คิดถึงกันบ้างไหม

รักษ์รัก

..






ส่งถ้อยความตามมาเพื่อหาพ่อ
รู้หรือไม่ใครกันมันนอนรอ
ขอตัดพ้อต่อว่าสักนาที

อยากได้หมาเข้าประสาทขนาดหนัก
ไปตลาดจตุจักรเสียเร็วรี่
มองหมู่หมามากมายประดามี
ทำไมพ่อมาชี้ที่หนูด้วย

บอกว่าดูหนูสิ..สีสวาด
สีประหลาดสิใช่..ใครว่าสวย
เทียบไอ้ด่างข้างร้านอันสำรวย
หนูเป็นแค่พันธุ์ห่วยหวยตัวรอง

ได้ยินพ่อถามเอากับเขาด้วย
หมามันป่วยหรือเปล่าเห็นหย็องหย็อง
เขาจึงหยิบไข่ต้มมาหนึ่งฟอง
หนูสนองทันทีเหมือนผีเข้า

โดนเขาหลอกไม่รู้เพราะหนูหิว
กระโดดมั่วตัวปลิวด้วยความเขลา
ที่นอนเฉยเผยธาตุแท้ไม่เหลือเค้า
แต่พ่อขอไข่เขาเอาให้กิน

แล้วตัดใจไถ่หนูมาอยู่บ้าน
ดันมาให้เด็กด้านอยู่เฝ้าถิ่น
ไม่มีแม้นพฤกษาแลหน้าดิน
ได้แต่นอนแทะหินกินกรวดทราย

ขังหนูไว้ให้โอดว่าโดดเดี่ยว
แค่เพียงเสี้ยวห่างหน้าพาใจหาย
ครั้นกลางคืนยุงแหย่แพ้ยุงลาย
เช้าขึ้นมาเกากายไม่หายคัน

ยังโดนพ่อล้อเรียกว่าหน้าแป้น
ให้หนูชื่อแป้นแล้น  แสนจะขัน
บ้างก็ว่าจักแหล่นแจ๋นทั้งวัน
พ่อไม่รู้หนูนั้นก็เหงาเป็น

เสียงประตูบานใดเปิดในบ้าน
มันสะท้านหัวใจที่ไม่เห็น
ใครกันหนอพ่อหรือเปล่าทั้งเช้าเย็น
อยากให้พ่อมาเล่นกับหนูบ้าง

จนกระทั่งวันหนึ่งถึงที่สุด
หนูโดนฉุดจนผวาตาสว่าง
พ่อลากหนูขึ้นกระบะพาเดินทาง
ค่อยค่อยห่างบางกอกออกมาไกล

มาสู่แหล่งดินดอนนครสวรรค์
สู่สถานบ้านนี้ที่ฝันใฝ่
ดารดาษด้วยดินแลกลิ่นไม้
อิสระเกินใครได้วิ่งเพลิน

ครั้นอุษามาใหม่ใจแทบขาด
พ่อนิราศลัดเลาะเหมือนเหาะเหิร
ไม่ทันลาหน้ากันนั้นทำเกิน-
ไปที่ไหนไฉนเมินมาทิ้งกัน

ยามหนูหิวคุณย่าก็หาให้
แต่ไม่มีมื้อไหนได้อิ่มขวัญ
เท่าที่พ่อปรุงให้เมื่อวารวัน
มีหน้านั้นแกล้มหน่อยพลอยอิ่มใจ

ยุงที่นี่ยั้วเยี้ยยิ่งกว่าเก่า
คิดถึงคราวพ่อมาทายาให้
คืนละสองครั้งกันทั้งคืนไป
ไม่เคยมีวันใดไม่ได้ทา


คนมากหน้ามาเล่นทะเล้นบ่อย
แต่มีน้อยแบ่งขนมให้ลูกหมา
ไม่เหมือนพ่อทุกครั้งมีติดมา
ให้ได้ลิ้มรสนานาของอาหาร

ใครก็รู้หนูมีจิตไม่คิดโหด
แค่กระโดดขึ้นเกาะเพราะสนาน
แต่หนูกลับโดนด่าเหมือนหมามาร
ไม่เหมือนพ่อเล่นคลานขย้ำกัน

หนูชอบกัดไม้กวาดฟัดจิ้งจก
พ่อจุจุให้ตระหนกไม่ถึงสั่น
อยู่ที่นี่เล่นไม้กวาดจิ้งจกพลัน
เสียงสนั่นนั้นตะเพิดจนเปิดแน่บ

หนูคิดถึงพ่อนะมาหาหน่อย
ให้หนูคอยชะเงื้อรอปวดคอแปลบ
หมามีจิตคิดถึงคนใจแคบ
พ่อนั้นแทบนึกถึงหน้าลูกหมาไหม


..