16 สิงหาคม 2551 21:01 น.
รัสสะตะ
มิแปลกดอกที่มนุษย์โหยหารัก
แรงสิเน่หามักดึงผลักให้ลุ่มหลง
แต่บุราณนานมามีรักคง
อยู่ยืนยงให้เห็นชั่วกัลปา
ชลันธรีหญิงกล้าปรีชาแกล้ว
สุริยวรมันปักรักแล้วสิเน่หา
เคียงคู่สู้สงครามคุมโยธา
จนพารามีชัยได้อวดองค์
พระนางแก้วควรค่าชายาลักษมี
คู่ฤดีสุริยวรมันผู้หาญหงส์
แต่เพราะกรรมใดเล่าได้ปลิดปลง
พระนางทรงถูกลอบฆ่าพิราลัย
สุดจะขาดใจสิ้นชลันธลีเจ้า
ใจองค์ร้าวแสนร้าวเกินกล่าวได้
ด้วยรักยิ่งพันผูกแสนห่วงใย
เมื่อเจ้าไปห่วงหาว่าอาวรณ์
นครวัดได้สร้างร้างนางเจ้า
แต่จะเร่งทำเข้าเป็นอนุสรณ์
ให้โลกนี้รับรู้แม้เจ้าจร
ก็ไม่เคยคลายคลอนจากกานดา
เราจะอยู่เคียงคู่นครวัด
ไม่มีพลัดพรากกันยังฝันหา
จะยืนหยัดรักแท้ไม่ไคลคลา
ขอชลันธรียาเคียงคู่...ทุกชาติไป
12 สิงหาคม 2551 11:25 น.
รัสสะตะ
ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
คงไม่ซึ้งไม่สวยรวยเลิศหรู
ไม่อ่อนหวานนุ่มนวลควรเชิดชู
ไม่ได้ดูเด่นดังดั่งดารา
ไม่ได้เก่งเลิศล้ำทุกศาสตร์ด้าน
ไม่อาจหาญต่อสู้กู้แผ่นฟ้า
ขี้ขลาดจนไม่กล้าพรรณนา
ไม่ได้มีปัญญาทั้งเผลอเรอ
แต่ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
คนที่ซึ่งมีรักจริงให้เสมอ
ลมหายใจได้ทำงานเพื่อรักเธอ
ได้ปรนเปรอเสนอด้วยจริงใจ
ฉันคนนี้เฝ้ายืนหยัดด้วยรักยิ่ง
มอบทุกสิ่งมีค่าด้วยผ่องใส
ปรารถนาดีมีให้ไม่ห่างไกล
รักด้วยใจรักมอบให้เสมอมา
หน้าส่วนตัว
2499
