24 พฤษภาคม 2553 23:50 น.
ราตรีน้ำแข็ง
วันวันหนึ่งหมดไปไร้ประโยชน์
วันวันหนึ่งมานั่งโกรธตัวเองหนา
วันวันหนึงทำอะไรไม่ได้นาน
วันัวันหนึ่งคุณเข้ามารับไม่ทัน
วันวันหนึ่งคุณก็ขอมาเป็นแฟน
วันวันหนึ่งเราก็แง้มเปิดใจรับ
วันวันหนึ่งอยากเล่นตัวไม่ให้จับ
วันวันหนึ่งคุณตอกกลับขอเลิกกัน (อ่าว...ไอ้เวร)
วันวันหนึ่งเราก็หยิ่งอีโก้สูง
วันวันหนึ่งไม่ได้ท้วงง้องอนเขา
วันวันหนึ่งมันก็เดินไปจากเรา
วันวันหนึ่งเราหายเศร้าหายบอบช้ำ
วันวันหนึ่งมีอีกหนุ่มเข้ามาจีบ
วันวันหนึ่งเรามิรีบมิใจปล้ำ
วันวันหนึ่งเราเล่นตัวเริงระบำ
วันวันหนึ่งให้เขาทำตามจีบเรา
วันวันหนึ่งผ่านแรมเดือนจนสองปี
วันวันนี้เลยขึ้นคานไปตามกรรม...
24 พฤษภาคม 2553 23:33 น.
ราตรีน้ำแข็ง
อยากแต่งแต้มความฝัน
ให้มีฉันกับเธอเสมอ
ให้ฉันอยู่เคียงข้างใจเธอ
ให้เราได้พบเจอแต่สิ่งสวยงาม
แต่ฝันก็เป็นเพียงฝัน
ในความจริงนั้น....มันไม่ใช่
ถึงแม้จะรักเธอหมดหัวใจ
ก็ไม่เคยได้ใจเธอเลย
23 พฤษภาคม 2553 13:54 น.
ราตรีน้ำแข็ง
บ่อยครั้งที่ฉันท้อแท้
อ่อนแอลงอย่างกะทันหัน
สับสนกระวนกระวายไปทั้งวัน
เพียงเพราะฉันคิดถึงเธอ
แต่ในบางครั้งฉันฮึดสู้
กับความรู้สึกหดหู่ที่สะสม
สะสางมันออกอย่างชื่นชม
ทิ้งความขื่นขมในหัวใจ
ทิ้งอดีตที่เก่า เก่า...
ทิ้งวันเหงา และ เหว่ว้า
แล้วเก็บเอาสิ่งดีดี ที่ผ่านมา
เพียงเพราะว่า ฉันอยากลืมเธอ...
23 พฤษภาคม 2553 13:50 น.
ราตรีน้ำแข็ง
จากวันนั้นที่เธอบอกลา.....
ให้เหตุผลว่าเราห่าง
ความเข้าใจเราสวนทาง
จึงต้องแรมร้างไปจากกัน
แต่แล้ววันนี้เธอกลับมา...
บอกว่ายัง รักฉันเสมอ
กลับมาพรอดพร่ำว่า “ฉันรักเธอ”
บอกคิดถึงเสมอจะเป็นจะตาย
ขอโทษเถอะนะคนดี...
ขอถามอีกทีจะได้ใหม ?
เพราะลิ้นเธอไม่มีกระดูกหรืออย่างไร
จึงได้กลับไปกลับมา...อย่างง่ายดาย
จากวันนั้นจนถึงวันนี้...
ความรู้สึกที่มี มันจางหาย
แม้แต่ความเหงาหรือเดียวดาย
ก็ไม่มีความหมายกับ..หัวใจ
23 พฤษภาคม 2553 13:45 น.
ราตรีน้ำแข็ง
กับคืนวันเก่าๆ......
กับความเหงาและเหว่ว้า....
กับเสี้ยวหนึ่งของวันเวลา.....
กับความอ่อนล้าของ...หัวใจ
หน้าส่วนตัว
1897
