11 ตุลาคม 2546 22:46 น.
ราเมือก
จากวันนั้นที่สองเราได้พบเจอ
ได้พบเธอที่แสนดีกว่าคนไหน
ถึงแม้นว่าเธอนั้นอยุ่แสนไกล
แต่ว่าใจฉันนั้นมันอยู่ไกล้เธอ
ยิ่งเธอยิ้มยิ่งยากจักเหินห่าง
มิรู้จางห่างหายไปไกลเสมอ
ถึงแสนยากลำบากฉันและเธอ
เพียงได้เพ้อถึงเธอก็เกินพอ
จากกันวันนี้แสนนานจักพานพบ
คงไม่จบความสัมพันธ์เราร่วมก่อ
ต้องมีอีกมีสักวันฉันจักรอ
เพียงแค่ขอให้เธอนั้นจงมั่นใจ
ไม่ว่าจะอยุ่ห่างกันเพียงไหน ไม่ว่าสิ่งใดจะขวางกั้น เพียงเรานั้นต่างมั่นใจกันและกัน คงไม่มีวันที่สิ่งใดจะยากเกิน ทุกอย่างที่เราไม่ได้อยู่ที่เวลา หรือระยะทาง
เพียงมั่นใจ เดินไปด้วยกัน แล้วสักวัน จะเป็นอย่างที่ต้องการ
10 ตุลาคม 2546 22:32 น.
ราเมือก
เพียงได้แค่คิดอยู่ในใจเท่านี้
อยารู้ทุกนาทีเธอนั้นมีฉันไหม
จากตรงนี้นาทีนี้ตลอดไป
ทั้งดวงใจฉันนั้นมีแต่เธอ
ยามใดที่เธอต้องหมองหม่น
เพียงเพราะคนใดกันหนาที่พลั้งเผลอ
อยากโอบเธอมาบอกว่าสิ่งที่เจอ
เพียงละเมอเพ้อฝันไปในราตรี
ฉันอยู่ที่นี่ตรงนี้ไม่ไปไหน
คอยห่วงใยด้วยรักด้วยศักดิ์ศรี
นานอีกนานแสนนานนับทวี
ฉันจะมีเพียงแค่เธอเสมอไป
8 ตุลาคม 2546 22:59 น.
ราเมือก
กว่าจะได้รู้จักก็ยากเพียงไหน กว่าจะรู้ใจยิ่งยากหนักหนา
กว่าจะได้รักเราเจ็บชำกี่ครา กว่าจะได้มาอยู่ร่วมด้วยกัน
รักแต่เธอคนดีเธอนี้รู้ไหม รักแต่เธอตลอดไปในใจนี้
รักแต่เธอมีแค่เธอทุนาที รักแต่เธอจากนี้ตลอดไป
จบแล้วเหรอความผูกพันที่มี จบแล้วเหรอสิ่งดีดีที่มีให้
จบแล้วเหรอความคิดถึงความห่วงใย จบแล้วใช่ไหมรักนั้นมันปลายทาง
มีคำกล่าวว่า ชะตาฟ้าลิขิต ใช่ บางอย่างเกิดขึ้นโดยที่เราไม่อาจควบคุมได้ ไม่สามารถเลือกเส้นทางเดินได้ ไม่ได้ดังใจฝัน ฟ้ากำหนดเส้นทางเดิน แต่ไม่เคยกำหนดวิธีเดิน
7 ตุลาคม 2546 22:43 น.
ราเมือก
บอกตัวเองว่าเจ็บแล้วจักจำ
แต่การกระทำนั้นยากไซร์
ยามมีเธอนั้นมาอยู่เคียงใกล้
ดวงหทัยหวั่นไหวไปทั้งทรวง
มองตาเธอเธอมองมาพาไหวหวั่น
ดวงจิตนั้นล่องลอยไปไกลเกินหวง
รอยยิ้มเธอให้ฉันจริงหรือเพียงลวง
หวั่นในทรวงรักนั้นจักมลาย
เมื่อคนเราเสียคนที่เรารักไป คงไม่มีใครที่จะไม่เจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดนั้น ไม่ได้มีไว้เป็นเครื่องทรมานใคร แต่เป็นสิ่งที่สั่งสอนให้เรียนรู้เพื่อก้าวเดินต่อไป
ยังรักเธอนะ แต่ต่อไปมันคงไม่มี
หน้าส่วนตัว
696
