4 สิงหาคม 2555 00:01 น.
รัถยา
ยกมุมนี้ให้สุนัขพลูโตเห่าตามสะบายนะจีะ..
1 กรกฎาคม 2555 09:47 น.
รัถยา
ผุดเผยผกาผ่อง
ระดะฟ่องฤดูฝน
หอมชื่นระรื่นชนม์
กลจับประทับใจ
กำซาบเพราะหวานสรร
ฤ จะกลั่นและปันไกล
มวลเหล่าภมรไล้
จรดั้นจะดื่ม ดอม
กลางแดดก็ชูดอก
ระวิหยอกก็ยินยอม
ยังโหยจะโชยหอม
และระริกละล้อลม
แล้วหอมก็เริ่มหาย
ฤ จะได้ก็ใครดม
เมื่อสร่างภิรมย์สม
ก็ละลิ้นเพราะสิ้นหวาน
กลีบสดก็หดสอบ
ดุจะกรอบพราะถึงกาล
เหี่ยว ย่น และ ร่น ยาน
ก็จะดิ่งละลงดิน
ร่วงโรยผการาย
ระกะก่าย แมลงกิน
เปื่อยซุยขยุยสิ้น
ก็มิค่าผกางาม
24 มิถุนายน 2555 19:59 น.
รัถยา
. ที่รัก
จงประจักษ์เถิดว่า ชีวาฉัน
ที่ได้รู้ ได้เห็น คือเช่นนั้น
ไม่ใช่สิ่งที่ฉัน ให้มันเป็น
คือแค่เศษมูตรคูถสกปรก
ดูต่ำช้าลามก มีกลิ่นเหม็น
ค่อยค่อยเริ่มเปื่อยเน่าทุกเช้าเย็น
เคยบังคับขู่เข็ญ ไม่เห็นยอม
ในกายฉัน จงตรองให้ถ่องแท้
มีความไม่แน่นอน ยากถนอม
เกิดแต่ทุกข์ทับถมให้ตรมตรอม
ไร้ตัวตนทนปลอม ว่ามีตน
ดีไหม ..ไปด้วยกัน แต่วันนี้
ไปหาที่ ให้จิต ผลิตกุศล
ให้หมดเวรหมดกรรม อย่าจำทน
หลีกให้พ้นทางอบาย ดีไหม....ที่รัก
4 กุมภาพันธ์ 2555 23:26 น.
รัถยา
คำนึงนี้ขอฝากยังฟากฟ้า
วอนเมฆารับรู้พาสู่ขวัญ
ที่กำสรวลซึมเศร้า ยินเจ้าพลัน
เขษมสันต์คืนหมด เพราะพจนี
ขอผ่องเพ๊ญคืนหนาว พอผ่าวผิง
ดังแนบอิงอุ่นกรสมรศรี
คำสัญญาจักอนันต์ เคยมั่นมี
และคำนี้คงเป็นอยู่เช่นนั้น
สายลม..ลมหายใจ..หาดทรายขาว
รอยเรื่องราวประทับทาบเทียมภาพฝัน
วันนี้รอยอาจจางในกลางจันทร์
อีกรอยนั้นคงกระจ่างในกลางใจ
เมฆาขาว ฟ้าสะคราญ พยานยิ้ม
ได้เพิ่มพิมพ์ภาพผอง ให้ผ่องใส
แต่ไร้ภาพทอฝันของฉันไป
หรือเพราะไร้คำนี้ คำ..ที่รัก
หน้าส่วนตัว
2097
