28 ตุลาคม 2547 03:42 น.
รำนำ
ลมหนาวอะคร้าวพัด
ลุระบัดสะบัดปลาย
เสียดผิวระริ้วผาย
ดุจร่ายกระจายมนตร์
เสกเป่าและเร้าโศก
วิปโยคกระโชกกล
บันดาลสะท้านฝน
ลวะท้นจะล้นนัยย์
ยิ่งหนาวสิร้าวนัก
จดสลักประจักษ์ใจ
หนาวเฝือจะเหลือไหน
ฤดิไห้กระไอลม
ยืนแกร่งจะแสร้งเก่ง
สิบ่เกรงผิว์เคว้งตรม
กลบอัสสุชลขม
จะมิล้มและก้มยอม
26 ตุลาคม 2547 06:36 น.
รำนำ
@_แม้ได้เจอเธอเพียงแค่ในฝัน
คงยิ่งผูกพันกันแน่นหนา
ยามไกลแม้อยู่ในนิทรา
ถ้อยวาจายังยินก้องดวงใจ_@
@_หากโลกร้ายหลากหลายเข้าหมายมุ่ง
คือที่อุ่นให้กายหลบภัยหนาวได้
เก็บน้ำค้างพราวพร่างอย่างชลนัย
แดดอ่อนล่มไรจะให้เย็น_@
@_ถ้ามีลมพร่างพรมในคืนเปลี่ยว
ใจจะชิดกลมเกลียวให้ได้เห็น
อันฝนฟ้าที่คะนองปล่อยให้เป็น
เคียงกันเล่นท้าสู้อยู่คู่กัน_@
@_ขอเพียงฝันให้ได้พบอย่างที่ครวญ
แอบอุ่นอวลชื่นเชยเย้ยบุหลัน
จะขอพบในทุกคืนทุกเคลื่อนวัน
อย่าหลีกรั้นหลบเร้นเช่นนั้นเลย_@
@_อยู่ด้วยกันโลกมายาเวลาดึก
ประกายพฤกษ์สว่างฟ้ามาเผย
รอยยิ้มยวนเย้าที่ร่วมเคย
เก็บไว้เอยไมตรีนี้ไม่มีเลือน_@
@_อย่าหนีหน้าหลบเร้นเมินเฉย
จะอยู่เลยเคียงข้างอย่างหมายเหมือน
ต่อยากไร้อยู่แล้งกลางแสงเดือน
จะเป็นเพื่อนคู่คิดติดดวงใจ_@
@_ออกจากโลกมายาเวลาฝัน
ไยทิ้งกันให้หลงเดียวเปลี่ยวจนไข้
มาหลอกกันให้ฝันหวานจนเกินใจ
กระซิบนัยบอกแท้แค่ฝันลวง_@
26 ตุลาคม 2547 06:23 น.
รำนำ
@_อยากจะพักหากหัวใจยังไม่กล้า
ทนอ่อนล้าร้าวระบมขมเหลือฝืน
ทั้งเหนื่อยท้ออดทนไว้ต้องหยัดยืน
แล้วกล้ำกลืนเลือดที่หลั่งขังลงไป
@_คนให้พักรักทั้งใจหรือไม่หนอ
ยังรีรอลังเลราวปิดบังไว้
ให้ที่พักเพียงศาลาไยจะไป
ถึงเหนื่อยไร้แรงใจยังก้าวเดิน
@_เมื่อจะพักจะต้องภักดิ์สมัครแล้ว
ในทีท่าพราวแพรวอย่ามองเผิน
แม้โอบเอื้ออาทรเว้าวอนเชิญ
หัวใจเกินต้านความรักจะพักใจ
@_จะไม่พักยามไม่แน่แท้ที่รู้
จะไม่อยู่เพียงใจที่หวามไหว
เมื่อใดพักคือหยุดพักที่หัวใจ
เป็นเรือนให้เอื้ออุ่นคนคู่เคียง ฯ
หน้าส่วนตัว
765
