17 มกราคม 2553 17:03 น.
รัมณีย์
รัตติกาลผ่านล่วงเสี้ยวห้วงฝัน
ทิวาวันพรั่นจิตคิดสับสน
ท่ามกระแสทุกข์ซ่านผ่านชีพชนม์
ขอกมลคนดีมีสุขใจ
ไหวหวั่นอันใดนะใจนั่น
ขวัญเอยโฉมขวัญอย่าหวั่นไหว
ใครคนหนึ่งคงอยู่ไม่ห่างไกล
เป็นเพื่อนใครในท่ามยามราตรี
จะคอยปลอบใจไม่ไกลห่าง
ดับความอ้างว้างหว่างกาลนี้
รับฟังเรื่องราวหนาวร้อนมี
เติมแรงใจให้คนดีชื่นดวงมาน
ยามหลับจงหลับในไออุ่น
จุมพิตแผ่วละมุนให้ฝันหวาน
เล่าเรื่องราวเรียงร้อยถ้อยนิทาน
พร้อมดนตรีคีตการกล่อมเพลินเพลง
ตื่นรับแสงเรืองเรื่อเมื่ออุษา
ปลุกเธอกล้าท้าสู้ผู้ข่มเหง
ยืนหยัดมั่นความดีไม่มีเกรง
ตัวฉันเองเคียงข้างไม่ห่างไกล
ขอธรรมะจงชนะอธรรมเถิด
ให้ใจเธอแจ่มเจิดสุขสดใส
รสพระธรรมเย็นชื่นรื่นรดใจ
ขจัดสิ้นทุกข์ภัยให้หมดลง
ต่อแต่นี้จงมีแต่เบิกบาน
ห่างพ้นคนพาลสมประสงค์
พบแต่มิตรคนดีที่ซื่อตรง
ช่วยเสริมช่วยส่งให้สมปอง
ขอความดีที่ทำมามากล้น
ปวงกุศลดลส่งผลสนอง
ทั้งโลกฝันโลกจริงพริ้งเรืองรอง
ความดีครองดวงใจใครทั้งปวง
ในคืนค่ำเห็นเธอนั่งขีดเขียน
ฉันขอเป็นแสงเทียนสว่างสรวง
พร้อมแสงแพรวดาวพราวทุกดาวดวง
เป็นเพื่อนเธอทุกช่วงห้วงคืนวัน