18 พฤษภาคม 2547 16:07 น.
รินทรัฏฐ์
มองดูเมฆเคลื่อนคล้อยลอยบนฟ้า
อยากรู้ว่าเมฆน้อยลอยไปไหน
หากจะฝากความคะนึงคิดถึงใคร
ช่วยได้ไหม ช่วยนำรักไปฝากเธอ
บอกเธอว่า คนดีของหัวใจ
คนอยู่ไกลคิดถึงเธอเสมอ
ถึงจะเหงา แม้จะเศร้า ใจจะเพ้อ
ถ้ามีเธอก็ยอมเศร้า ยอมเหงาใจ
หากความรักที่ฝากไว้ไปไม่ถึง
ขอให้รู้สิ่งหนึ่งอย่าสงสัย
รักที่ฝากกลายเป็นฝนให้คนไกล
ได้ชื่นใจเมื่อยามคิดถึงกัน
หากอยากรู้ว่ารักสักเท่าใด
ลองมองดูเมฆก้อนใหญ่ก้อนนั้น
ก็จะรู้ว่ารักเธอเท่าชีวัน
และจะรักทุกวันไม่เปลี่ยนแปลง
13 พฤษภาคม 2547 17:10 น.
รินทรัฏฐ์
ความรู้สึกสูญสิ้นทุกทุกอย่าง
ความอ้างว้างเดินทางสู่กลางฝัน
หมดแล้วหรือความรักความผูกพัน
เธอถึงได้ไม่ห่วงกันเหมือนวันวาน
ความรู้สึกไหวอ่อนช่างอ่อนไหว
ปล่อยหัวใจหลั่งน้ำตาน่าสงสาร
มันเหนื่อยอ่อน งอนง้อ ทรมาน
อยากจะผ่านคืนเหงาวันเศร้าใจ
อยากจะลืมความฝันอันเจ็บปวด
คงเหมือนกรวดปนดินสิ้นสงสัย
แยกดินจากกรวดนับพันได้ฉันใด
เหมือนแยกใจให้ลืมเธอเสมอกัน
11 พฤษภาคม 2547 13:06 น.
รินทรัฏฐ์
นั่งมอง ท้องฟ้าใสหลังสายฝน
ใจเกิดความสับสน ไหวหวั่น
อยากถามฟ้า ฟ้ากว้างไกลแค่ไหนกัน
ฟ้าไม่เหงา เหมือนฉัน หรืออย่างไร ?
ถามท้องฟ้า ฟ้าทำไม กว้างไกลนัก ?
ฟ้ายิ้มทัก ฟ้าใส ไร้จุดหมาย
ถามท้องฟ้า ไม่เหงาบ้างหรืออย่างไร ?
ฟ้าทักทาย ไม่เหงา เรามีตะวัน
ถามท้องฟ้า แล้วยามค่ำคืนเล่า ?
ฟ้า ไม่เหงา เรามีราตรีฝัน
ถามท้องฟ้า ราตรีมีอะไรกัน ?
ฟ้าตอบพลัน ราตรีมีหมู่ดาว
น่าอิจฉาฟ้ากว้างยังมีเพื่อน
คงไม่เหมือนฉันนี้มีแต่เหงา
จากวันนั้นถึงวันนี้ไม่มีเรา
มีแต่ความโศกเศร้าเสมอมา
หน้าส่วนตัว
1802
