสาบาน
คิดถึงเธอในวันวานที่ฝนโปรยมา
คิดถึงทุ่งหญ้าที่เคยวิ่งเล่น
คิดถึงยามเย็นตะวันลับฟ้า
คิดถึงความรักความห่วงหา
คิดถึงวันเวลาที่เลยผ่านไป
คิดถึงทางเดินที่เคยร่วมผ่าน
คิดถึงสายธารที่แสนเย็นใส
คิดถึงเพื่อนเพื่อนที่มีน้ำใจ
คิดถึงความห่วงใยของใครแต่ปางก่อน
คิดถึงตำราเรียนที่เคยอ่าน
คิดถึงอาจารย์ที่เคยสอน
คิดถึงด้วยใจอาลัยอาวรณ์
คิดว่าคงต้องลาไปก่อนหลับฝันดี
4 มิถุนายน 2547 18:35 น.
รุ้งสวรรค์
ในวันนี้ที่ฉันรู้สึกเหงา
ในวันที่ไม่มีเราเหมือนอย่างวันนั้น
ความเหงาขอเธออย่าทำร้ายฉัน
ฉันขอลืมวันนั้นที่แสนระทม
ไม่อยากคิดถึงวันเก่า
ในวันที่สองเรายังสุขสม
ยิ่งคิดยิ่งเศร้าจิตใจระบม
ยิ่งในวันที่สายลมพัดไหว
ความเหงาใช่ไหมที่โหดร้าย
หรือเป็นเธอที่ทำลายหัวใจ
แล้วจะให้ฉันทำอย่างไร
เธอเปลี่ยนไป...หายไป..ไม่กลับคืน
หน้าส่วนตัว
1284
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
