23 ตุลาคม 2546 22:27 น.
ราเมือก
นั่งอยู่ริมฝั่งธารานภาพร่าง
สกุณาช่างเบิกบานหลากวิถี
เมื่อได้ยลยากเกินงดอดฤดี
อีกนทีโบยโบกโยกตามลม
เมื่อเหมันต์แปรปรวนรวนเร่งเร้าโลม
ดั่งไฟโหมรุกเร้าเข้าสับสน
ฤดูดั่งการแปรเปลี่ยนในกมล
ต่างดิ้นรนหลีกรี้หนีวันคืน
ดั่งปรอยฝนร่วงหล่นกลางฤดูหนาว
ช่างปวดร้าวข้างในยากเกินฝืน
น้ำที่หล่นจากฟ้าลงสู่พื้น
เป็นดั่งหมื่นคำรักที่มลาย
19 ตุลาคม 2546 23:14 น.
ราเมือก
เธอจะไปกับใคร.....ฉันไม่สน
เธอจะไปกับกี่คน....ใช่เรื่องฉัน
เธอจะไปจากกัน......ก็แค่นั้น
เธอจะไปจากฉัน....เท่านั้นเอง
เจ็บบ้างไหมที่เธอ...นั้นลาจาก
เจ็บบ้างไหมที่ยาก....เกินกว่าฝัน
เจ็บบ้างไหมที่ใจ...ยังผูกพัน
เจ็บบ้างไหมที่ฉัน.....ไม่เข้าใจ
พอแล้วขอไห้พอ....เพียงแค่นี้
พอแล้วขอจากที่....เคยร่วมฝัน
พอแล้วขอให้ใจ......ที่ผูกพัน
พอแล้วขอแค่นั้น.....ฉันเกินพอ
แล้วแต่ใจของเธอ.....จะต้องการ
แล้วแต่ใจพบพาน......กับสิ่งไหน
แล้วแต่ใจพันผูก....กับสิ่งใด
แล้วแต่ใจเธอสุข.....ก็คงพอ
19 ตุลาคม 2546 22:40 น.
ราเมือก
ผ่านวันผ่านคืนที่แสนหมองหม่น
เรื่องราวสับสนนั้นล่วงเลยผ่าน
ถึงทั้งใจฉันนั้นมีเธอมาแสนนาน
คงถึงกาลพลัดพรากต้องตัดใจ
เมื่อมีเธอใจฉันนั้นมีความสุข
แต่กลับทุกข์ทุกคราที่หวั่นไหว
ยิ่งเธอนั้นมาขู่ว่าจะลาจากฉันไป
เพราะเหตุใดฉันต้องทนเธอย่ำยี
จากนี้คงไม่มีรักเราสอง
ให้เนื้อทองจงยอมรับอย่าหลีกหนี
ดั่งเรานั้นคงมิใช่คู่ชีวี
ต่อจากนี้เราสองต้องแยกทาง
15 ตุลาคม 2546 23:55 น.
ราเมือก
มองฟ้าคืนใดหากว่าไม่เหมือนเคย
คืนวันล่วงเลยไม่เหมือนดังเก่า
จากค่ำคืนนั้นที่มีเพียงสองเรา
ฉันไม่เคยเหงาเมื่อมีเธออยู่ข้างกาย
หากแต่วันนี้เธอนั้นมาลาจาก
เธอมาพรากจากกันทำใจหาย
เอื้อนเอ่ยวาจานั้นใจจักมลาย
รวดร้าววางวายเจ็บลึกปานขาดใจ
ฉันเคยบอกว่าให้เธอได้ทุกสิ่ง
มิประวิงไหวหวาดในสิ่งไหน
และวันนี้ขอมอบความสุขนี้จากดวงใจ
ก็ขอให้ความสุขนี้เพียงแด่เธอ
วันนี้คงไม่เหมือนเมื่อวาน และเมื่อวานก็คงไม่เป็นเช่นวันนี้ พรุ่งนี้อาจไม่เหมือนที่ควรเป็น อาจเหลือเพียงความเยือกเย็นจากหัวใจ เมื่อเรารักก็ควรรู้จักรัก เมื่อแตกหักเราควรจักอภัยให้ มอบความสุขมากมายให้ไป แม้สุดท้ายเราต้องให้เค้าจากลา
12 ตุลาคม 2546 22:42 น.
ราเมือก
มองฟ้าคืนใดช่างแสนสดสวย
นภาเต็มด้วยแสงดาวสว่างใส
เหม่อมองทุกครั้งดั่งใจหลุดลอยไป
ไกลแสนไกลหนใดหนานภาเกิน
ทุกเช้าเย็นเฝ้าแต่คอยห่วงหา
ทุกทุกคราที่ที่เจ้านั้นทำห่างเหิน
เหมือนหนึ่งว่าแสงดาวก็จักเมิน
เจ็บจนเกินกว่าข้าจักทน
ดาวเอ๋ยดาวเจ้าจักรู้บ้างไหม
ว่าเหตุใดนวลน้องทำข้าหมองหม่น
เจ็บมามากเจ็บมานานเพราะใจคน
อยากหลีกพ้นให้กับรักที่หลอกลวง
อดีตมีไว้ให้จดจำ ไม่ได้มีไว้ให้เจ็บปวด สิ่งใดพลาดไปเก็บไว้เป็นเครื่องสอน
สิ่งใดดีงามเก็บไว้เป็นกำลังใจ
หน้าส่วนตัว
765
