31 ตุลาคม 2548 19:49 น.
ราชิกา
** สื่อถึงคน อยู่ไกล ใจแสนรัก
ยังแน่นหนัก รักปอง เฝ้าครองขวัญ
ใจดวงเดิม หากเติม เพิ่มทุกวัน
มิแบ่งปัน ใครแล้ว นะแก้วตา.....
คิดถึงเธอ คิดถึง ใจแทบขาด
ยังคงหวาด หวั่นไป อาลัยหา
เคยอิงแอบ แนบชิด ยามนิทรา
สองวิญญา ร้อยเรียง คู่เคียงกัน.....
สื่อกลางจิต เพื่อเธอ ยังเพ้อพร่ำ
ดุจลำนำ เพลงกลอน สุนทรสรรค์
ฝากสายลม พรมพร่าง กลางแสงจันทร์
จวบถึงวัน เธอกลับ มารับใจ......
** คิดถึงนะ.. คิดถึง..ใจจะขาด...
แต่ไม่อาจ บอกเธอ เพ้อขานไข
ด้วยเป็นหญิง มิกล้าเอ่ย เผยความนัย
ทั้งที่ใจ รักแท้ มอบแด่เธอ....ฯ
29 ตุลาคม 2548 15:32 น.
ราชิกา
** มองแสงจันทร์วันเพ็ญดาวเด่นฟ้า
สว่างจ้าพร่างพราวสกาวใส
สาดแสงส่องทั่วท้องนภาลัย
พินิจไปใช่แสงแห่งแรงตน
ค่ำคืนใดลาลับจันทร์อับแสง
หิ่งห้อยแรงส่องสว่างกลางเวหน
สาดแสงส่องทั่วท้องนภาดล
สว่างล้นด้วยแสงแห่งตนเอง
หิ่งห้อยน้อยมีแสงเพราะแรงเกิด
ก่อกำเนิดจากตนใช่ข่มเหง
กล่อมพฤกษ์ไพรเพลงฝันพร้อมบรรเลง
มิหวั่นเกรงแสงจันทร์ในวันเพ็ญ
ปรัชญากลอนสอนแสดงแฝงแนวคิด
ใครลิขิตจงตรองควรมองเห็น
คุณค่าคนสูงล้ำหรือลำเค็ญ
ใช่ต้องเป็นจันทราอ่าอำไพ
** แม้นเป็นเพียงหิ่งห้อยที่น้อยแสง
ด้อยด้วยแรงส่องสว่างกลางฟ้าใส
คืนเดือนดับมืดมัวทั่วถิ่นไพร
หิ่งห้อยไซร้สว่างจ้ายิ่งกว่าจันทร์.......ฯ
25 ตุลาคม 2548 19:46 น.
ราชิกา
วิกฤต...ปัจจุบัน ทำให้พรั่นและหวั่นไหว
ประชาทั่วแดนไทย ต่างหวั่นใจผองภัยพาล
หวัดนก....ในรอบนี้ ผองน้องพี่ต้องประสาน
เข้มงวดบริการ ทุกสถานงานป้องกัน
ล้างมือ...ให้สะอาด อย่าประมาทอาจโศกศํลย์
สัตว์ปีกไก่ตายพลัน ซากเหล่านั้นรีบทำลาย
หลีกเลี่ยง...การสัมผัส ปฏิบัติยังไม่สาย
น้ำมูกและน้ำลาย แหล่งโรคร้ายไวรัสแรง
ผ้าปิด...ปากจมูก ทำให้ถูกไม่แอบแฝง
ป้องกันหวั่นระแวง คำชี้แจงต้องใส่ใจ
จงตั้ง...สติมั่น ปัญญานั้นพลันสดใส
สติรู้...อยู่ที่ใจ นกเป็ดไก่ให้ระวัง
สัมผัส..สัตว์ที่ป่วย เร่งรีบช่วยเอาไปฝัง
หลีกเลี่ยงและระวัง อาจพลาดพลั้งทุกเวลา
กันไว้...ดีกว่าแก้ ไม่ใช่แย่ค่อยรักษา
ชีวิต...ของประชา มีคุณค่าเหนือกว่าใคร
ดูแล...อย่างเต็มที่ พร้อมยอมพลีมิผลักไส
หน้าที่..เหนือสิ่งใด เพื่อชาวไทย...ได้ร่มเย็น......ฯ
11 ตุลาคม 2548 19:49 น.
ราชิกา
** สุดฟากฟ้า แสนไกล ยังใฝ่หา
ยามเมื่อครา จากไป ใจใฝ่ฝัน
เคยทักทาย สดชื่น ทุกคืนวัน
ยังผูกพัน ห่วงหา เอื้ออาทร......
กลางแดนดิน ถิ่นไทย สู่ไพรกว้าง
ให้อ้างว้าง กอดปืน ยืนทอดถอน
พิทักษ์ไทย ทั่วถิ่น ทั้งดินดอน
จำจากจร เสียสละ ภาระงาน......
เพื่อปกป้อง เอกราช ให้ชาติอยู่
ต้องต่อสู้ ผองภัย ให้สงสาร
วอนเทพไท้ อวยพรด้วย ช่วยบันดาล
ทหารหาญ ผู้กล้า สู้ท้าทาย......
** ฝากความหวัง พลังกาย เพื่อฉายส่อง
ความอดทน ดุจครรลอง ที่ปองหมาย
ความห่วงใย ดั่งดวงดาว พร่างพราวพราย
มิคลอนคลาย สายสัมพันธ์ นิรันดร์กาล........ฯ
7 ตุลาคม 2548 19:58 น.
ราชิกา
กระดาษหนึ่ง ซึ่งขาว ราวกับวาด
จะประกาศ สิ่งใด เพื่อใครหนอ
ส่วนผสม แห่งชีวิต ลิขิตรอ
เติมแต้มต่อ แต่งล้วน ที่ควรเป็น
หากหยดหมึก สีดำ จำต้องรู้
ความมืดอยู่ แห่งใด มองให้เห็น
หยดหมึกขาว สกาวใส ไม่ลำเค็ญ
กลับกลายเป็น สีเทา หมองเงามัว
ชีวิตเรา ไม่มีขาว เด่นพราวพร่าง
รอยดำด่าง ปะปน ระคนทั่ว
อยู่ที่ตน ต้องลดละ ประคองตัว
ให้พ้นชั่ว สู่ทางดี มีเมตตา
คุณค่าคน นั้นเป็น เช่นกระดาษ
หมึกที่วาด ประดับไว้ ให้หรรษา
แม้เป็นเพียง เศษกระดาษ ด้อยราคา
แต่คุณค่า อยู่ที่ตน และผลงาน
จะมีใคร ไหนบ้าง สร้างโอกาส
เศษกระดาษ ด้อยค่า น่าสงสาร
พลิกชีวิต ลิขิตฝัน นั้นบันดาล
พร้อมเจือจาน หนุนเกื้อ เอื้ออาทร...... ฯ
หน้าส่วนตัว
1516
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟราชิกา
