5 สิงหาคม 2547 20:59 น.
รัถยา
..ครึ้มครองครึ้มคลาย ครึ้มสายฝน
ปรกปรายโปรยปรนฟ้าหม่นหมอง
หดหู่ไห้โหยโรยโรยครอง
เลยฉลองเริงเล่นเย็นกายา
..หยาดฝนหยดผ่านหลายล้านเม็ด
โถมเกร็ดท่วมกาย ลงรายหล้า
เย็นสยบกลบรอนจนร้อนลา
ลืมลาเรื่องร้อนให้รอนเลือน
..ย่ำลานย่ำเลนกระเซ็นลอด
ฟอนฟอดฟองฟู ก็ดูเหมือน
เหลิงเล่นแล้วเรา เย็นเข้าเยือน
ขึ้นเรือนล้างร่าง จนเรียบร้อย
..ผ้านวมผืนหนาเอามาแนบ
ซุกแอบซับไออุ่นได้หน่อย
หนาวในนานนักให้หนักคอย
หนอยหนอยไม่น่าอุ่นช้านัก
4 สิงหาคม 2547 01:58 น.
รัถยา
..เห็นปุยน้อยปอยพูลอยฟูฟ่อง
ไล้ตาต้องแหล่งต้นค้นจนถึง
ดอกรักขาวพราวพิลาสสะอาดตรึง
สะพรั่งไสว ให้ตะลึงละลานตา
..เจ้าแย้มบานเหนือใบเป็นนัยบอก
ริ้วละลอกธารอาลัยที่ไหลหา
ได้หยุดแล้ว หยุดไหล หยุดไคลคลา
ผลิเผยดอกบอกลา ครั้งสุดท้าย
..คือนิยายความย้อนที่ถอนหลัก
ตำนานรัก ตำนานฝัน บุหลันฉาย
ทั้งสุขสม ตรมเศร้า รวมเคล้าคลาย
เหลือที่ว่างเวิ้งทราย เคล้าสายลม
..................................................................
21 กรกฎาคม 2547 16:28 น.
รัถยา
ถึงยามเย็นเยี่ยมยล มนต์ทุ่งกว้าง
ล้วนสล้าง ริ้วเรียวพลิ้วเพรียวเหมือน
พื้นพรมเขียวแผ่ยวนให้ชวนเยือน
ไร้มลเปื้อนมอบปัน ให้ฝันไกล
อ้อมเวิ้งฟ้าพื้นกว้างไม่ร้างรับ
พร้อมศานต์ซับสุมสม อารมณ์ใส
ให้ขุ่นเลือน เคลื่อนลับ กลับพิไล
มีเงื่อนไข แห่งขุนเขาให้เราคิด
เพียงได้ใฝ่ในฝันชั่วพลันพบ
ก่อนฟ้าหลบมืดลับดับสนิท
มีดวงใจจรัสจ้า ไม่ล้าลิด
เพื่อดวงจิตลบจางลางคำนึง
เลาะริมไพรหลงเพลินเผลอเดินผ่าน
ริมเวิ้งลานหญ้าไล้ พอใกล้ถึง
กระแตแต้แวด แวดใส่ให้ตะลึง
บินโผผึงแผดร้อง เสียงก้องดัง
ดั่งเสียงเตือนสะดุ้งตื่น ให้ฟื้นฝัน
ให้กลับพลันลืมพ้นความหนหลัง
แลวันหน้าท้าย่างอย่างจีรัง
หรือจะยั้งหยุดใจเพื่อไตร่ตรอง
นกกระแตแต้แวด : ตามไปพบรังเล็กๆบนเนินดินกลางทุ่งเห็นไข่อยู่ 3 ฟอง คงจะเป็นนางสาวกระแตแต้แวด ไม่ได้แน่
15 กรกฎาคม 2547 23:52 น.
รัถยา
เมื่อแนบอณูอุระคละเคล้า ก็คละเนาคณาครอง
โอษฐ์เอื้อนก็อุ่นมธุละออง ก็กระอวลและชวนฝัน
มอบมิ่งละมุนกมลหมาย มลคลายสลายครัน
ล้าจงละจรอุระ ธ ผัน จะละลายมิกลายผล
ขอขวัญ ธ ฝันสุภะจรัส สุมะชัดชโลมชนม์
รายล้อมสุรางคณะคละปรน ดุริย์ร่ำประโลมจอง
โปรยกลีบผกาและคละสุคันธ์ ฤ ก็สรรคสีทอง
ปานรุ้งละเรียงดุจะละออง ตละปรอยก็ช้อยปราย
รื่นลิ้มผลาทิพยรับ รสซับกำซาบกาย
ปุยเมฆคล้อยจรก็คล้าย รชะรัตน์จรัสแฝง
รำเพยพระพายทิพประพรม อภิรมย์และฟื้นแรง
ก่อนสายสุรีย์จรสแสง วธุชื่น ณ คืนนี้
12 กรกฎาคม 2547 17:58 น.
รัถยา
หรีดหริ่งร่ำจำเรียงกรีดเสียงใส
ครวญคร่ำไขคล้องขับหลังลับฝน
บรรเลงร้อยรับช่วงทั้งห้วงชล
พร่ำเพลงกลกล่อมจิต ก่อนนิทรา
กระท่อมน้อยริมธาร ท้ายลานทุ่ง
เคยจำรูงร้อยฝัน ให้หันหา
พวงโสนพราวพร้อยเหลืองร้อยทา
ทาบอุรารายชื่นให้รื่นรมย์
เจ้าโสนดอกนั้น หายไปไหน
เคยเเซมใจแซมจิตสนิทสนม
เคยชูช่อชัดช้อยให้คอยชม
เคยเผยฉม ผ่องพริ้มที่ริมชาน
เฝ้าสอดส่ายหมายหาผกาเจ้า
แต่รุ่งเช้าชะเง้อคอย รอสร้อยขาน
หรือละทิ้งทุ่งทอง ลืมท้องธาร
จนลืมลานแหล่งรัก สลักเรา
ไผ่สีกอคลอเสียงถึงยามสาย
สำเนียงคล้ายครวญครองทำนองเศร้า
ไห้โหยลึกล้ำใจ ไม่คลายเงา
เสียงคลอเคล้าห้วงคำนึง คิดถึงนาง
คงลืมลานแล้วหนอ โสนน้อย
คงลืมรอยแห่งรักสมัครสมาน
คำสัญญายังอยู่ คงคู่ธาร
ดวงวิญญาณยังคอย เรียงร้อยมน
หน้าส่วนตัว
1276
