9 กรกฎาคม 2550 20:45 น.
รัสสะตะ
แม่จ๋าแม่ แม่แม่ แม่รู้ไหม
ว่าหัวใจลูกน้อยแสนรักแม่
ตั้งแต่เด็กจนโตแม่ดูแล
ลูกอ่อนแอแม่ปลอบโยนลูกทุกที
ยามลูกป่วยแม่คอยเช็ดตัวให้
เฝ้าห่วงใยป้อนยาไม่หลีกหนี
ของอร่อยแม่เก็บไว้ให้คนดี
เสื้อหลากสีแม่ซื้อให้แม้ขาดเงิน
อยู่สองคนตามลำพังกับคุณแม่
ไม่อ่อนแอให้ลูกเห็นแม้ขาดเขิน
แม้นไร้พ่อแต่มีแม่หนูสุขเกิน
คนอื่นเมินเห็นเราจนแม่ปลอบใจ
คนอื่นไม่รักเราแต่แม่รัก
คนใหนจักรังแกแม่คอยไล่
เป็นที่พึ่งของลูกยามทุกข์ใจ
ไม่มีใครยังมีแม่คอยแคร์กัน
ลูกจากแม่มาเรียนเพียรศึกษา
หวังปริญญาให้แม่เหมือนดั่งฝัน
เป็นสิ่งหนึ่งตอบแทนทุกคืนวัน
ที่แม่นั้นให้ลูกเติบโตมา
20 มิถุนายน 2550 14:17 น.
รัสสะตะ
นภาฟ้าถึงคราหมดยุคแจ้ง
ฤดูแล้งแห่งใจได้มาถึง
ความเจ็บแค้นในแววตา..น่าสะพรึง
ความคิดถึงเฝ้าถาโถมทุกวี่วัน
เมื่อรักนี้มาบรรจบตรงที่เจ็บ
ใจแสนเหน็บแทรกซึม..ทรวงแสบสัน
ฉันนั่งเจ็บเธอหัวเราะเยาะหยันกัน
ดูสักวันเธอเจ็บบ้าง..จะเข้าใจ
11 มิถุนายน 2550 00:58 น.
รัสสะตะ
พระคุณครูสูงค่าเกินคำกล่าว
ครูคอยเฝ้าแนะแนวทางไปสู่ฝัน
เตือนสติหากศิษย์พลั้งคอยยั้งพลัน
เคียงข้างฉันเมื่อปัญหามาราวี
เมื่อฉันสุขคุณครูยิ้มเป็นเพื่อน
เมื่อทุกข์เยือน คุณครูไม่ห่างหนี
เมื่อฉันเจ็บมีคุณครูคอยปราณี
เมื่อฉันเขลาครูนี้คอยชี้ทาง
มีปัญหาการศึกษาครูช่วยแก้
เมื่อท้อแท้ครูชี้หวังสู่เป้าหมาย
ยังย้ำเตือนคำครูสอนมิเว้นวาย
ขอร้อยใจศิษย์น้อยบูชาครู
10 มิถุนายน 2550 23:02 น.
รัสสะตะ
ฤดูร้อนหน้าแล้งแสนอบอ้าว
หมู่ชาวเราเงียบเหงาเฝ้าห่วงหา
อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายตลอดมา
เฝ้าเหว่หว้าครวญหาน้องทุกค่ำคืน
แต่วันนี้จากวันที่ร้อนเร่า
วันแสนเศร้ากลายเป็นวันแสนชื่น
เหมือนหยาดฝนชโลมใจให้ตื่นคืน
ยิ้มระรื่นเมื่อเห็นน้องเดินเข้ามา
พวกเธออาจมาไกลจากหลายถิ่น
โบกโบยบินเข้ามาเพื่อศึกษา
พี่จะปลอบรับขวัญเจ้านะน้องยา
มาเถิดมาน้องจ๋าพี่แสนคอย
มาช่วยสร้างมวลเรารัฐศาสตร์
ให้ผงาดยืนหยัดรู้สู้ไม่ถอย
เพียงพี่น้องสามัคคีไม่หลุดลอย
ถึงคนน้อยแต่จะสู้จนขาดใจ
9 พฤษภาคม 2550 11:13 น.
รัสสะตะ
ฉันก็เป็นดอกไม้เพียงดอกหนึ่ง
ที่เธอพึ่งทิ้งไปไม่เหลียวหลัง
รักที่เคยหวานชื่นกลับครืนพัง
เจ็บประดังถาโถมจนโรยแรง
ต่อไปนี้จะไม่ยอมเชื่อคำหวาน
ของเหล่ามารมันกล่าวถ้อยแถลง
เมื่อมันตายขอให้ท่านยมจับแกง
ให้ฝูงแร้งได้กินลิ้นคนเลว
หน้าส่วนตัว
1070
