ใต้ซุ้มวิวาห์ดอกต้อยติ่ง

รักษ์รัก

..




ความรักใดในโลกไม่โศกเศร้า
เท่ารักเราข่มมาดปรารถนา
มิอาจล้ำบรรทัดเขาขัดตรา
เว้นแต่ในเคหาลับตาคน

เช่นราตรีนี้ฟ้าเมฆาจับ
เห็นแสงจันทร์เพียงพยับลับเวหน
ละอองไอไล้ระเบียงเฉลียงบน
ยินเสียงฝนเบาเบาราวดนตรี

ในอ้อมอกของเราอกเขาอยู่
แนบแก้มกับแก้มถูฉมฉวี
มองตาเขามองมาตาเราที
ยิ้มหวานนี้หวานพานยิ้มหวานตาม

ต่างผ่านโลกร้อนหนาวหลายคราวครั้ง
เรื่องความหลังฝังไว้ไม่ต้องถาม
ไม่แจ้งเขาแจงเราถึงถ้อยความ
ปล่อยให้นามธรรมพาพูดจากัน

เพราะต้องการถ่วงไว้เมื่อได้ชิด
ช่วงเวลาน้อยนิดที่สุขสันต์
ไม่อาจแม้นสัมผัสได้ในกลางวัน
ไม่เหมือนแม้นสัมพันธ์สกลชน

ธรรมชาติสันดานสัตว์จำกัดรัก
หรือจำกัดในหลักพันธุ์พหล
ความรักเกิดขึ้นทั่วทุกตัวคน
ไฉนยลรักเราไม่เข้าตา

จะหยอกล้อยอหวานเขาพานคิด
จะเดินติดชิดกายก็ขายหน้า
แสดงไปใครเขาย่อมนินทา
เป็นปุจฉาคราใดได้อาวรณ์

รักที่เร้นจึงเป็นเหตุพิเศษสุด
ให้เราหยุดโลกไว้อยู่ใต้หมอน
หลับตาเสียทูนหัวจะกล่อมนอน
จะจูงกรเจ้าก้าวเข้าวิวาห์

ความรักในโลกฝันนั้นเปี่ยมสุข
อย่าได้ปลุกให้ตื่นขึ้นเชียวหนา
มีเพียงเราเท่านั้นในนิทรา
ป่าวประกาศก้องฟ้าว่ารักกัน

ใต้สุมทุมซุ้มสร้อยดอกต้อยติ่ง
สรรพสิ่งล้วนสร้างอย่างสวรรค์
เราจุมพิตต่างคำสัญญามั่น
มีธรรมชาติแห่งนั้นเป็นพยานรัก

..