22 ตุลาคม 2548 01:12 น.
รังสิมันต์
กลอนบทนี้ แทนใจ ที่แสนเหงา
เผื่อบรรเทา ช่วยให้ คลายหายบ้าง
เดินทางไหน ใกล้ไกล ทุกเส้นทาง
คงไม่ต่าง อะไร ใจรอเธอ
หากวันใด คนดี พี่เจ็บชํ้า
ถูกเขาทำ ขอได้ อย่าพลั้งเผลอ
จำไว้นะ ยังมีพี่ ที่รอเธอ
ใจละเมอ หมดหนทาง ไม่มีวัน
ยิ่งคิดไป พาใจ ให้ไหวหวั่น
วอนพระจันทร์ วันนั้น อย่ามาถึง
ได้แค่คิด คนเดียว บ่นรำพึง
หวานนํ้าผึง กลายเป็นขม เหมือนคู่เรา
7 ตุลาคม 2548 17:49 น.
รังสิมันต์
การเจอรักสักครั้งนั้นแสนยาก
ใจลำบากหักห้ามทนไม่ไหว
รู้ทั้งรู้ต้องมีการเปลี่ยนไป
เพราะเหตุใดฐานะเราไม่เหมาะกัน
เธอบอกมาวันนั้นฉันใจซึ้ง
เป็นที่หนึ่งครองใจไม่แปรผัน
แต่วันนี้กลืนน้ำลายหรือไรกัน
ฉันรู้ทันระหว่างเราไม่เหมือนเดิม
เพราะอีกคนเข้ามาพร้อมทุกอย่าง
ทั้งหน้าที่การงานช่วยสงเสริม
ฉันคนนี้เลยกลายเป็นถูกเมิน
ต้องเผชิญเหน็บหนาวอย่างเดียวดาย
การ์ดสีชมพูหวานแว่วยื่นให้ฉัน
ผ่านคืนวันด้วยกันไร้ความหมาย
เหมือนเจ้าหญิงคู่เจ้าชายเทพนิยาย
แตกสลายไม่เหลือแม้แค่เศษเสี้ยวใจ
ฉากสำคัญจากนี้เธอคงให้เขาแสดง จะไปโทษใครยังไงทำเองก็รับมันเอง ฉากที่เหงาวังเวงให้ฉันแสดงคนเดียว
27 กันยายน 2548 20:23 น.
รังสิมันต์
แรกเจอหน้า...ตาสบตา...ก็พารัก
มารู้จัก...เริ่มสนิท...จิตคลายเหงา
แสงตะวัน...เลือนลาง...กลายเป็นเหงา
แต่ภาพเขา...ยังฝังแน่...ตรงกลางใจ
เผลอแอบคิด...เพ้อฝัน...รำพันถึง
ฉันแอบหึง...ชายใกล้เธอ...รู้บ้างไหม
วอนเทพา...อารักษ์...โปรดดลใจ
ขอเธอใกล้...ใช่อยากเพ้อ...อยู่เดียวดาย
เมื่อเมฆฝนก่อตัวความหม่อนหมอง
กลัวเราสองต้องลาจากฉันใจหาย
มีสิ่งหนึ่งที่ร่ำร้องเกินบรรยาย
พูดก่อนสายบอกรักเธอก่อนเธอไป
ขอสัญญาจะมีเธอเคียงข้างฉัน
ผ่านคืนวันสร้างความฝันให้สดใส
ผ่านลมร้อนร้อยพันหนาวทบจิตใจ
ยากแค่ไหนไม่หวั่นฉันมีเธอ
หน้าส่วนตัว
1002
