10 พฤษภาคม 2546 14:46 น.
ราม ลิขิต
องค์กาสีฟังข้อหมอนุสนธิ์
ว่าถึงจนปัญญาหากระสวน
คู่ขนงก่งแนบแทบประชวร
เหมือนถูกตรวนล่ามตรึงขึงหทัย
จึงดำรัสตรัสถามตามเจ้าว่า
อันมรรคาหนักเบานั้นเท่าไหน
จงแถลงแจ้งเราให้เข้าใจ
ซึ่งกลไกเจ้านี้หมายมีมา
แพทย์ชราจึงเล่าถึงเลาเรื่อง
อย่าขุ่นเคืองหม่อมฉันนั้นเลยหนา
อันทารกเช้าค่ำธรรมดา
ต่างคอยท่าน้ำนมได้อมเอม
จากอกแม่แผ่รักฟูมฟักยิ่ง
หัวใจจริงวางเจ้าเท่าหงส์เหม
จะกินกงตรงเวลาลูกยาเปรม
แม่เกษมเมื่อกษีร์ได้ปรี่ริน
เพียงอุแว้แค่คำก็ช้ำชอก
ต้องรีบกรอกน้ำท่ากระยาสินธุ์
แม่สะดุ้งบุ้งลามทุกยามยิน
ผวาจินต์จิตจู่ถึงดวงใจ
ด้วยเหตุแห่งการทรงดำรงชนม์
จะวางกลกาเลเถลไถล
การถวายนมน่าให้ช้าไป
ร่ำไรการบรรลุกุมารา
ขอจงทรงบัญชานำห้าร้อย
ทารกน้อยเนื่องวันชันษา
เข้าสู่วังตั้งเลศสังเกตสังกา
เพื่อเปรียบเทียบขวัญฟ้าดูท่าที
จอมกษัตริย์อัดอึ้งตรึงโอษฐ์เอื้อน
พระพักตร์เบือนบุตรต้องยิ่งหมองศรี
ทรงกุมมือจันทาราชินี
แล้วสั่งไปตามที่หมอชี้มา
แสนสงสารราชบุตรนุชน้อย
เวลาเคลื่อนเดือนคล้อยทรงคอยท่า
จิตชะแง้แม่นมตรมอุรา
หิวโหยโอยหาอยู่อาดูร
ท้องไส้ปั่นป่วนล้วนระลอก
จอกจอกเซ็งแซ่แต่แม่สูญ
ทรมานนานนี้ทวีคูณ
ทุกข์เทียบเปรียบปูนจะวายปราณ
หากพระทัยคงมั่นแม้ครั่นองค์
เงียบงันสรรค์ยงหวั่นสงสาร
แม้ตายวันนี้ยินดีดาล
ได้เลี่ยงนรกานต์อันตะครอ
อดนมมื้อนี้ยังดีกว่า
น้ำนรกกรอกมามื้อหน้าหนอ
ดำริตริในไม่ยั้งยอ
นิ่งเงียบตัวงอเข้าต่อมาร
ห้าร้อยทารกเมื่อตกอด
ตะเบ็งก้องปรากฏหมดสมาน
เอ็ดอึงอลเวงบรรเลงลาน
กึงก้องคัคนานต์ธรณี
ทดลองต่อเนื่องเป็นเยื่องนั้น
ทุกวันหมอซ่อนบัญชรศรี
แอบดูพระกุมารนานหนึ่งปี
ไม่เห็นมีสาเหตุเลศนัย
จึงทูลทรงธรรมตามกรรมก่อ
หาไม่พบใดส่อเป็นข้อใส
อันระบุลุโรควิโยคภัย
ขอลองต่อไปในอีกกล/.
9 พฤษภาคม 2546 01:59 น.
ราม ลิขิต
๐ปางองค์สัมมา ผู้ทรงพุทธา
เปี่ยมพระกรุณา อเนกเนื่องอนันต์
ครั้งทรงประทับ ยับยั้งเชตวัน
สรรเพชญพรหมจรรย์ สำราญหฤทัย
๐งามกิจกริยา สูงส่งศีลา
ลุล่วงวิชชา เกษมผ่องใส
รอยบาทยาตรย่ำ พระธรรมไผท
ดับแล้งแห่งใจ ฉ่ำชื่นชีวิน
๐ ณ กาละนั้น สดับสงฆ์สังสันทน์
แว่ววากย์พากย์พรรค์ ถกถ้อยร้อยริน
พุทธลีลา บ่ายหน้ากระบิล
สภาสุศิล ใคร่ร่วมเรียงสาร
๐เพื่อยังประโยชน์ ธรรมะสมโภช
อันปราชญ์พึงโปรด ประจุสมาน
เมื่อกอปรการดี ย่อมลี้เล่ห์มาร
วัฏชลธาร สิ้นกาลกระแส
๐ครั้นถึงตรัสถาม สงฆ์เอยอันความ
ปวงท่านนิยาม ถ้อยใดคำแด
แจ้งตถาคต ร่วมพจน์ปรุงแปล
ยุบลจงแบ บอกเรื่องเราฟัง
๐จึงสงฆ์ประนม
แถลงพระอธิคม แห่งพระอรหัง
หม่อมฉันสรรเสริญ บารมีพุทธัง
สละเพื่อโลกยัง ยกหล้าร่มเย็น
๐องค์พระสัมพุทธ
ฟังสงฆ์น้อมนุต ธ เปิดประเด็น
ใช่ว่าชาติเดียว ขับเคี่ยวลำเค็ญ
ชาติก่อนก็เป็น เฉกนี้มานา
๐หมู่สงฆ์กราบทูล
องค์ธรรมไพบูลย์ วิสัชน์วาจา
เล่าเรื่องเบื้องหลัง อตีตังกาลา
แหล่งที่มีมา ณ ด้าวแดนใด
๐จึงทรงกถา
ยกเรื่องวิริยา ยิ่งยงยองใย
เทิดเป็นเกราะกัน สารพันเภทภัย
หากเปี่ยมหัวใจ ปราชัยไม่มี
๐เอกอุทรงอาจ
ครั้งแรมนิราศ จรจรดบถศรี
มหาชนก หยิบยกวาที
ข้อคิดคดี สดับแสดง/.
8 พฤษภาคม 2546 03:38 น.
ราม ลิขิต
นับเนื่องจากนั้นทุกวันมา
เอกองค์กุมาราวางท่าสม
คู้คิงพิงค้างสรรพางค์คม
เค้เก้ตัวกลมจนนมงง
สังเกตกิริยาดูว่าแปลก
ต่างแตกปกติดำริหลง
มือไม้หงิกงอไม่ต่อตรง
ขาแข้งแครงคงดูก่งกรอ
ไม่รู้ไม่รับประทับนิ่ง
อึงอิงไอ้อีไม่อี๋อ๋อ
สะดุ้งแม้นิดยังคิดพอ
นี่พ่อเงียบงันจนพรั่นใจ
จึงทูลจันทาพระเทวี
ว่าองค์เตมีย์นี่ไฉน
จู่จู่พระคุณไม่วุ่นใคร
หม่อมฉันหวั่นภัยให้เกรงการ
กลัวเกิดโรคาพยาธิ์พาธ
กลัวนาถต้องกลีธรณีสาร
หรือว่านมเน่าอีเต้ายาน
ยัดเยียดเสียดทานกุมารเมา
แม่นมรมคำชักพร่ำเพรื่อ
แทงเถือกล่าวโทษพาโจทก์เหมา
ต่างเถียงเกี่ยงกันไม่บันเบา
ถึงเข้าขั้นมีจะตีกัน
จอมนางหย่าทัพระงับศึก
ตรองตรึกนึกมีฤดีหวั่น
หมอหลวงให้หามาโดยพลัน
นางแจ้งราชันย์ในทันที
กราบทูลต้นสายและปลายเหตุ
ภูธเรศตกใจเหมือนไฟจี้
รุดสู่ชั้นในไม่รอรี
เห็นลูกยามีดุษณีกาย
ดำรัสตรัสถามผู้พราหมณ์แพทย์
ออดแอดบอกดูตามรู้หมาย
ลูกข้าเงียบงันอันตราย
ดีร้ายเจ็บนั้นเป็นฉันใด
หมอเฒ่าเข้าตราคลำหาตรวจ
สำรวจถี่ถ้วนกระสวนไข้
ไม่พบสมุฏฐานชักง่านใจ
ดูหนอนอกในก็ให้ดี
ตำราร่ำเรียนก็เพียรหมด
ไส้สาวกี่ขดจรดขี้
คงเป็นโรคใหม่ไม่เคยมี
โอ้หนอข้านี้สิ้นวิชา
จึงกราบทูลองค์พระทรงเดช
อันเหตุแห่งโรคที่โยคหา
สันนิษฐานไม่ได้ไร้ตำรา
ขอพระกรุณาให้ข้าลอง
วางกลค้นกายอุบายก่อ
ร้ายหนีดีพอบ่งหน่อหนอง
พระเตมีย์ใบ้ไร้ลบอง
จำต้องวางการควานคำนวณ/.
8 พฤษภาคม 2546 03:36 น.
ราม ลิขิต
๐หวัง อวยหน้าที่บึ้ง บอกหวัง
พร พ่อขอแม่ยัง อยู่ให้
ร้อน ฉ่าเฉี่ยวสันหลัง ลงจิต
เหลือ ร่อยบุกบ่งไส้ เสี่ยงสู้พยัคฆ์สาร
๐ขึ้น ชานดูร่อแร่ สองรา
เสือ เบิ่งโคระอา อัดอั้น
ลง กราบแทบบาทา ท่านถัด
ยาก ยิ่งจนย่อยั่น ยิ่งเข้าถ้ำเสือ
๐เคื้อหนุ่มเศร้า กำสรวล
สาวลามวล หมู่เหย้า
ต่างคมครวญ เขาแค่น
จึงน้อมเกล้า กลับมา
๐ลาจากแล้ว พ่อรัก
ไหนยากนัก นี่เอื้อน
แม่ฟูมฟัก ตกฟาก
โปรดยิ้มเยื้อน อย่าหยัน
๐พ่อแม่ขั้น ขุนเขา
คุณคงเนา แนบข้าง
มิเคยเบา บ่าแบก
ลูกแค้นค้าง เขื่องทับ
๐นับชาติหน้า แลหนอ
ลูกจักกรอ กลับให้
ชาตินี้ขอ คลาก่อน
อย่ารู้ไข้ ขุ่นเข็ญ
๐เห็นใจเจ้าทั้งคู่ ครวญคร่ำใครรับรู้
เปียกหน้าตาหมอง
๐มองไปที่พ่อแม่ สองท่านเมินอยู่แล้
กราบเท้าพลางถอย
๐คล้อยหลังลงจากเรือน พ่อแม่เบือนบิดหน้า
เห็นปัดยมระย้า หลั่งย้อยยาวสินธุ์
๐ผินดูสองลูกจร สุดอาวรณ์หวั่นโอ้
กระทั่งสิ้นเพล้โพล้ พ่ายแล้วล้มพับ
๐ดำเนินนับเนื่องม่ง ดำนาณดงแดนอรัญ ดำริพันนฤพาน
ดำรูมานสิริ ดำเนียรโดยสติสลัด ดำเนียนวิบัติเดิมบ่า
ดำหนิปาณาติบาต ดำรวจสองอาตม์สงบ ดำบลภพหิมพานต์
ดำกลการกระนี้ ดำแคงพรตกระพี้ ผ่าสิ้นผ่องใส/.
6 พฤษภาคม 2546 02:37 น.
ราม ลิขิต
๐ผ่านเพ็ญโดยภาคย์ด้วย เจษฎา
กุลบุตรธิดาพราน ภาพพร้อม
อายุมั่นชันษา สิบหก
สมส่วนสำอางค์อ้อม โอบเอื้ออาทร
๐สาครสองฝั่งเฝ้า ใฝ่เยือน
ครัวคู่ต่างเตือนตาม ตืดเกี้ยว
วิวาหะละเรือน ของลูก
รักมิรักสุดเอี้ยว โอษฐ์อึ้งบุตรเอ๋ย
๐ตามเลยตามแต่ผู้ พระคุณ
พ่อแม่อดุลย์ปาน เปรียบได้
สาครเขตเขาขุน คำกล่าว
เทิดท่านทั้งสองไท้ เท่านี้ทรามหนอ
๐พรักพอพิเชฐแผ้ว เพลงขาน
ตกแต่งต่อพาลพงศ์ สืบผู้
สมรสสู่ประสาน พิเศษ
ห้องแผกหาชนรู้ เรื่องลี้ลับเห็น
๐เป็นไปโดยดั่งนี้ แลหนา
สูญหมดกามารมณ์ ดับไหม้
สมมาดปรารถนา ในเจตน์
สองจิตจรุงไล้ เลื่อมรุ้งแจรงศาส์น
๐กาลหนึ่งทุกุละ มาคะนึง ณ อกใจ มาอาศัยทุอาชีพ
มาฆาตคีบงาสาร มาถือพาลพันพัว มาดึงตัวลงต่ำ
มาเหยียบย่ำศานติ มาปริเปิดทางนรก มาปกปิดทางสว่าง
อันน้องนางปาริกา ก็เจตนาเช่นตัวอาตม์ เธอหมายมาดในธรรม
จำเราจะปรึกษา อำลาเผ่าพันธ์นิษาท ยุรยาตรสู่หิมพานต์
สำแดงกิจการพระดาบส ประณตน้อมทางฤาษี เป็นรัชนีกรส่องโลกา
ว่าพลางก็ดุ่มดั้น สู่หับแห่งนุชนั้น เพื่อน้อมนำสาร
๐นงพาลปาริกา ครั้นทุกุลาผู้สามี แจ้งคดีเธอดำริ
นางก็ตริตรองตรึก นึกถึงบิดามารดร คงจะค่อนแค้นใจ
จึงแจ้งให้บุรุษเห็น ความลำเข็ญข้องขัด ความวิบัติเบี่ยงบ่าย
ฝ่ายชายจึงกล่าวถ้อย รักเลิศหามจั่วจ้อย ชั่วช้าชิงเสา
๐จึงบอกเลาเรื่องแกล้ง บุพการ
ใคร่บวชบานบำบวง ศาสน์เบื้อง
โกรธเกรี้ยวเฉี่ยวประหาร ประหัต
บ้านแตกสาแหรกเปลื้อง ป่นปี้เปื่อยสลาย
๐โวยวายมาว่อนแว้ง วางสาร
เถาเทือกพรานหาเป็น ดาบส์ไม่
แม้นเอ็งอยากเข้าฌาน เชิญเถิด
จงออกอย่ากลับให้ หน่วยหั้นข้าเห็น
๐เมื่อเป็นดังด่านี้ สองสามีภรรยา จึงกราบลาแม่พ่อ
ขอบากหน้าสู่พงไพร ไปครองเพศไพสิฐ เอาสุจริตเป็นที่ตั้ง
ยังอบายบำบัด สกัดนรกานต์กำเนิด เปิดประตูแดนสรวง
ดวงจิตสองแก่กล้า มุ่งสู่สุดขอบฟ้า ฝั่งเรื้องรามสลวย/.
หน้าส่วนตัว
709
