6 สิงหาคม 2545 10:19 น.
รินทรัฏฐ์
รัตติกาลผ่านฟ้าเวลาดึก
ห้วงสำนึกเตือนใจให้ถวิล
น้ำค้างดาวพราวพรูสู่ผืนดิน
รวยระรินรสรักจากนภา
แสงหิ่งห้อยลอยแข่งแสงจันทร์เจ้า
เหมือนแสงดาวพราวสติดวงยิหวา
อันความมืดมืดแท้แค่สายตา
แต่ชีวามิมืดมิดเพราะจิตใจ
อันความรักยากนักจักเข้าถึง
ความหวานซึ้งยากนักเกินฝันใฝ่
ความเมตตา ห่วงหา ความเข้าใจ
ไม่มีใครเข้าถึงซึ่งตัวมัน
31 กรกฎาคม 2545 17:20 น.
รินทรัฏฐ์
ถึงอยู่ไหนหัวใจก็คลายทุกข์
ถึงอยู่ไหนใจก็สุขมิสับสน
ถึงอยู่ไหนใจอยู่ได้ไม่ร้อนรน
ขอเพียงแค่สองคนจะรักกัน
ไม่ใช่แน่รักแท้แพ้ใกล้ชิด
เขากล่าวผิดคิดไปไม่สร้างสรรค์
สำหรับเราถึงอยู่ไหนไม่สำคัญ
ไม่มีวันแพ้ใจอย่างใครเคย
หน้าส่วนตัว
771
