8 มีนาคม 2545 15:50 น.
รังนก
เดียวดายเหลือเกินในความเหงา..
ชีวิตเราทำไมช่างเงียบเหงาแบบนี้
ผ่านคืนผ่านวันมาก็หลายปี
ทุกวันก็เหงาแบบนี้ไม่เปลี่ยนแปลง
เห็นใบไม้ร่วงหล่นรวยรา
ไร้ที่พึ่งพาเหมือนลมพัดแกล้ง
สายลมพัดผ่านใบไม้ไหวแรง
สุดท้ายกวัดแกว่งปลิดปลิวตามลม
ไม่อยากคิดว่าชีวิตจะเหมือนใบไม้
ปลิดปลิวแพ้พ่ายและอ่อนล้ม
เงียบเหงาไร้ความคิดชีวิตเหมือนล่มจม
มันช่างขื่นข่มเมื่อรู้สึกว่าอยู่เดียวดาย
มองหาใครสักคนเป็นเพื่อนคู่คิด
ยิ่งหากลับดูชีวิตยิ่งไร้ความหมาย
ไขว่ขว้าเมื่อไหร่ก็ไร้ซึ่งคนรอบกาย
ผู้คนมากมายแต่ก็ไม่มีใครต้องการเรา
แอบน้อยใจในโชคชะตานิดๆ
เพื่อนสนิทก็ไม่สนแสนจะเหงา
นั่งเหม่อมองฟ้าแสนซึมเซา
ยิ่งรู้สึกเศร้าเมื่อต้องมานั่งปลอบใจตนเอง
....เฮ้อ วันเกิดปีนี้ก็ผ่านไปแล้ว ไม่เห็นมีใครสนใจเลย....
มันก็ช่วยไม่ได้เนอะ ก็ดันมามีวันคล้ายวันเกิดในช่วงสอบหนิ
ปลอบใจตัวเองอีกแล้ว...Happy Birthday To...Me....-_-....
4 กุมภาพันธ์ 2545 19:55 น.
รังนก
ไม่รู้ว่าเหนื่อยอะไรนักหนา
ตื่นนอนลืมตาขึ้นมาก็ยังเหนื่อยอ่อน
เรี่ยวแรงและกำลังมันถูกริดรอน
บั่นทอนจิตใจไร้กำลัง
ทำไมโลกช่างโหดร้ายนัก
ดึงดันพลักไล่ให้ไร้หวัง
ปล่อยให้เดินเพียงผู้เดียวตามลำพัง
ไม่มีคนฉุดรั้งให้กำลังใจ
ตัวคนเดียวจะเป็นไรไปเล่า
จะมัวเศร้าให้เสียโอกาสได้ไฉน
อย่างน้อยก็มีตัวเราเองคอยให้กำลังใจ
จงก้าวไปด้วยใจที่มั่นคง
โลกจะโหดร้ายแค่ไหน...
ขอให้ใจเข้มแข็งไม่ลุ่มหลง
ความโหดร้ายจะทำให้แกร่งและยืนยง
จะเหนื่อยอ่อนแค่ไหนก็จงสู้ต่อไป......
28 มกราคม 2545 16:33 น.
รังนก
เธอคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ
ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหน
ทำเป็นเมินมองไม่เห็นไม่ใส่ใจ
จะเอายังไงก็บอกมา
เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้
คอยตามฉันทุกที่แวะเวียนหา
แล้วอะไรตอนนี้ไม่ยอมสบตา
บอกมาซิมันหมายความว่าอะไร
ทุกทีเช้าถึงเย็นถึง
มีกลอนซึ้งๆกับดอกไม้ช่อใหญ่
บอกว่าแอบรักและจะรักตลอดไป
แล้วทำไมถึงไม่ยอมพูดกัน
นี้เราเป็นอะไรไปนะ
ทำไมจะต้องคอยคิดถึงคนๆนั้น
แคร์ทำไมกับคนที่ไม่เคยคิดจะผูกผัน
มาตอแยทุกวันน่าเบื่อจะตาย
ดีแล้วนี่ที่เขาเงียบหายไปแบบนี้
แต่ความรู้สึกที่มียังแคร์กับการห่างหาย
เริ่มนึกถึง คิดถึงเขาเสียมากมาย
อยากได้วันที่น่าเบื่อจะตายกลับคืน.....
27 มกราคม 2545 17:02 น.
รังนก
เป็นแบบนี้มากี่วันแล้วหนอ...
ที่จิตใจยังห่อเหี่ยวแบบนี้
เมื่อไหร่จะตัดใจจากเธอได้เสียที
รู้ไหมอยู่แบบนี้มันทรมาน
จะทำยังไงเล่า...
กับเรื่องของเขาและเราในวันวาน
ภาพในอดีตที่แสนจะชื่นหวาน
เปิดบักทึกอ่านก็มีแต่เรื่องเธอ
รู้ว่าเธอจากไปแล้ว...
ใจมันแผ่วๆเมื่อคิดถึงเธอเสมอ
พยายามตัดใจแล้วนะเออ
แต่ก็ยังพลั้งเผลอหลงคิดว่าเธออยู่ข้างกาย
ยากนะกลับการทำใจให้ลืมใครสักคน
ทุกวันยังเหมือนเธอเวียนวนไม่ห่างหาย
ยิ่งตัดกลับรู้สึกรักเธอมายมาย
สุดท้ายคำตอบที่ได้...ตัดใจไม่ลง
24 มกราคม 2545 18:28 น.
รังนก
ผ่านคืนวันอันโหดร้าย...
ด้วยกายและใจที่บอบช้ำ
กับอดีตที่ยังอยู่ในความทรงจำ
ใครก็ได้ช่วยชักนำมันออกไปที
พยายามไม่คิดถึงมัน....
แต่ภาพในฝันยังคงหลอกหลอนไปทุกที่
มันยังเจ็บแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
ข่มตาหลับตอนนี้แต่ใจยังร้อนรน
มีหลายๆคนเขาบอก...
ว่าทางออกมันมีทุกแห่งหน
ขอเพียงแค่เราใช้ความอดทน
หนทางมืดมนยังซ้อนเร้นแสงดวงดารา
ก็อยากจะให้เป็นอย่างนั้น..
ทางมืดมนเร้นแสงเสน่ห์หา
แต่ยิ่งมองกลับยิ่งเห็นเงาเธอเดินไปลับตา
ฟ้าโปรดเมตตาแสงดาราอย่าเลือนหายไปพร้อมเธอ
หน้าส่วนตัว
1602
