12 มกราคม 2545 15:07 น.
รังนก
เริ่มต้นเช้าวันใหม่...
ด้วยกายและใจที่เหงา-เหงา
ผ่านคืนวันอันแสนเศร้า
ไม่อยากจะเฝ้าหวนคิดถึงมัน
อยากจะลบเลือนมันไป
ความทรมานใจในวันนั้น
อยากจะให้มันเป็นเพียงแค่ความฝัน
ตื่นมาทุกวัน..ใช่ฉันแค่ฝันไป
แต่ทำไมฉันฝันตอนตื่น
ความขมขื่นไม่อาจกลั้นฝืนได้
ตื่นขึ้นมายังเห็นภาพเธอเดินจากไป
ติดตาตำใจเธอเดินไปกับใครอีกคน
11 มกราคม 2545 18:14 น.
รังนก
ถึงเจ้าดวงใจของแม่...
เป็นที่แน่แท้ชีวิตอยู่คู่ปัญหา
อย่ากังวลไปเลยนะแก้วตา
เรียกสติกลับคืนมาแล้วมองหาทางก้าวไป
ขอเพียงเจ้าอย่าหยุดอยู่กับที่
ลองทบทวนดูอีกทีถึงสาเหตุใหญ่
มองกลับไปยังจุดที่เริ่มก้าวเดินมาไง
แล้วเจ้าคงพบอะไรที่มากมายกว่าเดิม
รู้ใช่ไหมจุดไหนก่อให้เกิดปัญหา
อย่ามัวรอเวลาเพราะปัญหามันอาจเพิ่ม
ระวังเหตุที่อาจทำให้วกเข้าเรื่องเดิม
เพราะการเติม เสริมเชื้อไฟคงไม่ดี
อย่ากังวลไปเลยนะลูกรัก
ใจมนุษย์ก็มักจะเป็นแบบนี้
ไม่มีใครรู้ใจใครไปหมดหรอกคนดี
พยายามดูอีกที่อย่าเพิ่งอ่อนใจ
หนทางนั้นมีมากมายหลายเส้น
มองให้เห็นใช่ว่ามีแต่ซ้ายขวาไม่
ครั้นยังมองไม่เห็นสร้างเองเป็นไรไป
จงจำไว้ทุกปัญหาแก้ได้ต่างกันเพียงช้าเร็ว
ปล.อย่ากังวลไปเลยว่าจะหลงทาง..
เมื่อเจ้าไม่เคยหลงทางเจ้าจะรู้หรือไม่ว่า
มันยังมีทางให้เจ้าเดินอีกเยอะ
แต่เมื่อใดที่เจ้าหลงทางแล้วอย่าสิ้นสุดการเดินทางที่จุดเริ่มต้น
แต่ให้สิ้นสุดการเดินทางของเจ้าที่จุดหมายปลายทาง...
รักและเป็นห่วง
จากแม่ที่จะรออยู่ตรงปลายทาง
11 มกราคม 2545 16:48 น.
รังนก
กราบเท้าคุณแม่ที่เคารพ...
วันนี้ลูกพบกับเรื่องเศร้าหมอง
หมดหนทางมองไม่เห็นแสงเรืองรอง
ความปรองดองอยู่ไหนใครบอกที
ไม่เคยเข้าใจจิตใจมนุษย์
มันแสนสุดซับซ้อนอ่อนใจนี้
พยายามแล้วพยายามเล่าเฝ้าอารี
ค้นหาใจมนุษย์นี้เป็นเช่นไร..
คนหนึ่งว่าอย่างอีกคนว่าอย่าง
ขอร้องฟังๆกันบ้างจะได้ไหม...
พูดด้วยเหตุผลอย่าใช้อารมณ์ร้อนแรงดั่งไฟ
จงเป็นดั่งน้ำใสคนชอบใจมากกว่าเปลวเพลิง
โอ้ว่าอนิจจาเพื่อนเอ๋ย
ยิ่งแนะกลับละเลยได้แต่เหลิง
เปลวไฟร้อนเผามิตรภาพโดยสิ้นเชิง
จะให้ลูกยิ้มระเริงได้ยังไง
ซ้ายก็เพื่อนขวาก็เพื่อน...
ทางลางเลือนไม่รู้จะก้าวไปทางไหน
อยากจะให้แม่ช่วยเป็นแสงสว่างตรงกลางใจ
คอยชี้นำทางให้ลูกนี้ก้าวไปไม่หลงทาง
รักและเคารพ
จากลูกที่ไม่อยากเดินหลงทาง
9 มกราคม 2545 19:55 น.
รังนก
ขอบคุณในความหวังดี
ขอบคุณในกำลังใจที่เธอมีมาให้
ขอบคุณสำหรับความจริงใจ
ขอบคุณที่คอยห่วงใยไม่ทิ้งกัน
ขอบคุณวันเวลา...
ที่ชักพาเธอมาพบฉัน
ขอบคุณทุกความรู้สึกที่ผูกพัน
ขอบคุณเธอนั้นออกมาจากใจ
ขอบคุณในความเป็นเพื่อน
ไม่แชเชือนห่างหายให้หวั่นไหว
ขอบคุณทุกจังหวะชีวิตที่ก้าวเดินไป
ขอบคุณที่ไม่คอยซ้ำเติมกัน
ขอบคุณในความเป็นพี่
ทุกวินาทีช่างสุขสันต์
ขอบคุณที่คอยชี้แนะทุกๆวัน
ขอบคุณที่แต่งแต้มฝันให้มีวันที่ดี
ขอบคุณที่ไม่บังคับ
และยอมรับในความเป็นฉํนแบบนี้
รู้ไหม..ว่าฉันช่างเป็นคนที่โชคดี
ได้มาเจอเธอคนนี้ เป็นสุขใจ
จะกี่ถ้อยคำขอบคุณคงไม่พอ
แต่จะขอบอกให้เธอรู้ไว้..
ไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำสัญญาใดใด
มองตาก็รู้ใจสื่อกันได้ด้วยการกระทำ
8 มกราคม 2545 19:55 น.
รังนก
ไม่ชอบเลยความมืดมิด
ดูเหมือนชีวิตไม่มีสีสัน
อยากมีใครสักคนมาอยู่เคียงข้างกัน
ทุกๆวันแต่งแต้มฝันเคียงกันไป
มองรอบกายมีแต่ความมืดมิด
เมื่อไหร่ชีวิตจะมีสีสันสดใส
ได้แต่นั่งนับคืนนับวันจนอ่อนใจ
อีกนานเท่าไหร่ที่ฉันนั้นจะพบเจอ....
หน้าส่วนตัว
684
