12 กันยายน 2545 12:20 น.
รินทรัฏฐ์
คงเป็นเพราะระยะทางความห่างไกล
ถึงทำให้หัวใจเธอไหวหวั่น
ลืมหมดแล้วสัญญาใจที่ให้กัน
ความผูกพันธ์แน่นแนบแทบขาดรอน
ไกลแค่ไหนใจฉันไม่หวั่นหวาด
ด้วยมุ่งมาดรักจริงดั่งสิงขร
แม้วันนี้เธอจากลายังอาวรณ์
หวังเพียงพรสื่อใจให้เปรมปรีดิ์
แต่ทำไมเยื่อใยถึงได้สิ้น
หัวใจภินท์เพียงรักจะจากหนี
เสียดายรักซึ่งผลิแย้มเป็นแรมปี
เศร้าฤดีโศกศัลย์ฉันเสียใจ
รักที่ให้เธอไปไม่มีค่า
แล้วยังให้รักมาน่าสงสัย
รักหรือโกรธอย่าโทษความห่างไกล
จงโทษใจเธอ-ฉันไม่มั่นคง
8 กันยายน 2545 12:49 น.
รินทรัฏฐ์
ลาแล้วลาความรักซึ่งหนักอก
หวั่นสะทกทุกครั้งที่มองเห็น
ไหวอ่อนไหวทุกครั้งที่รักเป็น
ช่างลำเค็ญชีวิตรักหนักอุรา
หัวใจหมองครองเศร้าเราก็รู้
อกหักอยู่รักเมินเกินรักษา
เพื่อนเหลือน้อยเพียงถ้อยคำและน้ำตา
โอ้...ความรักนำพาให้ทุกข์ใจ
รักกับลา
เป็นเพียงวจนาที่ทำให้หวั่นไหว
เมื่อมีรัก รักสุขสุขหัวใจ
เมื่อรักไปก็จงลาอย่าอาวรณ์
26 สิงหาคม 2545 14:25 น.
รินทรัฏฐ์
หยิบปากกามาระบายความรู้สึก
ที่ซ่อนลึกเก็บไว้ในดวงจิต
ใครจะรู้ในใจเกินใคร่คิด
เพียงสักนิดหนึ่งปัญหายังคาใจ
อันความรักที่ให้หมดใจนั้น
ความผูกพันธ์เคลือบแคลงแฝงสงสัย
เกลียดหรือรักเธอเห็นเป็นเช่นไร
โปรดช่วยไขให้กระจ่างอย่าค้างคา
ถ้าหนึ่งคำเปรียบแม้นแทนหนึ่งรัก
จงประจักษ์ว่าหนักแน่นแม้นภูผา
ล้านหัวใจล้านรักอักษรา
เขียนคำว่า รักมั่นนิรันดร์กาล
ถ้าฉันรักเธอแล้วไม่แคล้วผิด
ก็ให้คิดเพียงว่าน่าสงสาร
ด้วยใจรักยากประเมินเกินประมาณ
ยากแก่การตัดใจให้ลืมเธอ
จะสำนึกต่อนี้ไปก็สายแล้ว
คงไม่แคล้วเจ็บย้ำช้ำเสมอ
สำนึกจากบทกลอนหลอนละเมอ
ฉันรักเธอ เธอรักฉัน พลันมลาย
25 สิงหาคม 2545 10:06 น.
รินทรัฏฐ์
ปากกาแทนหัวใจ น้ำตาใสใสแทนน้ำหมึก
อักษรที่เห็นแทนความสำนึก ที่จารึกอยู่ในหัวใจ
เรียงร้อยอักษรา เป็นสารตราแห่งสายใย
ขอเธอให้อภัย แก่หัวใจที่รักเธอ
ฉันรู้ว่าฉันผิด ซึ่งก็คิดอยู่เสมอ
ที่ผิดเพราะรักเธอ ผิดด้วยเหรอความห่วงใย
หนึ่งคำแทนหนึ่งรัก ขอประจักษ์อย่าสงสัย
ล้านคำล้านหัวใจ ที่เปี่ยมรักตลอดกาล
ถ้ารักเธอแล้วผิด ก็ชวนคิดน่าสงสาร
เพราะรักเหลือประมาณ ก็ไม่น่าให้อภัย
น้ำตาที่รินไหล คงไม่มีค่าอะไร
ให้เธอได้สนใจ เพราะเยื่อใยได้ขาดรอน
สำนึกก็สายแล้ว คงไม่แคล้วเพียงอาวรณ์
สำนึกจากบทกลอน ส่องสะท้อนความในใจ
24 สิงหาคม 2545 16:15 น.
รินทรัฏฐ์
มองแผ่นฟ้าสีเทาแล้วเศร้าใจ
ความสดใสหายไปที่ไหนเสีย
เหนื่อยแสนเหนื่อยเหนื่อยหน่ายด้วยใจเพลีย
น้ำตาเคลียคลอเคล้าเร้าอารมณ์
ไม่มีแสงแห่งรักจากฟากฟ้า
ใจอ่อนล้ากล้ำกลื่นความขื่นขม
ไม่มีแล้วแววฟ้าน่าเชยชม
ความระทมเกาะกินสิ้นหัวใจ
น้ำตาาฟ้าลาลงตรงสู่โลก
สายลมโบกพัดภินท์สิ้นสงสัย
ความโศกศัลย์พันตูสู้กับใจ
ความสดใสต้องสลายพ่ายราตรี
ความรู้สึกเย็นชาน่ากลัวมาก
ความรู้สึกพลัดพรากจากตรงนี้
มันเป็นหนึ่งมุมมองของชีวี
อยากจะมีสักคนคนห่วงใย
มวลปักษิณบินเรียงเคียงคู่ฟ้า
มวลมัจฉาว่ายอยู่คู่น้ำใส
มวลบุปผาพรั่งพรูคู่พฤกษ์ไพร
แต่หัวใจไร้รักลำบากจริง
หน้าส่วนตัว
1604
