19 พฤศจิกายน 2545 20:18 น.
รุ้งสวรรค์
คืนนี้ดาวกระพริบไหว
ทำให้หัวใจฉันเบ่งบาน
เพราะว่าความร้าวราน
ได้มลายหายไปจากใจ
คืนนี้ฉันจะมีเธอ
อาจจะฝันละเมอไปบ้าง
แต่ก็ไม่ได้อ้างว้าง
เพราะคืนนี้ฉันจะมีเธอ
ขอบใจเธอคนดี
ฉันนึกถึงเวลาที่มีแล้วใจหาย
เหมือนว่าฉันทำให้มันมลาย
แต่เธอกลับกลายเป็นกาวใจ
รักเธอนะขอให้รู้
เวลานี้ที่เป็นอยู่จะมีเธอ
ถึงแม้จะต้องฝันละเมอ
แต่จะมีเธอเสมอในหัวใจ
19 พฤศจิกายน 2545 20:12 น.
รุ้งสวรรค์
แค่ได้เติมรักที่ขาดหาย
ก็มีความหมายเพียงทำให้ใจเป็นสุข
ทำให้ลืมความทุกข์ที่มีได้
แค่นี้หัวใจก็อาจจะเบ่งบาน
ได้ยินฉันได้ไหม
ได้ยินหรือยัง..อย่าเพิ่งร้องไห้
ได้โปรดตั้งใจ...เพราะตั้งแต่นี้เราจะไม่พบกันอีก
แต่ฉันสัญญาว่าจะรักเธอ...จนจบชีวิต
ไม่ได้คาดคิด..ไม่มีสัญญาณ
ไม่ได้รับรู้ว่าจะไม่ได้กลับมา
นับตั้งแต่นี้เราคงไม่พบกันอีก
แต่ฉันสัญญาว่าจะรักเธอจนจบชีวิต
ฉันรู้อีกไม่นาน...เวลาของฉันก็คงพ้นผ่าน
พรุ่งนี้หากเธอยังรับไม่ได้..อยากขอให้เธออดและทนเอาไว้
อย่ายอมแพ้นะ... อย่ายอมแพ้ใจ
อย่าเพิ่งสิ้นหวัง... จงลุกขึ้นให้ไหว
นับตั้งแต่นี้เราจะไม่พบกันอีก
แต่ฉันสัญญาว่าจะรักเธอ...จนจบชีวิต
รักเธอจนชั่วชีวิต...ได้รักจนหมดชีวิต
19 พฤศจิกายน 2545 13:16 น.
รุ้งสวรรค์
สิ่งที่ยาวนาน...ยิ่งกว่าสิ่งไหน
นั่นก็คือใจ ที่ฉันให้เธอ
แต่สิ่งที่ยืนยง มั่นคงเสมอ
ก็คือเธอ กับความเฉยชา
อ่อนใจ กับความเลื่อนลอย
กับการรอคอย จนเหนื่อยจนล้า
บัดนี้ มันเกินเวลา
จบแล้ว รักนี้ที่ทนมา
เหนื่อยล้า เพราะรักที่ยาวไกล
หนึ่งคำ ที่อยากจะพูดไป
อยากจะย้ำ ชัดชัดครั้งสุดท้าย
..........รักเธอ........
อยากจะใจเย็น....มากกว่าวันนี้
อยากเป็นคนดี ทนได้นานนาน
แต่จะรอเธอ เพื่อเจอวันนั้น
จะต้องรอ อีกนานเท่าไร
เมื่อเธอ ไม่เคยเข้าใจ
ว่าการรอคอย มันเหนื่อยเพียงไหน
อย่างนี้ คงรอเรื่อยไป
หนึ่งคำ ที่อาจจะฝืนใจ
แต่วันนี้ ต้องพูดมันออกไป
..........ลาก่อน...
19 พฤศจิกายน 2545 13:12 น.
รุ้งสวรรค์
ปิดฉากความฝัน
เปิดม่านความจริง
ต่อไปคงต้องละทิ้ง
ิทิ้งฝันที่เคยมีมา
ที่ตรงนี้จะไม่มีฉัน
เพราะตัวเองนั้นต้องขอลา
ไปแล้วอาจจะไม่กลับมา
แต่ขอความทรงจำอันมีค่าอยู่กับเธอ..
เคยฝันไว้มากมาย..
แต่ก็ต้องฟูมฟายร่ำร้อง
เหมือนมีชีวิตที่เศร้าหมอง
เมื่อเปิดม่านแห่งความจริง
ลาก่อนบทกวีทั้งหลาย
ขาดฉันไปก็ยังมีคนคอยเฝ้า
เฝ้าเพ้อเฝ้าฝันเฝ้าละเมอ
เฝ้าเขียนเธอบทกวี..ที่ดีขึ้นมา
อยากจะอยู่นานกว่านี้
อยากจะมีบทกวีในฝัน
อยากจะเขียนทุกอักขระสานสัมพันธ์
แต่ก็ขาดซึ่งความฝันที่เคยมีมา...
19 พฤศจิกายน 2545 12:56 น.
รุ้งสวรรค์
เพราะโลกนี้ช่างแสนกว้างใหญ่
และระยะทางของเราช่างห่างไกล
จนทำให้รู้สึกเหมือนขาดบางอย่างไป
บางอย่างที่ไม่เคยมีใครต้องการ
เหมือนใจจะหายไปในอากาศ
เพราะสิ่งที่เคยวาด..ไม่เป็นดังฝัน
และต่อไปนี้เราสองจะไม่มีกัน..
แต่อยากให้ความสัมพันธ์ยังคงเดิม
ฉันรู้ว่ามันทำใจยอมรับยาก
แต่ก็คงไม่มากไป..ใช่ไหม
ฉันเองก็เจ็บในหัวใจ..
แต่ก็คงต้องรับมันไว้เป็นบทเรียน
ต่อไปนี้คงไม่มีแล้วละ
ฉันเองก็จะถอนตัวจากมุมนี้
มุมหนึ่งมุมที่มีบทกวี...
มุมที่มีแต่ความเดียวดาย
โหดร้ายไปใช่ไหมสำหรับเธอ
อยากจะขอโทษที่ทำให้เจอแต่...ความผิดหวัง
และวันนี้ฉันเป็นคนทำให้มิตรภาพมันพัง
เพราะฉันไม่อยากจะผิดหวัง...ในความเป็นจริง
เหมือนใจจะขาด
เพราะว่าวาดฝันไว้สวยหรู
แต่วันนี้ได้รับรู้...
ว่าฝันที่สวยหรูไม่มีทางจะเป็นจริง
ลาก่อนนะคนดี..
เพื่อนคนนี้ขอลาไปก่อน
หวังว่าทุกทุกบทกลอน
จะช่วยสอนให้เราเข้มแข็งขึ้นมา...
จะให้ทำฉันใด
เพราะถึงจะทำไปคงไม่เหมือนเก่า
ก็ฉันหมดค่า..หมดความหมายสำหรับเรา
เรื่องราวเก่า...ก็เป็นอดีตไป
คงต้องโทษโชคชะตา
ที่พานพบพาให้มาเจอกัน
จนก่อเกิดเป็นความสัมพันธ์
ที่มีฉันและมีเธอ
ขอให้เธอโชคดีนะ
วันเวลาจะรักษาใจเราได้
อย่าให้ฉันอยู่เหนือกาลเวลา
เวลาอันมีค่าของเธอเลย
ลืมกันได้ลืมกันเถอะ
และฉันเองก็จะทำใจให้ลืมเธอ
เหมือนมันจะง่ายนะ...แต่ว่า
สิ่งที่ฉันทำ..มันเหมือนจะขาดใจ...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
หน้าส่วนตัว
689
